Dagskrá - 23.04.1897, Blaðsíða 6

2()0
Kind og kind sleit úr hópnum og týndist eitthvað
út í buskann, og gjörði smalinn þó allt sem í valdi hans
stóð. — En hann hafði svo að segja nóg að gjöra að
halda sjer sjálfum á fótum og hefði Móri ekki verið,
mundi hópurinn fljótt hafa tvístrast í veður og vind.
Móri hagaði sjer aðdáanlega þennan dag. Allstað-
ar þar sem hættan var mest, var Móri og hringdi bjöll-
unum sínum yfir hjörðinni. Og hann kveikti nýtt líf og
kjark í hrakningsliðinu hvar sem hann kom nærri. Móri
var eins og hershöfðingi sem leiðir þreyttar ogörmagna
sveitir upp á móti óvininum, hvernig sem fer og hvað
sem fellur, snýr þeim við af flóttanum og heldur öllu
saman sem lifandi kemst yfir valinn. —
Hópurinn hraktist óstöðvanlega, lengra og lengra
úr vegi, og loks fór allt saman, smalinn og fjenaðurinn,
út á ísinn á hraðri leið út í straumstrenginn. Smalinn
fótaði sig við bakkann og leit út yfir fjenaðinn, sem
hafði drjúgum týnt tölunni, og nú láu sauðirnir sumir á
hliðinni sumir á hnjánum, allir með höfuðin á móti
veðrinu og beittu seinustu orku sinni til þess að forðast
skörina. — Þá var það að smalinn sá Móra rísa upp í
neðstu sauðaröðinni og hann heyrði bjöllurnar hringja
gegnum ofviðrið yfir kindunum, og sauðina enn þáeinu
sinni snúa eptir foringja sínum. Sumir ultu á hliðina
og veltust út á skörina og niður í ána, en nokkrir kom-
ust upp undir háan bakka, þar sem þeir lögðust niður,
hver út af öðrum í skjóli fyrir veðrinu.
Smalinn hljóp út á ísinn til þess að komast fyrir
það sem eptir var, en hann gat ekki fótað sig og hefði
sjálfur hrokkið út af skörinni ef hann hefði ekki getað
haldið sjer við broddstafinn sem hann stakk niður í ís-
inn. — En Móri fór aðra ferð út á ísinn og ætlaðienn
að reyna að leiða eitthvað af hjörðinni upp á móti
veðrinu, upp undir bakkann. Enn þá hringdu bjöllurnar
hans yfir hópnum, og enn þá risu nokkrir sauðir upp
til að fylgja honum eptir, en þá kom stormhryna, óvið-
ráðanlegri en nokkur önnur, og feykti öllu sem lifandi
var á ísnum út á skörina, — öllu nema smalanum sem
lá á ísnum með báðar hendur á broddstafnum.
Móri sneri enn snoppunni upp í storminn og smal-
anum sýndist hann renna augunum rólega til sín, eins
og hann vissi að honum væri engin bjargarvon þaðan.
Hann var efstur á skörinni og þegar aiit hitt var hrak-
ið niður í strenginn, stöklc Móri enn upp, og komst fá-
einar lengdir sínar upp á ísinn, en þá voru síðustu krapt-
ar hans þrotnir, og ofviðrið bar hann út yfir ísinn út í
valinn til hinna fjelaga hans. —
Smalinn komst loksins sjálfur upp undir bakkann
og beið þar fram eptir deginum; þá linnti veðrinu nokk-
uð og hann komst heim með fáeina sauði sem eptir
voru liiandi. — Hann unni Móra svo mikið að hann
kjökraði þegar hann sagði frá afdrifum hans og hraust-
legu baráttu ínóti dauðanum á skörinni.
Bóndinn var ekki mönnum sinnandi út af sauða-
tapinu, en þegar hann hafði náð sjer eptir missinn, tal-
aði hann einatt um hina síðustu, frægðarför Móra og
endaði söguna opt þannig:
»Það versta var að Móri var orðinn holdgrannur,
Við urðum að »korta« gjöfina þennan vetur, og hann
hefur ekki verið í fullum krapti sauðurinn — annars
hefði hann kannske komisf lifandi upp undir bakkann
með fleiri af hinum með sjer«.
Gullaldarmaðurinn,
Það sem hjer er sagt frá er skeð fyrir nokkrum árum síðan.
Við sitjum tveir landar saman í fjölsóttum skemmtigarði,
undir gömlum, limþjettum linditrjám. Sólhfífarnar blika allt í
kring um okkur, yfir ljósum, ljettum kjólum, og hjer og þar
sjest glitra á borðalagðar liðsforingjaermar eða tinnusvarta há-
j hatta.
Við erum f Höfn. — Það er bjartur, heitur sumardagur, en
ekki belgi og ekki þröngt á garðbrautunum. — Við höfum setið
þarna nokkra stund og horfum þegjandi á þá sem ganga fram-
hjá.
Rjett hjá okkur er laufskáli með bekkjum og borði; þar
sjáum við gamlan, velþckktan nemanda sitja við hliðina á
ungri borgaradóttur. Þau hafa tóm vínglös fyrir framan sig
j og horfa hvert á annað með glampandi augum, hún hlæjandi
og hann smábrosandi.
Úr víðri og hárri glerhvelfingu utar í garðinum heyrist
sterkt og velæft samspil af margs konar hljóðfærum, en til
annarar handar heyrast óp og köll í kring um þrjá »klunna«,
sern eru að renna sjer á gólfskautum, og velta hver yfir annan með
af káralegu látæði. Allt er hjer rammdanskt og ber vott um ljetta
lund og nóg fje hjá höfuðstaðarbúunum við Eyrarsund.
Sá sem hjá mjer situr er grannvaxinn, fölleitur Norðlendingur,
snyrtilega klæddur og fríður sýnum. Hann hefur lítið, vel strokið
varaskegg, og kembingin haggast ekki á honunv hvað opt sem
hann tekur ofan. Mjer sýnist hann allt af vera eins og ný-
þveginn.
Hann er ekki heimskur og á talsvert af vilja til. Hann
skemmtir sjer þegar skemmtun býðst með góðum kjörum, en
fer örsjaldan yfir mörkin. Og eins gætir hann ætíð, hvað sem
öðru líður, það er að lesa svo mikið sem hann þarf til þess
að geta staðist prófið sitt eptir hæfilegan tíma með hæfilega
góðri einkumi.
Jeg hef sjeð hann standa upp frá ýmsum gleðskap, þegar
staðið hefur sem hæst, til þess að fara heirn og lesa, þó ekki
væri nema einn tvo tima undir næsta dag. Þá er hann vanur
j að rjetta sig, svo hann sýnist hærri en hann er og hneppa
j treyjuna niður úr. Hann rjettir þá að manni litla fingurinn
og býður góða nótt, hvað sem hver segir af fjelögum hans.
»Heim að lesa laggi«, segir hann stundum um leið og hann
fer og dregur augun’ í pung svo þau sjást varla inni í höfðinu.
Hann les sjaldnast annað en þá grein sem hann hefur
valið sjer til náms við háskólann, og er fremur ómenntaður
maður. Þegar rætt er um þau efni er helst skipta skoðunum