Lögberg-Heimskringla - 01.10.1959, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 1. OKTÓBER 1959
HRÍFANDI SAGA UM
ÓGLEYMANLEGA EIGIN-
KONU
REBECCA
RAGNAR STEFÁNSSON
ÞYDDI
1 einu hólfinu var partur af
aðgöngumiða frá C a s i n o í
Monte Carlo. Ég bögglaði
hann saman og kastaði hon-
um í bréfakörfuna. Hann gæti
hafa tilheyrt annarri kyn-
slóð, öðrum heimi. Svefnher-
bergið mitt var að fá þann
svip sem öll herbergi fá, þeg-
ar þeir, sem búa í þeim, fara í
ferðalag.
Búningsborðið var autt og
tómlegt án burstanna minna.
Það lá umbúðapappír á gólf-
inu, og gamalt vörumerki.
Rúmin, sem við höfðum sofið
í, voru hræðilega eyðileg.
Handklæði voru böggluð á víð
og d r e i f í baðherberginu.
Klæðaskápsdyrnar stóðu gal-
opnar. Ég lét á mig hattinn til
þess að ég þyrfti ekki að koma
upp í herbergið aftur, og ég
tók handtöskuna mín, hanzk-
ana og ferðatöskuna. Ég horfði
í kringum mig í herberginu til
þess að sjá hvort ég hefði ekki
gleymt einhverju. Það var að
greiða til í lofti og sólinni
hafði tekizt að brjótast gegn-
um mistrið og myndaði geisla-
bletti á gólfteppinu. Þegar ég
var kominn hálfa leið út í
ganginn, fékk ég einhverja
einkennilega og óútskýran-
lega löngun til að fara inn í
herbergið mitt aftur, og litast
þar um. Ég fór þangað alveg
að ástæðulausu og stóð þar
augnablik og horfði á opinn
klæðaskápinn og tómt rúmið,
og tebakkann á borðinu. Ég
starði á þetta, og það brenndi
sig inn í meðvitund mína, ég
undraðist yfir, hvers vegna
þessir hlutir megnuðu að hafa
þessi áhrif á mig og gera mér
svo þungt fyrir brjósti, eins og
þeir væru börn, sem vildu
ekki láta mig fara í burtu.
Svo sneri ég mér við og fór
ofan til morgunverðar. Það
var kalt í borðsalnum, sólin
náði enn ekki að skína á
gluggana, og mér þótti vænt
um, að kaffið var sjóðandi
heitt og svínsfleskið sömuleið-
is. Við Maxim átum þegjandi.
Endrum og eins sá ég hann
líta á klukkuna. Ég heyrði til
Roberts, þegar hann kom með
töskurnar og lét þær í gang-
inn og sömuleiðis teppi, og
bráðlega heyrðist bílnum ek-
ið upp að dyrunum. Ég fór út
og stóð á svölunum. Regnið
hafði hreinsað loftið, og fersk-
ur af grasinu barst mér að vit-
um. Þegar sólin hækkaði á
lofti, mundi þetta verða ynd-
islegur dagur.
Ég hugsaði um, hvað dásam-
legt það mundi hafa verið, ef
að við hefðum mátt fara í
göngutúr ofan í dalinn á und-
an hádegisverðinum, og sitja
svo úti undir greinum val-
hnotutrésins með bækur og
blöð. Ég lokaði augunum eitt
augnablik og fann sólarhitann
verma andlit mitt og hendur.
Ég heyrði Maxim kalla á mig
innan úr húsinu. Ég fór inn
aftur og Frith hjálpaði mér í
kápuna mína. Ég heyrði öðr-
um bíl ekið heim. Það var
Frank.
„Julyan hershöfðingi bíður
við hliðin hjá skógarvarðar-
húsinu,“ sagði hann.
„Hann hélt, að það tæki því
ekki að aka hingað heim.“
„Nei,“ sagði Maxim. „Ég vík
ekki úr skrifstofunni í dag og
bíð eftir því, að þú símir,“
sagði Frank. „Eftir að þú ert
búinn að finna Baker, getur
farið svo, að þú viljir að ég
komi til London.“ „Já,“ sagði
M a x i m . „Já, ef til vill.“
„Klukkan er aðeins níu núna,“
sagði Frank. „Þú fylgir ná-
kvæmlega þeirri áætlun, sem
gerð var. Það rætist líka úr
öllu þessu. Þér ætti að ganga
ferðin vel.“ „Já.“ „Ég vona, að
þú verðir ekki of þreytt, frú
de Winter," sagði hann við
mig. „Þú átt langan dag fyrir
höndum.“ „Það verður allt í
lagi með mig,“ sagði ég. Ég leit
á Jasper, sem stóð við fætur
mér með lafandi eyru og
horfði á mig hryggum og
ásakandi augum.
„Farðu með Jasper með þér
á skrifstofuna,“ sagði ég.
„Honum virðist líða svo illa.“
„Já,“ sagði hann. „Já, það
skal ég gera.“
„Okkur er líklega bezt að
komast af stað,“ sagði Maxim.
„Julyan gamli fer að verða
óþolinmóður að bíða. Allt í
lagi, Frank.“
Ég fór inn í bílinn og sett-
ist við hliðina á Maxim. Frank
skellti aftur bílhurðinni.
„Þú ætlar að hringja, er
ekki svo?“ sagði hann. „Já,
auðvitað," sagði Maxim. Ég
leit heim að húsinu. Frith stóð
fyrir ofan tröppurnar, og Ro-
bert rétt fyrir aftan hann.
Tárin komu fram í augun á
mér án nokkurrar ástæðu. Ég
sneri mér undan og fór að
fálma við töskuna mína, til
þess að enginn gæti séð fram-
an í mig. Svo setti Maxim bíl-
inn í gang og við ókum eftir
bugðunni út á akbrautina og
húsið var komið í hvarf. Við
námum staðar við hliðin, þar
sem Julyan hershöfðingi beið.
Hann fór inn í bílinn og sett-
ist í aftursætið.
Svipur hans varð efabland-
inn, þegar hann sá mig. „Þetta
kemur til með að verða lang-
ur dagur,“ sagði hann. „Ég
held, að þú hefðir ekki átt að
leggja það á þig að fara. Þú
veizt, að ég hefði litið vel eft-
ir manninum þínum.“ „Mig
langaði til að fara,“ sagði ég.
Hann sagið ekkert meira um
það. Hann kom sér vel fyrir
í horninu.
„Gott veður, það bætir þá
alltaf,“ sagði hann. „Já,“ sagði
Maxim. „Þessi náungi Favell
sagðist ætla að mæta okkur á
vegamótunum. Ef að hann er
þar ekki til staðar, þá farðu
ekki að bíða eftir honum, okk-
ur gengi miklu betur án hans.
Ég vona, að mannfílan hafi
sofið yfir sig.“
Þegar við komum að vega-
mótunum, sá ég langa græna
bílinn, og mér varð þyngra
fyrir brjósti. Ég hafði haldið,
að hann yrði ekki kominn í
tíma. Favell sat við stýris-
hjólið, berhöfðaður, með vind-
ling í munninum. Hann brosti,
þegar hann sá okkur, og gaf
okkur merki um að halda
GUÐRÚN FRA LUNDI:
ÞAR SEM
BRIMALDAN
BROTNAR
Gunnar kom inn til að láta
Pálínu vita, að þeir væru bún-
ir að bera á skipið. Þórey
rétti honum hendurnar og
sagði í b i ð j a n d i málróm:
„Kveddu mig nú vel, Gunnar
minn. Kannske sjáumst við
ekki aftur í þessu lífi.“
„Jú, það vona ég, að þú eigir
eftir að koma heim til okkar
aftur,“ sagði hann.
Svo kvöddust þau svo inni-
lega, að Páh'na óskaði, að hún
hefði orðið sjónarvottur að því
fyrr. Hún kvaddi fóstru sína
og barðist við grátinn á þess-
ari skilnaðarstund. En gamli
maðurinn beið fram í forstof-
unni. „Það er víst ekki um
annað að gera en að fara að
leggja af stað heimleiðis,"
sagði hann dapurlega. „Hvern-
ig líður fóstru þinni?“
Hún ræskti sig áður en hún
gæti svarað: „Mér finnst hún
næstum ótrúlega hress.“
Veðrið hafði tekið miklum
stakkaskiptum, meðan stanz-
að var í kaupstaðnum. Him-
inninn var byrgður dökkleit-
um úrfellisskýjum og þungar
öldur lyftust upp að sandin-
um. Sjómennirnir flýttu sér
að komast af stað.
„Það fór eins og mig grun-
aði, að sjóveðrið myndi ekki
haldast lengi,“ sagði gamli
formaðurinn. „Við fáum barn-
ing út með Nesinu.“
Það versnaði í sjóinn eftir
því sem lengra kom út með
Nesinu. Pálína fann, að hún
var að veikjast. Hún fékk
kölduflog hvað eftir annað, og
hún fann til sárra þrauta í
brjóstunum. Henni fannst
leiðin sækjast seint, þó að róið
væri rösklega. Loksins var þó
komið út undir Voga. Þá ósk-
aði hún eftir því, að sér yrði
skotið í land. Hún treysti sér
ekki lengra, því að nú fann
hún til sjóveiki í fyrsta sinn
á ævinni.
„Hvaða vitleysa er þetta í
þér, manneskja,“ sagði for-
maðurinn. „Við erum næstum
komin út að Látravík.“
„Það er þó nokkuð langt út
eftir. Það er kominn kuldi í
mig og svo er ég líka að verða
sjóveik,“ sagði hún.
„Sjóveik? Er það nú vit. Þú
ert nú ekki svo óvön því að
koma á sjó. Þú getur áreiðan-
lega fylgzt með okkur út vík-
ina þess vegna,“ hnusaði í
gamla fóstra.
„Ég vil fara í land,“ sagði
hún ákveðin. „í Látravík á ég
ekkert skjól framar. Bezt væri
að koma þangað aldrei.“
„Það finna það nú sjálfsagt
fleiri," tautaði hann.
„Við erum ekki lengi að róa
inn í víkina,“ sagði Gunnar.
Alltaf var hann þó beztur,
hugsaði Pálína. Hún horfði
vonaraugum til lands, meðan
róið var inn víkina. Allir
karlmennirnir, nema formað-
urinn, fóru úr skipinu til að
styðja það. Pálína fikraði sig
fram eftir bátnum. Hallur var
næstur henni og rétti henni
sterklega armana. „Komdu
þá,“ sagði hann. Það var ekki
um annað að gera en falla í
faðm hans, þó að hún hefði
kosið það sízt af öllu. En ekki
gat hún hagað sér eins og
keipóttur krakki. Hinir pilt-
arnir stóðu í sjónum upp und-
ir mitti. Þeir hefðu losnað við
það, ef hún hefði ekki æskt
eftir að fara í land í Vogun-
um. En hana hryllti við að láta
líf sitt á vald Halls, sem eitt
sinn hafði h ó t a ð henni að
drepa hana, og þá hafði hon-
um áreiðanlega verið alvara.
Nú var það ákaflega auðvelt
að framkvæma þá hótun. En
Hún skyldi þá reyna að lofa
honum að verða samferða.
Þetta flaug í gegnum æstan
huga hennar, meðan hann óð
hraustlega með hana til lands.
Hún spennti greipar aftur fyr-
ir háls hans. Því taki skyldi
hún ekki sleppa. Hann bar
hana upp fyrir sjávarmálið,
þar skyldi hann við hana, án
þess að tala eitt einasta orð.
Hún þakkaði honum ekki fyr-
ir hjálpina. Þar var enginn
áhalli. E i n h v e r n veginn
klöngraðist h ú n yfir stór-
grýtta fjöruna og upp á bakk-
ann. Þaðan veifaði hún til
samferðamannanna, sem reru
fram úr voginum. Svo settist
hún á rekadrumb og kastaði
upp. Það var komin slyddu-
hríð, og kuldinn smeygði sér
inn á brjóst hennar, sem voru
glerhörð og viðkvæm.
„Hún er sezt fyrir, aum-
ingja konan,“ sagði Þorbjörn
á Stekknum. „Kannske hefur
það verið vitleysa að fylgja
henni ekki heim til bæja. Hún
hefur náttúrlega verið sárlas-
in, fyrst hún treysti sér ekki
út í víkina,“ bætti hann við.
„Það er stutt heim að bæn-
um,“ sagði Hallur stuttlega.
„Ólíklegt að hún hafi það ekki,
þegar hún er búin að jafna
sig ögn.“
„Hverslags bölvaður kveif-
arskapur er þetta í Pálu,“
sagði g a m 1 i formaðurinn.
„Mér sýnist hún húka þarna
á bakkanum enn þá.“
Hallur varð fyrir svörun-
um. „Auðvitað drepurðu hana
með því að fara að þvæla
henni þetta. En það má kann-
ske segja, að farið hafi fé
betra.“ Hann hló kuldahlátri.
„Það hefði átt að vera spik-
gæsin þín, sem farið hefði
þessa ferð,“ sagði Gunnar í
sama tón og bróðir hans hafði
talað.
„Hún gætir sín að láta ekki
fara svoleiðis með sig,“ sagði
Hallur dálítið kímileitur.
„Já, hún kann áreiðanlega
lagið á því. Þvílík bölvuð
skömm að þurfa að fara á aðra
bæi til að fá kvenmann til að
fara inn eftir,“ sagði Gunnar.
„Það var víst engin skylda
að hún færi að fara með ykk-
ur á sjóinn,“ svaraði Hallur í
hálfum hljóðum. Hann kærði
sig ekkert um að hásetarnir
heyrðu svar hans.
„Þið eruð samvalin óartar-
gerpi," sagði Gunnar. Hallur
anzaði honum engu, en lagð-
ist fast á árina.
Maríanna kom fram í eld-
húsið, þegar hún heyrði að
Hallur var kominn. Hún fagn-
aði honum vel eins og alltaf,
þegar hann kom heim.
„Það er heldur farið að
versna veðrið,“ sagði hún og
strauk bleytuna framan úr
honum m e ð hreinu hand-
klæði. „Þetta hefur verið erf-
iður dagur fyrir þig. En hvað
er það, sem þú leggur ekki á
þig fyrir þessa fjölskyldu
þína,“ sagði hún. „Svo er Guð-
ríður með kaffi og heitar
kleinur handa þér inni í vest-
urbænum.“
„Ertu sjálf svo kaffilaus, að
þú þurfir að láta hana hugsa
um hressingu handa mér, þeg-
ar ég kem hrakinn heim,“
sagði hann geðvonzkulega.
„Því í ósköpunum lætur þú
svona, góði minn. Heldurðu að
hún ætlist ekki til að þú
drekkir kaffi með hinum pilt-
unum, þar sem þú fórst þetta
í þágu föður þíns. Þú ert sjálf-
sagt búinn að vinna fyrir kaff-
inu. Annað færðu sjálfsagt
ekki fyrir þetta svitabaðið, ef
ég þekki rétt til á heimilinU
þessu,“ sagði hún brosandi.
Þá hellti hann yfir hana úr
skálum reiði sinnar, sem bróð-
ir hans hafði kveikt í á sjón-
um. „Það þarf víst ekki að
orða það svo, að ég hafi farið
þessa ferð fyrir pabba. Það
hefur sjálfsagt verið skylda
mín að flytja hana móður
mína á sjúkrahúsið. Eða kann-
ske að þér hefði fundizt það
eiga betur við, að sóttur hefði
verið maður vestur í heiði, en
ég setið heima eins og þú gerð-
ir, þér til sóma eða hitt þ°
heldur,“ sagði hann óðamála
af reiði.