Lögberg-Heimskringla - 19.11.1970, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 19. NÓVEMBER 1970
Gullbrúðkaup
Framhald aí bls. 1.
Annars vegar í salnum stóð háborðið, með blómum og
kertaljósi og brúðarkaka á miðju borði. Og þar sátu þau
Salome og Vigfús, ungleg og broshýr, með blóm í barmi, og
svo synir þeirra og nánustu ættingjar. Tvær systur Salome,
voru þar einnig, Mrs. Kristín Gunnlaugson, hún og Salome
eru tvíburar; og Mrs. Bertha Björnson, frá Blaine, Wash.
Einnig veizlustjórinn, Walter Thorfinnson og kona hans, því
næst stóð Walter á fætur og setti samkomuna og bauð gesti
velkomna, og óskaði svo gullbrúðhjónunum til hamingju
með daginn. Síðan beindi hann orðum sínum til Salome og
þakkaði henni með hlýrri kveðju fyrir liðna daga og trausta
vináttu. Bað svo fólk að rísa úr sætum og drekka Toast to
the Bride.
Aðrir sem ávörpuðu hjónin voru Jack Reykdal, og þakk-
aði hann Fúsa sérstaklega fyrir stjórn og leiðsögn í music,
þegar þeir áttu báðir heima í Wynyard, og stofnað var þar
hornleikaraflokkur, orchestra, kirkjukór og karlakór og þar
stóð Fúsi ávalt efstur á blaði. Hann þakkaði einnig Salome
fyrir að reynast sér ávalt sem bezta móðir.
Pastor G. Strothotte kom með hamingjuóskir frá söfn-
uðinum og L. H. Thorlakson þakkaði Fúsa og Salome fyrir
ágætt starf í kirkjunni, þar sem þau hafa bæði tekið þátt
í — og hann ávalt verið í söngflokk, og oftast í safnaðar-
nefnd. Jón Henrikson söng sóló: „O, Perfect Love“, og Mrs.
Anna McLeod söng „Loves Old Sweet Song“. Ég þarf aðeins
eitt orð til að lýsa söngnum, „yndislegur“. Mr. Harry
Fordham spilaði „fiolin solo“ — og má segja það sama um
það — og sjálfur smíðaði hann þetta fína fiolin sem hann
spilaði á. Að endingu stóð Salome á fætur og fyrir eiginhönd
og síns góða manns, þakkaði drengjum þeirra fyrir veizluna
og gestunum komuna, og blómin, körðin, gjafir og skeyti.
Veizlustjóra fórst sitt verk prýðilega.
Svo kom nú kaffið, skeinkt úr silfur könnum, og með
því brúnt braut, rúllupylsa og allslags bakningar. Grace
Fordham bakaði brúðarkökuna og Fúsi setti á hana icing
og blómaskraut. Það gjörði hann líka fyrir 50 árum — og
svo 25 árum — og nú 50 ár — enda ferst honum það vel
sem annað.
Salome og Vigfús eru bæði fædd á íslandi. Hann kom
til Canada 1903, en hún 1910. Ungur að aldri lærði hann bak-
araiðn, og vann hjá „Bakeries“ alla ævi í Winnipeg, Regina,
Wynyard og Vancouver. Hann innritaðist í 223 herdeildina
1915 og var í hernum til 1918. Hann hefur verið meðlimur
í Can. Legion í rúm 50 ár.'Þau hjónin eignuðust 5 syni,
Walter, (dáin), fórst í World War II, Franklin í California,
John, í Edmonton, Verne, í Portage la Prairie, og Chris í
Vancouver.
Veizlustjóri las upp fjölda af skeytum, frá æðstu stjórn-
málamönnum Canada, Manitoba, Sask., B.C. etc. og ættingj-
um og vinum víða um lönd, og Sigurbjörn Sigurdson las
mörg skeyti frá íslandi, öll þrungin vináttu og kærleik og
hjartans þökk fyrir liðnar stundir. Og vil ég þá aðeins bæta
þar við, þökk fyrir allt og allt. — Guð blessi ykkur og gefi
ykkur friðsælt ævikvöld.
Guðlaug Johannesson.
Á heiðinni
SMÁSAGA, EFTIR ÓLAF ÞORVALDSSON
Niðurlag.
Á heimleið að prestssetrinu
gekk ég um kirkjugarðinn,
sem var orðinn mannlaus. Ég
gekk að hinu nýorpna leiði,
stanzaði þar smá-stund,
renndi huganum nokkra ára-
tugi aftur í tímann án allrar
beiskju, brá krossmarki yfir
leiðið og gekk til húsa.
Allir gestir voru farnir.
Prestur sat einn á skrifstofu
sinni, og blaðaði í bókum sín-
um. „Fáðu þér sæti, vinur“,
sagði hann, „konan kemur
bráðum með kaffi til okkar“.
Prestur lagði frá sér bókina
og segir: „Nú hefur þú, forni
vinur og félagi, heyrt mig og
séð mig þjóna í kirkju sem
prest. Ætlar þú nú að setja
mig af, eða ætlar þú að lofa
mér að hanga?“ Þetta sagði
presturinn b r o s a n d i með
glettnis-glampa í augunum,
sem ég kannaðist vel við frá
okkar fyrri árum.
Ég svaraði presti og sagði:
„O, ætli ég lofi þér ekki að
lafa eitthvað enn, þar eð mér
heyrðist, að heldur hafi þú
bætt ráð þitt, frá því að við
vorum saman, og þess var
ekki vanþörf, en ég fann þó,
að efnið í þér var ekki sem
verst“. Þetta sagði ég og ætl-
aði að vera há-alvarlegur, en
það bilaði, svo að úr því varð
innibyrgður hlátur, sem
brauzt út milli orðanna.
Presturinn skaut inn í ræðu
mína þakklæti fyrir góðsem-
ina, og svo held ég áfram:
„Fyrirgefðu gamanið, gamli
vinur, en nú ætla ég að tala
af alvöru og hreinskilni. Ég
hef ekkert út á ræður þínar
né verk þín í dag að setja
og varð því ekki fyrir von-
brigðum með þig sem hálf-
vegis uppalandi þinn. Frá
mínu takmarkaða sjónarmiði
tel ég, að prófið hafir þú stað-
izt með prýði“. Þetta sagði ég
í fullri alvöru. Það sá víst
vinur minn, þar eð hann reis
úr sæti, gekk til mín, rétti
mér höndina og segir: „Þakka
þér, gamli vinur og velgerða-
maður. Þessi orð þín eru mér
mikils virði“.
Dyrnar opnuðust, og frúin
kom inn með kaffi. Tal okk-
ar féll niður.
Sögu minni og hinna ágætu
gestgjafa, prestshjónanna, ef
til vill rétfara að segja: sögu
staðarins og mín er að ljúka.
Það, sem eftir var dags, spjall-
aði ég við hjónin um eitt og
annað, sem í hugann kom, án
þess þó að hina nýafstöðnu
jarðarför bærr þar á góma.
Um þann atburð nægði mér
það, sem presturinn sagði í
kirkjunni varðandi lífsferil
hinnar látnu konu.
Snemma í morgun voru
hestar mínir heim reknir í
rétt að beiðni minni. Ég vildi,
að þeir stæðu nokkra stund
inni, áður en ég legði í síð-
asta áfangann að því marki,
sem ég ætlaði mér að ná í
kvöld, og sé ég ekki eftir, þótt
ég tæki daginn þetta snemma,
þar eð alltaf getur eitthvað
tafið ferðamanninn, þó að mig
grunaði ekki, að töf, ef ein-
hver yrði, orsakaðist af því,
sem nú er fram komið, og ég
vona sú töf hafi glatt okkur
báða, sem fyrir henni urðum.
Hjónin sátu hjá mér, á með-
an ég neytti þeirra góðgerða,
sem þau lögðu að mér að taka
til mín, þar eð ég ætti enn
langa leið fyrir höndum. Síð-
an fylgdu þessir vinir mínir
mér til hests og báðu mig
heilagan fara — og heilan
aftur koma á heimleiðinni,
sem ég verð að lofa. Og nú
er ég hér kominn“.
„Já“, ségir Björn, „en saga
þín getur ekki verið sögð til
enda. Ég tók svo eftir, að ég
hefði einhvern tíma þekkt
konu þá, sem jarðsett var í
gær að þér viðstöddum. Þú
sleppur því ekki frá að segja
mér nánar frá þeim kynnum,
sem ég get nú engan veginn
komið fyrir mér“.
„Rétt segir þú, vinur“, anz-
ar Þórólfur. „Þú átt rétt á,
að ég skýri þetta nánar, en
bráðlæti þitt var svo mikið,
að þú tókst í rauninni af mér
orðið. En nú skal ég ljúka
sögu minni.
Síðasta veturinn, sem við
vorum saman í kauptúninu
hér á Suðurlandi, þá voru þar
fleiri flökkufuglar heldur en
ég og þú. í þeim hópi voru
tvær stúlkur. Þessar stúlkur
voru þar komnar til að taka
að sér heimakennslu barna á
tveim kaupmannaheimilum á
staðnum. Báðar höfðu þær
kennararéttindi. Þig fer nú
sennilega að gruna, gamli vin-
ur, hvað ég er að fara“.
„Já“, segir Björn. „Þó átta
ég mig ekki fyllilega á, hvað
þú ert eða ætlar að fara. Samt
man ég enn eftir þessum
stúlkum sem hér er víst um
ao ræða“. Þórólfur segir: „Þú
v a r s t aðeins aukapersóna,
Björn minn, í þessum leik.
Þó er orðið leikur ekki rétta
orðið, eða svo mundi mér ekki
hafa fundizt þá, — en áfram
með söguna.
Þú munt minnast þess, að
þessum tveim stúlkum, sem
voru mjög samrýmdar, og
kunnugar frá fyrri árum,
kynntumst við fyrst á sam-
komu eða dansskemmtun.
Þú manst, að við fengum
inngöngu í félag ungra manna
og einnig eldri á staðnum.
Samkomur v o r u ákveðnar
þrisvar í mánuði og þá aðal-
lega dansað, einnig spilað og
teflt og þá einkum hinir eldri
menn. Við, sem yngri vorum,
mátum dansinn meira. Svo að
allt gengi sem jafnast, urðu
allir, sem dansa vildu, að hafa
stúlku með sér. Þetta voru
ódýrar, en góðar samkomur,
og datt víst engum í hug vín
í .sambandi við þær.
Bráðlega kom að því, að
þ e s s a r kennslukonur urðu
okkar föstu félagar á þessar
samkomur, og hneykslaðist
víst enginn á. Þótt þú dans-
aðir mjög vel, gafstu þig held-
ur lítið að dansinum, en því
meir að tafli og nokkuð að
spilum. Þó sást þú vel fyrir
þinni dömu. Þó kom það held-
ur meira í minn hlut en þinn
að dansa við Unni, sem var
þín stúlka á þessum samkom-
um. Mín stúlka hét Auður.
Mér varð því aldrei dömu
vant, og var það nokkuð leti
þinni eða hlédrægni að þakka.
Smátt og smátt drógumst
við Auður meir og nánar
hvort að öðru heldur en ger-
ist í almennum kunningja
hópi, og fórum við ekkert dult
með það fyrir ykkur Unni.
Samband okkar Auðar dró til
ástar okkar á milli, endur-
goldinnar ástar frá beggja
hálfu, eða svo fannst mér þá.
Ekkert af þessu fór fram
hjá ykkur Unni. Lengi hélt
ég, að þannig mundi fara milli
ykkar, en líklega hefur hvor-
ugu ykkar Unnar komið þess
háttar samband í hug.
Við Auður stóðum ekki í
neins konar byggingarfram-
kvæmdum, hvað framtíðina
snerti. Líðandi stund virtist
vera okkur allt. Ég vissi, að
foreldrar Auðar bjuggu stór-
búi hér í Austursveitum, og
talin í góðum efnum. Ekkert
hugsaði ég heldur um það.
Mér var nóg að hafa unnið
ástir þeirrar konu, sem mig
langaði til að bera á höndum
mér gegnum lífið. Ég ^at.
heldur ekki annað merkt en
hugur Auðar félli mjög í sams
konar farveg.
Og veturinn leið, vetur, sem
færði mér meiri unað og
bjartari drauma en nokkur
annar hafði gert, eftir að ég
komst til nokkurs þroska. Og
vor og sumarbyrjun runnu
einnig í hans slóð, — slóð,
sem mér var ljúfust og létt-
ust allra þeirra vetra, sem ég
hafði minni til að hafa gengið.
Kennslu-tími þeirra Auðar
og Unnar rann út á Kross-
messu eða í miðjan maí. Þær
kvöddu og fóru. Ég vissi, að
Auður ætlaði heim til foreldra
sinna, en Unnur var ráðin í
vor- og kaupavinnu á stór-
býli í næstu sveit, þar sem
foreldrar Auðar bjuggu. Við
félagar höfðum von um vinnu
í plássinu fram að Jónsmessu.
Þennan vetur höfðuð þið
Unnur verið trúnaðar-menn
okkar Auðar, og mörg bréf
eða orðsendingar fluttuð þið
okkar á millum. Sárlega sakn-
aði ég Auðar, þegar hún var
farin, og þú veizt, að úr þeim
söknuði átti eftir að togna“.
„Ójá, Þórólfur, ég fór nær
um það“, sagði Bjöm. Og
hann bætir við: „Einnig minn-
ist ég þess, að á okkar síðustu
samverudögum féllu yfir þig
tveir brotsjóir, sem báðir
helltu yfir þig sorg og sárum
söknuði“.
„Rétt segir þú, gamli vin-
ur“, segir Þórólfur. „Það er
sjaldan ein bára stök. Það
mun oft reynast sannmæli,
það sem skáldið sagði: „Rísi
ein, er önnur vís, ýmsum
knúin vindi“. Það reiðarslag,
sem Auður sendi mér, kom
yfir mig í bréfi, sem ég fékk
frá henni nokkru eftir burt-
för hennar úr kauptúninu.
Þar segir hún slitið sambandi
okkar. Enga sérstaka ástæðu
færir hún fyrir þeim sinna-
skiptum, og fer fram á, að ég
grafist ekki eftir.
Ég þarf ekki að hafa orð um
það við þig, hver áhrif þetta
hafði á mig, þér mun það enn
í minni. Oft hugsaði ég um
það síðar, en sennilega hefur
það forðað mér við algjörri
örvinglan eða örþrifaráði, það
áfall annað, sem mér bar þá
að höndum, að móðir mín dó
á þeim sama degi sem mér
barst áðurnefnt bréf.
Andlát móður minnar fékk
mér annað til hugar um en
mína eigin ástarsorg og trega.
Þannig var mér hjálpað yfir
þennan erfiða áfanga.
Á Jónsmessu skildu leiðir
okkar, Björn, og ágæt sam-
vera. Þú ætlaðir inn til lands-
ins. Ég ætlaði út á sjóinn.
Sjórinn, með öllum sínum
margbreytileik hefur oft tek-
ið á ýmsan hátt móti sorg og
hugarangri manna, sem á
hans náðir hafa leitað, hafi
þeir þolað vöggu rugg og
glettur ægisdætra. Sá, sem
kvað þessa vísu, hefur nokk-
uð þekkt til þess: