Lögberg-Heimskringla - 25.10.1973, Side 2

2
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 25. OKTÓBER 1973
Hösberg-Heimöferínsla ÖJellB it in íEmUifii)
Fáein minningarorð
The Rare and Charming lceland Dog
By Jean Lanning
Iceland Dogs are one of the
rarest breeds in the world. I
live niear Southampton,
which is one of the largest
seaports in the British IsLes
— indeed in the world — and
it may surprise people to
know that quite often one
may meet one of these rare
dogs in this city. A city of
well over 200,000, it has a
population which exeeds the
whole of Iceland, and yet in
this southem part of Eng-
danr there are probably a
dozen or more of these int-
eresting and attractive dogs.
What is this charming
breed of dog doing so far
away from its native land?
It was introduced by an Engl
ishman in the 1950s, who
spent two summers touring
Iceland selecting suitable
and typical specimens of the
breed to bring home to Eng-
land. This Englishman, al-
ready well known in Iceland,
had for long admired the
people and their culture, and
it seemed fitting that their
little national dog, which he
had also admired, should
have been chosen by him to
bring to England.
I was first introduced to
this smart breed of dog some
eight years ago. A most de-
lightful animal called —
Hrefna of Wensum arrested
my attention, and I thought
at the time that she was a
small edition of the Husky
type sledge dog. Later I was
to become the owner of
Hrefna, and found her to be
a gay, friendly little soul,
with a tremendous amount
of intelligence. Quite one of
the nicest breeds I have
come across. I realized that
the Iceland Dog had much to
recommend it as a compani-
on dag. — England is well
known the world over as a
No one can stay put in
today's little world, and
thal includes the Iceland
Dog. whose strain has re-
mained unmixed on his
nalive island. He is now
becoming a world citizen
of distinction, a winner of
awards at dog shows, and
a subpect of discussion in
the world press.
Last week Lögberg-
Heimskringla published a
piece about this charming
creature in Icelandic. bas-
ed on information gather-
ed from Atlantica and Ice-
land Review. Another art-
icle from the same source
is now published on this
page. Its author, a well
known judge at dog
championship shows in
Great Britain, has also
judged dog shows in the
U.S-A. and elsewhere.
nation which has án overrid-
ing passion for all animals in
general but dogs in particul-
ar. All my life has been spent
amongst dogs, and indeed
there are few famihes in
Great Britain who have not
at some time or other had a
dog as a household pet. — I
have bred hundreds of puppi
es over a period of my years,
and specialized in Great
Danes which have been com-
panions- Hardly a week pass-
es by that I do not judge
dogs at dog shows, either in
my own country or some oth
er country in the world. I
mention this in passing, as I
feel it important to make
clear that my appreciation of
the Iceland Dog is based on
a sound knowledge, and not
on sentiment.
The Iceland Dog is the
national dog of Iceland. — A
fact that should be readily
grasped and proudly accept-
ed. For many years Iceland
has rigidly refused the im-
portation of dogs into the
country. This is an interest-
ing factor, which makes this
Kttle breed so distinctive.
There are probably as
many as two hvmdred differ-
ent breeds o£*dogs through-
out the whole world, but
few breeds can tace their
ancestry back to more than
a hundred years. The Ice-
land Dog is one of the old-
est pure breeds in the world,
tracing its ancestry back
directly over a thousand
years. Its cousin, the Norweg
ian Buhund, bears a close re-
semblance to the stock which
the above mentioned English
man so carefully selected
from Iceland when he intro-
duced the breed into Eng-
land.
To the people of Iceland
I would say that you have in
your ancient little breed of
dog a real treasure — part of
your history. — You should
prize and value the Iceland
Dog, for he is unique and to
be cherished.
Sigurður Johnson lést 31.
ágúst 1973 á hennannaspítal-
amun í Vancouver, eftir lang
varandi lasleika. Hans er sárt
saknað af eiginkonu og sjö
bömum. trtfararathöfnin fór
fram 4. september frá Forest
Lawn í Vancouver.
Sigurður var fæddur að
Arnhúsum á Skógarströnd á
íslandi 7. maí 1881 og fluttist
með foreldrum sínum Jóni
Guðmundssyni og Kristnu
Þórðardóttur, til Kanada
1888. Þau settust að í Tant-
allon, Sask., og nefndu bæ
sinn Hól. Þar bjó Jón til
dauðadags 1896. — Sigurður
fór að vinna hjá bændum í
nágrenninu þegar kraftar
hans leyfðu en eftir dauða
föður hans mun umsjá heim-
ilisins hafa fallið í hans hlut
með móður hans, þar til
hann fór í herþjónustu í Búa
stríðinu 18 ára gamalll. Hann
þjónaði í þeirri styrjöld ár-
in 1899—1902, svo eitt ár í
lögregluliði Baden-Powels
sméri svo heim til Kanada.
Kona Sigurðar Þóra Ás-
mundsdóttir, kom til Kanada
frá Reykjavík 12 ára að aldri
náði miðskólaprófi, sótti síð-
an kennaraskóia og var kenn
ari í barnaskólum þar til
hún giftist Sigurði 1913. —
Böm þeirra sjö, fimm dreng-
ir og tvær stúlkur, eru öll á
lífi. Þau eru Valtýr Berg-
mann í White Rock, B. C.,
Ester Broughton í Toronto,
Ont., dr. Herbert Johnson í
Oakville, Ont., Harold John-
son, White Horse, Yukon,
Christin MacKay, Toronto,
Raymond Johnson, Vancouv
er, B- C., dr. John R. John-
son, Toronto. Öll nutu böm
þeirra hjóna meiri menntun-
ar en algengt var á þeim ár-
um.
Tveir bræður Sigurðar
er á lífi, Mickael og Jóhonn,
báðir til heimilis í Edmonton.
Sigurður hafði snemma
löngun til að verða komkaup
maður og réði sig við það
starf hjá félagi í Saskatchew
Dánarfregnir
Margrét Olson lést 4. okto-
ber 1973 á Johnson Memorial
sjiikrahúsinu á Gimli, Man-
Hún var fædd að Brekku
í Dýrafirði, en fluttist unga-
bam að aldri til Kanada og
hefir búið í Gimli síðan 1909.
Margrét var dóttir Jóns heit-
ins Gíslasonar og Fredrikku
Oddsdóttur. — Mann sinn
missti hún árið 1958, og tvo
syni, Edwin og Roy hafði
hún misst, tvo bræður og
eina systjr. Tveir synir lifa
hana, Paul og Ted í Gimli og
7 dætur. — Olga (Mrs. Addi
Anderson) í Arborg, Paula
(Mrs. Joe Luty) í Portland,
Ore., Alma (Mrs. B. A. Bam-
ell) í Nebraska, Jóna (Mrs. L.
Benson) í Vancouver, Elín
(Mrs. Eggert Bjamason) í
Redlands, Calif., Margrét
(Mrs. Allan McLachlan) í
Selkirk, Mabel (Mrs. Ray
Aiken) í Claremore, Okla. —
Einnig lifa hana tvö systkini,
Jón Gíslason í Selkirk, Man.
og Mrs. Gertmde Kobar í
Winnipeg. Bamabömin eru
27, bama-bamabörnin 49.
an, var hann í þjónustu fé-
lagsins í 30 ár, fyrst sem
komsölumaður, en 'lengst af
eftirlitsmaður með öllum
komhlöðum þess í fýlkinu.
Þetta útheimti mikið ferða-
lag, og var mér sagt af korn-
sölumanni imdir hans hand-
leiðslu, að hann hefði ekki
getað haldið vinnunni nerna
fyrir nákvæma tilsögn frá
Sigurði. Annar sagði mér að
hann hefði engan þekkt sem
var eins hárviss og fljótur að
flokka kom og Sigurður.
Þau hjón fluttust til Vanr
couver um eða eftir 1948 og
þá kynntist ég fyrst Sigurði.
Hittist svo á að við vorum
báðir að sinna sama starfi,
að mála hús og báta. Við
slóum okkur saman við þá
vinnu, gekk allt vel og ég
varð þess brátt var að Sigurð
ur var mjög ábyggilegur mað
ur ti‘1 orða og verka.
Hann fór til íslands í hóp-
ferðinni frá Vancouver 1963,
gerðist þá stimdum hvata-
maður að því að sungin voru
íslenzk lög í flugvélinni. Þá
urðu margir söngmenn, þvi
vel þótti við eiga að syngja
íslensku á leið til ættjarðar-
innar. Sigurður var söng-
hneigður og hafði góða rödd.
Hann og við hjónin skemmt-
um okkur vel í þierri ferð og
okkur varð oft tíðrætt um
það eftir á.
Sigurður var hraustur og
vel uppsettur, en síðustu ár-
in fór heilsan að bila, svo
þau hjónin seldu heimili sitt
og sigldu inn í Höfn, íslenska
elhheimilið, eða svo komst
-Sigurður að orði um þann
flutning. Þóra var allmörg-
um árum yngri en maður
hennar, veittist því létt að
aðstoða hann eftir þörf. —
Svo var honium heimilt að
hafa viðdvöl á hermannaspít
alanum þegar lækninum
þótti henta.
Margir landar hafa sjálfir
reist sér glögg minnismerki
með góðum viðkynningum
og hjálpsemi við náungann,
og ég má segja að minnis-
merkið hans SigurðaT John-
son standi óhaggað í hugum
margra sem honum voru
kimnugir. G.H.