Lögberg-Heimskringla - 25.10.1973, Síða 4

4
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 25. OKTÓBER 1973
Lögberg-Heimskringla
303 Kennedy Street, Winnipeg, Man. R3B 2M7
Published every Thursday by
Editor Emeritus: INGIBJÖRG JÓNSSON
Editor: CAROLINE GUNNARSSON
President, S. Aleck Thororinson; Vice-President, K. W. Johannson; Secretory,
Dr. L. Sigurdson; Treosurer, K. Wilhelm Johonnson.
EDITORIAL CONSULTANTS:
Winnipeg: Prof. Horaldur Bessason, chairmon; Dr. P. H. T. Thorlokson, Dr.
Voldimor J. Eylonds, Tom Oleson, Dr. Thorvoldur Johnson, Dr. Philip M.
Petursson, Hjolmor V. Lorusson. Minneopolis: Hon. Valdimar Bjornson. Victorio,
B.C.: Richord Beck. Icelond: Birgir Thorlocius, Steindor Steindorsson, Rev. Robert
Jock.
Subscription $6.00 per year — payable in advance.
TELEPHONE 943-9931
"Second class mail registration number 1667"
Printed by
WALLINGFORD PRESS LTD.
Blindur er blaðlaus maður?
Hvort sem það er satt eða ýkt að blindur sé bókalaus
maður, hættir manni til að trúa þessu eins og flestu sem
suðar í eyrum manns frá blautu bamsbeini, svo fer að mað-
ur getur varla greint hvort það á upptök sín innam hlustanna
eða utan.
Blöðin hafa aldrei verið talin svona ómissanidi nauðsynjar
vara, né blaðamönnum skipaður jafn hár sess í mamnfélag-
inu og bókahöfundum. Þó geta verið skiptar skoðanir um
það hvor stéttin vinni þarfara verk og víst er um það að
maður finmur fljótt hvers maður hefir misst ef uppáhalds
dagblaðinu manns er ekki fleygt að dyrunum á sínum tíma.
Fátt lætur jafn notalega í eyrum og að heyra dagblaðið,
feitt og þungt, skella á gólfið fyrir utan dymar. Þá heldur
manni engin bók, því á þröskuldinum liggur dagsaga heims-
ins, sönn að mestu leyti, og fullt svo spennandi og meðal
bókarskrudda.
Líklega má komast af með útvarp og sjónvarp af og til, en
varúðarvert er að treysta þeim oftar en af og til. Frétta-
menn þeirra spæna þessu út í svo smáum skömmtum að það
er ekki fyrir ófróða menn að dæma um hvort kjaminm er í
því sem þeir eru að miðla, eða hinu sem eftir verður, en
ófróðir eru allir, sem ekki lesa blöðin og það grandgæfilega-
Sjónvarpið hljóp til dæmis illilega á sig á dögunum, þegar
það lýsti því yfir að nú virtist „þorskastríðið“ milli íslands
og Breta vera að taka enda, því forsætisráðherrar beggja
hlutaðeigandi þjóða væru að enda við að semja frið í Lond-
on. Þá var ekki um annað að gera en snúa sér til aðal dag-
blaðsims í Winnipeg, sem oftast veit viti sínu og spyrja það
hvort einhver stóralda hefði sópað málinu snögglega áfram,
síðan það birti sína hógværu ítarlegu fregn, daginn áður,
svo og hinu, hvor þeirra væri að renna af hólmi, Ólafur eða
Heath.
Blaðið sagðist ekki hafa fengið frekari fréttir af málinu og
eins og allir vissu, hefði sú fregn engu komið upp öðru en
því að forsætisráðherramir tveir ræddust við í London, en
væru mjög dulir á það sem þeim færi á milh. Útvarpið og
sjónvarpið sneiddu bara fyrstu máisgreinina af skeytinu frá
London, en hirtu víst ekki um að lesa það sem á eftir fór.
Þar í fólst mergurinn málsins,þess vegna varð fréttin ýkt
að hún var stytt um of. Víst varð ekki hjá þessu komist, því
á svo mörgu veltur í heiminum þessa dagana að á hálfum
klukkutíma er ófært að gera ítarlega grein fyrir öðru en
íþróttafréttunum. Ef einhvers staðar í álfunni er verið að
stangast um fótbolta eða hendast um á skautum með prik í
svellboltaleik þá er ekki fréttir að hafa öðru en því.
Blöðin komast ekki upp með svona Lagað. Þeim er ætlað
að hafa upp á fréttunum og færa mönnum þær á prenti, svo
orðin standi kyrr og óafmáanieg á meðan þau eru marg-
iesin, gagnrýnd og rifist við þau í það endalausa.
Svo verður því ekki neitað að prentfrelsi og máifrelsi eru
eitt og hið sama. Jafnvel í tiltölulega frjálsum þjóðfélögum
eru blöðin hið eina óbrigðula athvarf málfrelsisins. Auðvit-
að hefði breska félagið „Vinir íslands“ getað skotist út í
Hyde Park í London til að kappræða um 50 mílna landhelgi
ísiands, en enginn hlustar á það sem sagt er í Hyde Park,
því þar er mönnum ekki ætlað að taia af viti, aðeins ryðja
burt því sem iiggur þeim of þungt á brjósti. Alltaf fxmdust
ráð til að neita þeim sem þetta mál vildu ræða um húsnæði
og banna þeim þannig málfrelsið. Það er að segja allstaðar
nema í blöðunum- Þegar leitað var þangað stóðu dálkar
eins stórblaðsins opnir þó skoðanir þess væru andvígar
skoðunum þeirra sem í hlut áttu. í lesenda dáiki þess komst
bréf frá einum féiagsmanna fyrir almennings sjónir um-
yrðalaust. C. G.
Brandur og Björn
Brandur Finnsson frá Árborg kom að máli við mig á Gimli
í sumar og sagðist hafa snúið nokkrum vísum eftir mig, frá
einu máli til annars á víxl. Fara þau hér á eftir í upprunar
legri mynd og þýðingum.
Hlutleysi-
Þá sjónarmið í orða-öng
öndverð eru vegin,
ég sé þá skoðun, sem er röng,
samhliða minni eigin.
Neutralily.
When points are pondered in the throng
It pleases me alone
To see opinions, although wrong,
Aligned beside my own.
Mine precious.
She is queer but rather cute,
coyly rears and ambles,
has a sneer upon her snoot,
sniggers, leers and rambles.
Mín yndisleg.
Og með skottið upp, í móð,
um þurt og vott hún kjagar,
gerir spott það fríða fljóð,
flyssar, glottir, vagar.
Um Alómslöðina.
Æ mig skortir vit og viljann,
verður því erfitt að sikiljann,
en mér finnst að margoft hylj’ann
meininguna, Haildór Kiljan.
Brandur Finnsson.
Pálskoma á Egidíusarmessu
Pálll Hallsson kom í heimsókn til Björns Jónssonar í Swan
River tiltekinn dag. Höfðu þeir þá ekki mæist við um ianga
hríð og þóttist Björn eiga eitt og annað útistandandi hjá
Páli úr handraða hans fræðakistu. Tók Björn á móti þeim
Maríu á langferðastofunni með þessum ummælum:
Sækir að Páll með svása kván,
sá vill mín húsin bukka-
Gerist nú allra veðra ván
og veltisöm mín lukka.
Um það ég Langa tíð var án
á ég nú kost að rukka.
Bjöm Jónsson.
Við undirbúning ferðar til Bæjaralands í haust varð mér
þessi vísa af mimni er ég las Kvæði af herra Bimi, gamlan
dans, en þar segir: „Vér skulum ganga fyrir sunnan Rín, /
þar blandast bjór og vín.“
Ríð ég mig fyrir sunnan Rín,
rekur af landi ísa,
þar sem blandast bjór og vín
og bjartar hallir rísa.
Bjöm.
Hún stakk óviljandi upp í
póethúsið um daginn hún
Emilía, og þá dillaði strákur-
inn í mér.
Mig hefir nefnilega lengi
langað til að skokba til
þeirra og segja þeim bara
hreint og beint að þeir megi
nú hætta að leika sér og fara
að hugsa um verkin sín eins
og pósthús gerði í gamia
daga. — Ég ætlaði að segja
þeim að þá hefði póstþjónust
an verið alveg gailalaus og
allir elskað póstmanninn
sinn næst manninum sínum,
en nú væri fólk farið að fíla
allt öðm vísi um pósthúsið.
Ég var að hugsa um að segja
þeim frá meðferðinmi sem
áskrifendur Lögbergs-Heims
kringju hafa fengið hjá þeim
allan tíman síðan póstgjald-
ið hækkaði og þjónustan
lækkaði. „Fólk er hætt að fá
póstinn sinn þegar það á að
fá hann.“ — Hvar í fjandan-
um fehð þið þetta fyrir póst-
mönnunum," ætlaði ég að
segja, „að þeir skuh ekki
geta haft upp á því til að
troða því í pokann sinn og
koma því til fólksins á rétt-
um tíma?“ Svo ætlaði ég að
hóta þeim að fá sérfræðing
frá Cuba til að sprengja utan
af þeim skelina sem þeir
skríða alltaf í þegar maður
hringir til þeirra til að spyrja
þá hvers vegna eitt lítið blað
sé stundum sex vikur á leið-
inni frá Winnipeg til Van-
couver. „Og er maður fer til
ykkar með sprengjur á ann-
að borð,“ ætlaði ég að bæta
við, „þá er best að gera reyk
úr öllum þessum nýmóðins
vélurn ykkar og láta gamal-
dags menn taka við af þeim.
Þeir voru nefnilega alveg
eins göldróttir og þessar
nýju vélar, mennimir á póst-
húsinu í gamla daga, en
beittu göldrunum á allt ann-
an veg.
„Svo ætlaði ég að segja þeim
historíuna af bréfinu mínu.
Utan á því stóð bara Caro-
line Gunnarsson, Winnipeg,
en póstmaðurinn fann mig
tafarlaust, eins og ég væri
borgarst j órinn.
Þessi fabúla var of lengi í
smíðum í kol'linum á mér. —
Um daginn hringdi pósthús-
ið og sagði Emilíu að hún
væri of sein á sér að koma til
þeirra einhverjum reikning-
inn, þetta tefði fyrir þeim að
koma blaðinu af stað.
„Hvað — fáið þið ekki póst
inn ykkar?“ sagði Emilía. —
„Ég sendi ykkur þetta fyrir
mörgum dögum. Er einhver
óreiða á afgreiðsiunni á bréf-
unum til ykkar?“
Hann sagði bara „goodbye“
og þaut víst af stað að gera
hreint fyrir sínum dyrum.