Lögberg-Heimskringla - 07.11.1974, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 7. NÓVEMBER 1974
INGIBJÖRG SIGURÐARDÓTTIR
I BYLGJUR
SKÁLDSAGA
BÓKAFORLAG ODDS BJÖRNSSONAR
Hann brosti raunalega. — Það eru nú ekki marg
ir sem gera það.
— Hversvegna ertu að drekka þetta áfengi, sem
fer svona iUa með þig?
— Vegna þess að það lætur mig gleyma um
stundarsakir. Flaskan er eini vinurinn sem ég á.
Sársaukinn og vonleysið í rödd hans snertir við
kvæmasta strenginn í sál Huldu, og hún segir:
—• Áfengið er aldrei vinur þinn til neins. Það er
ótæmandi uppspretta ógæfunnar í sinni hryllileg-
ustu mynd. Reyndu að forðast það.
Ævar horfir undrandi á Huldu. Svona hefir eng
inn talað við hann áður.
— Það er satt sem þú segir, en olnbogaböm lífs-
ins tigna oft vínguðinn. 1 veldi hans er faðmur
gleymskunnar opinn, svarar hann alvarlegur.
— Vínguðinn lætur engann gleyma, heldur lam
ar vit mannsins og siðferðisþrek og dregur sál
hans niður í órjúfandi myrkur hræðilegustu spill-
ingar. Áttu enga góða vini?
— Nei, síðan móðir mín dó, hefi ég engan sann-
an vin átt. Hefði hennar kærieiksríka hönd náð
til mín, væri ég sennílega ekki eins illa á vegi
staddur og ég er nú. Ævar klökknar.
Hjarta ungu stúlkunnar brennur af samúð og
meðaumkun með þessum ógæfusama pilti-
— Er langt síðan móðir þín dó? spyr hún.
— Móðir mín dó, þegar ég var nýfermdur. —
Hún var góð kona. Faðir minn var fallinn drykkju
maður, og móðir mín var mjög óhamingjusöm. —
Þegar hún var dáin, fór pabbi af landi burt, og
siðan hefi ég ekkert af honum frétt. Páll Hafberg
héma var bróðir móður minnar. Hann var einstak-
ur gæðamaður. Hann tók mig hingað, þegar ég
var orðinn móðurlaus, og kostaði mig síðan í versl
unarskólann. Mér leiddist fyrir sunnan, lenti í
vondum félagssfcap og byrjaði að drekka. Eg lauk
samt prófi, og síðan hefi ég starfað hér við versl-
un frænda míns. Eg hefi stöðugt fallið dýpra og
dýpra. Enginn til að rétta mér hjálparhönd. — Nú
er það orðið um seinan-
— Nei, Ævar, það er aldrei of seint að snúa við'
— Jú, fyrir mig er það um seinam. —
Hulda gleymir tímanum, meðan hún hluBtar á
raunasögu hins ógæfusama unga manns. Og á með
an þurfti frú Unnur að koma inn í eldhúsið, en þar
sauð upp úr pottinum út yfir eldavélina .Vinnu-
konan sést hvergi. Skyldi hún alltaf vera að færa
Ævari morgunkaffið! Svipur frúarinnar verður
æði þungbúinn. Hún snarast upp á loft. Hulda
heyrir fótatak hennar í stiganum og þýtur fram
úr herbergi Ævars. Þær mætast á ganginum fyrir
framan dymar.
— Vfljið þér ekki gjöra svo vél að hugsa betur
um verkin yðar? segir frú Unnur þóttalega, en
Hulda svarar því engu, heldur hleypur niður í eld
húsið.
— Guð minn góður hjálpi mér! verður henni að
orði, þegar hún sér hvemig umhorfs er í eMhú-
sinu. Lamandi sársaufcafullt samviskubit gagntek-
ur hana. Frúin kemur þegar niður á eftir henni
og staðnæmist á eldhúsgólfinu. Rödd hennar skelf
ur af reiði og fyririitningu-
— Þér eruð dálagleg drós. Þér hafið víst átt eitt-
hvað vantalað við Ævar, þó að þér þekkið hann
ekki neitt. Eg læt yður samt vita það, að þér verð-
ið að láta verkin sitja fyrir skepnuskapnum, á
meðan þér eruð í vist hjá mér!
Hulda kemur engu orði upp, hún berst við grát-
inn. En frúin heldur reiðilestrinum áfram, og orð
hennar dynja eins og svipuhögg á vinnustúlkunni.
Steinar liggur á legubekk uppi í herbergi sínu
og les bók, en það sem er að gerast fer þó ekki
framhjá honum. Hann heyrði þegar Hulda fór inn
í herbergið til Ævars, og ómur af samræðum
þeirra barst til eyma hans. Hann heyrði móður
sína koma upp á loftið, og honum er það ljóst, að
hún er reið. Hann heyrði þær Huldu fara ofan stig
ann, og síðan berst upp til hans hávaði af skamm-
arlestri, sem hann kannast vel við. Hann leggur
frá sér bókina, sprettur fram úr legubekknum og
hraðar sér niður í eldhúsið. Við eldhúsdymar
nemur hann staðar og heyrir möður sína segja:
—Þið eruð svona, þessar stelpur, hugsið efcki um
annað en að hanga utan í hvaða strák sem er. Það
er dálaglegt að sjá útganginn héma í eldhúsinu.
Maturinn soðinn út um alla eldavél!
— Fyrirgefið þér mér. Eg löfa því, að slíkt skuli
ekki koma fyrir aftur- Eg var ekki að aðhafast
neítt óheiðarlegt, heyrir hann Huldu svara.
Steinar hlær um leið og hann opnar hurðina og
gengur inn í eldhúsið.
— Það er sjálfsagt efcki svo fullkomin eldabuska
tUl, að ekki geti soðið upp úr pottunum hjá henni',
segir hann glettnislega.
Frú Unnur snýr sér snöggt við og lítur kulda-
lega á son sinn. Henni virðist þessi afskiptasemi
hans furðu kyrileg. -Hingað til hefir hann látið
orðasennur hennar við vinnukonumar alveg af-
Skiptalausar, en hún er of æst í skapi nú, til þess
að vilja deila við hann í áheyrn annarra.
— Þið hafið nú víst heldur lítið vit á þess háttar
hlutum, sjóararnir, segir hún og gengur snúðugt
út úr eldhúsinu.
Steinar sest niður við borðið, og augu hans hvfla
á Huldu. •
— Þú skalt ekki taka þetta nærri þér. Mamma
er svo ansi stórlynd, en hún á þrátt fyrir allt góð-
ar tilfinningar í hjarta sínu.
— Það var eðliilegt, að henni mMíkaði við mig.
Mér þykir svo sárt að hafa brugðist sfcyldu minni.
Og svo heldur hún mig óheiðarlega stúlkuskepnu-
— Rödd Huldu titrar af grátklökkva.
— Það hefir hún sagt í reiði sinni, á slíku er
ekki mark takandi. Eg er viss um að hún heldur
ekkert Ijótt um þig í neinni alvöru, segir hann, og
blíð viðkvæmni skín úr augum hans. Hann langar
helzt til að taka Huldu í faðm sinn eins og lítið
saklaust barn og hugga hana, en hann stillir sig.
Hún er svo gerólík öllum þeim stúlkum, sem áður
hafa þénað hjá móður hans. Þær svöruðu henni
yfirleitt ófeimnar og fullum hálsi, þegar hún fann
að við þær, og Slík rifrildi enduðu vanalega með
því, að hún vísaði þeim á dyr, eða þær fóru án
þess. En Húlda er svo safclaus og góð, að henrii
liggur við gráti út af smá yfirsjón. Enginn yrði
líklegri til þess að laða það góða fram í sál móður
haris en einmitt hún.
Steinar horfir með heitri aðdáun á litlu vinnu-
stúlkuna, þar sem hún keppist við að hreirisa elda-
vélina og koma öllu í samt lag aftur. Samviisku-
söm, sakl'aus og góð. þannig hefir hann alltaf um
dreymt að stúlfcan sín ætti að vera, og hér er hún
komin til hans. Huldu skal ekkn verða miéboðið
oftar, þegar hann er heima. Með það eitt í huga
gengur harm út úr eldhúsinu-
ÞRIÐJI KAFLI
I
Kaldur vetrarstormur stendur inn Straumfjörð. —
Sjór er mikill útifyrir, og tadsvert brim inrnneð
ströndinni. Fiskibátamir liggja við festar inni á
höfninni, og sjómennimir njóta hvíldar í landi.
1 kvöld er dansleikur ákveðinn í Höfn. Hulda er
ein íeldhúsinu og er að ljúka við uppþvottinn frá
krvöldverðarborðinu. Steinar kemur inn spari-
klæddur. Hann nemur staðar við borðið hjá henni
og segir brosandi:
— Ætlar þú að koma með mér á danrieikinn í
kvöld?
— Eg get ekki beðið frúna um leyfi til að fara
þangað.
— Eg skal tala við mömmu.
— Hvað ætlar þú 'að tala við mig? Frú Unnur
stendur óvænt í eldhússdyrunum.
— Þú kemur eins og kölluð hingað, segir Stein-
ar. — Hefir þú nofckuð á móti því, að Hulda fari
á dansleikinn í kvöld?
— Hefir hún beðið þig að fá leyfi fyrir sig?
— Nei, ekki gerði hún það, en ég spyr þig.
— Mér er víst sama, hvar hún eyðir svefntíma
sínum, ef hún vanrækir ekki störfin, segir frú
Unnur kuldalega og gengur burt.
— Þá er leyfið fengið, Hulda mín- Eg bíð eftir
þér, segir Steinar og tekur sér sæti við éldhús-
borðið.
Hulda lýkur við eldhússtörfin og býr sig síðan
á dansleikinn. Úti kveður stormurinn köldum rómi
við dimmt vetrarkvöldið. Hulda og Steinar koma
út úr kaupmánnshúsinu og halda af stað upp svell
hála götuna, sem þau greina varla fyrir myrkri.
Þau hafa aðeins gengið stuttan spöl, er Hulda
rennur til á hálkunni og er nærri dottin, en sterk-
ur armur grípur skyndillega um herðar henni og
ver hania fálli, og þýð rödd hvíslar:
— Má ég ekki leiða þig, Hulda?
Hún hlær vandræðalega. — Gatan er -svo hál,
og myrkrið er svo svart, segir hún og rétti Stein-
ari höndina.
— Þá leiði ég þig yfir torfærumar, segir hann,
Og hlý, þróttmikil hönd styður hana upp flughála
götuna g*egn stormi og myrkri. Ný og unaðsleg
öryggiskennd streymir um hana all'a frá traustu
handtaki hans. Voldug og áður ókunn tilfinning
vakniar í innstu hjartafylgsnum hennar, og spor-
ip verða svo undur létt að samkomuhúsinu.
Dansinn var þegar hafinn. Steinar leiðir Huldu
inn í salinn og býður henni þegar í dans. í fyrsta
sinn kemur hún í faðm hans og þau svífa saman
út á gólfið. Hjarta hins unga sveins slær ört, og
blóðið ólgar í æðum hans heitt og þróttmiikið- —
Hann gleymir öllum veruleika nema henni einni,
sem hann þrýstir í faðmi sínum, og slíkan unað
sem nú hefir hann aldrei áður fundið í d'ansi.
En Steinar er skyndilega vakinn úr þessum sæla
vökudraumi. Einn af hásetum hans kemur til hans
og biður hann að taáa einslega við sig. Steinar leið
ir Húldu til sætis.
— Eg kem fljótt aftur til þín, segir hann bros-
andi og gengur síðan út úr salnum með félaga sín-
um.
THE LÖGBERG-HEIMSKRINGLA WISHES TO
OBTAIN AS MANY NEW SUBCRIBERS
AS POSSIBLE.
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA Subscription Form
Name: ....................----------
Address: ...........................
Enclosed find $10.00 in payment for subscription
for one year.
Make cheques payable to:
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA,
512-265 Portage Ave.
Winnipeg, Man. R3B2B2
Telephone 943-9931