Lögberg-Heimskringla - 07.11.1974, Blaðsíða 7

LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 7. NÓVEMBER 1974
7
LEIFUR HALLGRÍMSON FORMAÐUR
RÆÐA GUNNARS
SCHRAM
Framhald af bls. 5.
að vera hissa á því og þar við
baetist að nú kveða skáld svo
á Islandi að næsta fáir nema,
og tengsl þjóðar og bókar
orðin minni en áður var, á
tímum sjónvarps og hreyfi-
mynda. Svarið er þó vitan-
lega ekki það að hverfa á vit
fortíðar. Heimaalið bam er
og verður ávalt heimskt. Það
felst hins vegar í því að laga
íslenzka menningu eða er-
lendum straumum án þess að
hún glati þó kjarna sínum,
römmum safa og frjómagni.
Islendingar eru hér heldur
engir beiningamenn, ekki að
eins þyggjendur heldur einn
ig veitendur. Engin sögu- eða
miðaldamenning var glæsi-
legri en sú íslenzka. Háskóli
íslands og Ámastofnun
halda því merki á lofti í dag
en hér má miklu meira verk
vinna, gera ísland að ævin-
legum höfuðstað norrænna
fræða í veröldinni, að sönn-
um Svarta Skóla í menningu
og tungu sögualdar. Það verð
ur eitt landnámsverkið nýja.
Hitt atriðið varðar stöðu
Islands í veröldinni í dag. —
Þar er stefnan enn að miklu
ómótuð þótt samstarfið við
norrænar og aðrar vestrænar
vinaþjóðir eigi sér alllanga
sögu. En þar getur Island
gegnt miklu mikilvægara
hlutverki vegna sögu sinnar
og þjóðmenningar en m'argir
'hafa gert sér ljóst, ekki sízt
innan Sameinuðu þjóðanna.
Við ættum að skipa okkur í
fararbrodd þeirra þjóða, sem
berjast gegn kúgun, frelsis-
skerðingu og mannréttinda-
brotum og styðja á allan hátt
þær þjóðir, sem enn eiga í
sj álfstæðisbaráttu og búa við
erlenda áþján. — Og hvaða
þjóð getur mælt af meira
sannfæringakrafti fyrir af-
vopnun og sáttagerð í veröld
inni en hin íslenzka, þótt
upphaflega sé hún af víkinig-
um komin?
Fram til þessa höfum við
látið okkur slík mál litlu
skipta, meðal annars af skilj-
anlegri vanmáttakennd ný-
frjálsrar smáþjóðar- En Is-
lendingar þurfa ekki að
biðja afsökun'ar á sjálfum
sér í veröldinni né læðast
með veggjum í samfélagi
þjóðanna. Þeir hafa bæði til
þess menntun og manndóm
að styðja þann málsstað, sem
þeir telja réttlátan og til hag
sældar fyrir þær mörgu þjóð
ir og þjóðarbrot, sem enn
sitja í hlekkjum fátæktar og
kúgunar.
Mál er því að hér verði
straumhvörf og rödd Islands
hljómi skír og ótvíræð í ver-
öld nútíðar og framtíðar, þar
sem engin þjóð er lengur ey-
land, heldur deilir örlögum
með fjarlægum jafnt sem ná
lægum þjóðum og kynþátt-
m
BRÉF FRÁ
Eg veit þig langar til að fá
fréttir í blaðið og þar sem ég
hef nú dálítið ætla ég að
senda þér línur.
Eg er nýflutt í Lundar
þorp og dvel á heimili vin-
konu minnar, því ég gat ekki
verið ein alla daga í Laufási,
en sonur minn, sem ég var
hjá er úti a'lla daga. Eg gat
fengið vinnukonu til að líta
eftir mér þennan komandi
vetur en hefði þurft að borga
henni meira kaup á mánuði
en ég þarf að borga hér. —
Konan sem ég dvel hjá heit-
ir Margrét Bjömson. Hún
lítur fjarska vel eftir mér- —
Morgunmaturinn bíður mín
bgear ég kem á fætur og all-
ar máltíðir á réttum tíma.
Svo var það sérstök á-
nægja fyrir okkur að tengda
systir mín, sem býr í White
Rock, B.C. kom fljúgandi til
Winnipeg 7. október, og
dva'ldi hér hálfa þriðju viku,
fór þá til Winnipeg og ætlaði
að standa þar við hiá sjmi
mínum Eric og fjölskyldu
hans, eina viku og fljúga þá
aftur heim til White Rock.
Hún heitir Sigrún Sigurdson
og hafði búið í þessari byggð
þar til hún og Guðmundur
maður hennar fluttu til Al-
berta 1930. Þau heimsóttu
Lundar árið 1935, þegar böm
in okkar hjónanna héldu
upp á silfurbrúðkaup okkar.
WHEN
©iDi
STRIKES
ÞEIR SEM
SLASAST AF ■ '
GLÆP ■*
ANNARRA ^Æ
GETA FENGIÐ Æ
HJALP Æ
MEÐ Æ ;
ÞESSARI ^^^Æ
AÐFERÐ ■
FYRST
GERA ■ Æ
LÖGREGLUNNll ■
AÐVART Æ Æ
UM A Æ
GLÆPINN Æ
SVO ■
SKRIFA EÐA
HRINGJA ■
The Criminal Injuries
Compensation Board ■
333 Maryland Street, ■
Winnipeg, Manitoba
R3G 1M2 f"
Ph. 775-7821
Hon. Howard Pawley,
Attorney-General,
Province of Manitoba.
LUNDAR
Svo kom Sigrún aftur fyrir
sex árum síðan og dvaldi þá
hjá mér á Laufási. Hún varð
85 ára í maí sl., svo mér
finnst hún reglulega dugleg
að ferðast. Hún á fimm syni
og fjórir þeirra eru vestur
við haf en einn í Edmonton.
Hún sér þá stöku sinnum og
siegir að allar tengdadætum-
ar séu sér mjög góðar og sjái
sig oft. Ein kemur til hennar
í hverri viku- — Rúna legir
íbúð í fínni block, teppi á
gólfi og allt eftir því.
Það vildi svo vel til að
Margrét Bjömson átti af-
mæli á meðan Sigrún dvaldi
hér, og öll böm hennar og
bamaböm héldu henni
veislu; en aðeins nánustu
ættingjar og við Sigrún vom
boðnir þangað. — Svo fóru
bömin mín með okkur til
allra kunningja hennar —
— vorum boðnar í mat eða
kaffi alia daga.
Svava dóttir Margrétar
fór með okkur til Portage la
Prairie ,þar sem önnur dótt-
ir, Ásta, á indælt heimili. —
Svo fór hún með okkur eft-
ir hádegi til gamallar vin-
konu Línu Thorleifsson, en
þá hitti svo á að Lína hafði
farið til Langruth, en Ásta
sagðist koma með hana hing
að til Lundar einhvem dag-
inn áður en Sigrún færi, og
það gerði hún. Þá var borð-
að af afmæliskökum, sem
Margréti vom gefnar og mik
ið tekið af myndum. Indæl
blóm í ótal krúsum standa
hér erm.
öll höfum við gaman af að
spila íslenska vist og gerum
mikið af því. Margrét og
tveir synir hennar spila oft
við mig, og eins síðan Rúna
fór.
Björg Bjömsson,
Lundar P.O., Man.
DÁNARFREGN
Jónína Karen (Carrie)
Rhys lést 21. október 1974 á
St. Boniface sjúkrahúsinu í
St. Boniface, Man. 88 ára að
aldri-
Mrs. Rhys var fædd á ís-
landi en flutti til Kanada
ung að aldri. Maður hennar
David Craswell Rhys er lát-
inn. Hún tilheyrði Catholic
Women’s League og unni
kirkju sinni af alhug.
Hana syrgir einn sonur,
Arthur Lyons að Emerson,
Man. og ein stjúpdóttir, Dor-
othy — Mrs. Oscar Sigurd-
son að Bell, Calif., einnig 6
bamaböm, mörg systkina-
böm og góðvinir.
Útförin fór fram frá
Christ the King Catholic
Church í St. Vital, Man. —
Father Aubin flutti kveðju-
mál en hin látna var jarð-
sett í St. Bonifaoe grafreitn-
um-
Framh. af bls. 1
írsframleiðslu með þúsund-
manna starfsliði.
En hann var lögfræðingur
í deild dómsmálaráðherra
fylkisins, og iþegar N.D.P.
stjómin tók að rannsaka mál
ið var þess ekki langt að bíða
að allt hans starf snerist um
þær rannsóknir og málaferli
sem af þeim hlutust. Hann
og samverkamenn hans
grófu upp upplýsingar, sem
áttu eftir að verða gróðra-
brallsmönnunum sem möt-
uðu krókinn í CFI að fóta-
kefli og svifta þá yfirráð-
um. Það er flókin og litrík
saga, sem geymist í trúnað-
arskjali, stíluðu til dóms-
málaráðherra fylkisins og
undirrituðu af Leifi Hall-
grímson fyrir hönd dóms-
máladeildarinnar og Scott
Wright fyrir hönd Richard-
son and Company, félagi ó-
viðkomandi lögfræðinga sem
stjómin fékk til að taka
þátt í rannsóknunum. Það
skial er nú í fórum rann-
sóknamefndar, er fylkis-
stjórnin fól að grandskoða
málið-
Árið 1971 tók fylkisstjóm-
in fyrirtækið lögtökum og
skipaði Leif HaTlgrímson lög
tökumann (receiver). Engum
var því kunnara um hnútana
en honum og hann hefur erft
ábyrpðina af rekstri Mani-
tóba Forestry Resources og
margar áhyggjur. sem enn
stafa frá tilveru fyrirennara
þess.
En við árslok í enduðum
september nam ágóðinn af
rékstri fyrirtækisins $9.5
milljónum, en framleiðslan
370—400 tonnum af papír
daglega. Nær því helmingur
traustustu grápappírspoka,
sem notaður er í Kanada er
framleiddur af Manitoba For
estry Resources Ltd. en um
það bil 35 prósent af vörunni
fer til Bandaríkjanna.
Arðurinn af þessari nátt-
úruauðlind rennur nú til
fvlkisins og hún skapar 1000
fbúum þess atvinnu.
Leifur er sonur Þorleifs
Hallfrrímson og konu hans,
ETinborgar heitinar Jónsdótt
ur. Þorleifur er fæddur á
SIGURÐUR NORDAL
Framh. af bls. 1
Winnipeg og íslendinga-
byggðunum í Gimli og Ár-
borg í Manitoba, en virðu-
legt hóf var honum haldið á
Hotel Fort Garry í Winni-
peg.
Sigurður Nordal var fædd-
ur 14. september 1886 og far-
inn að nálgast nírætt þegar
hann lést, en athafnasamur
var hann á bókmenntasvið-
inu til dægurioka, því síðasta
stórverk hans var að hleypa
af stokkunum þrem heftum
af Þjóðsagna bókinni og lauk
hann við seinasta heftið í
fyrra.
Leiðólfsstöðum í Dalasýslu
en fluttist vestur um haf
með móður sinni árið 1888,
settist fyrst að í Mikley en
gerðist útgerðarmaður og
fiskikaupmaður í Riverton
árið 1919 og fluttist þaðan
til Winnipeg árið 1954. Elín-
borg var fædd í Mávahlíð,
dóttir Jóhannesar Hoffmann
og konu hans, Sólveigar
Grímólfsdóttur ljósmóður. —
Elínborg lést árið 1958.
"HOCKEY"
Framh. £if bls. 1
ey Hall of Fame.” — 19 ára
gamall sonur hans, Gerry
Sawchuk, tók við heiðurs-
skjalinu en hann fetar í spor
föður síns og þykir líklegur
til að halda við orðstýr ætt-
arinnar.
Að minsta kosti líst Frank
Fredrickson drengurinn
gæfulegur. „Terry Sawscuk
átti heiðurinn skilið,” sagði
Frank þegar ritstjóri Lög-
bergs-Heimskringlu talaði
við hann. „Terry var stór-
kostlegur í hockey og það
gladdi mig að fá að kynnast
svni hans og að hann er á
sömu leið og faðir hans,
þetta er ágætis drengur.”
Frank Fredrickson var
fæddur í Winnipeg, sonur
Jóns og Guðlaugar Fredrick-
son, og sögðu vinir fjölskyld-
unnar að Jón hefði leitt son
sinn lítinn patta út á svell og
kennt honum að renna sér á
skautum. Eitt er víst að is-
lensku unglingamir, sem til-
heyrðu Fálkunum frægu.
fvrir og skömmu eftir fyrri
heimsstyrjöldina, ólust allir
upp á skautum, og þar var
Frank dugandi liðsmaður- —
Hann var í Winnipeg Falcon
klúbbnum 1913—1914, en
gerðist tveim árum síðar
kapteinn Manitobaháskóla
hockey klúbbsins. Allir leik-
ir urðu svo að bíða á meðan
hann biónaði erlendis í flug-
her Kanada. Eftir stríðið tók
hann til á svellinu aftur ár-
ið 1919. varð kapteinn Fálk-
anna, en beir unnu fyrst
hinn eftirsótta “Allan bikar”
í Kanada og sigruðu síðan í
Olvmníu leikiunum árið
1920 Er það afrek frægt í
fb’óttasögu Kanada.
Hann fór frá einum sigri
til annars í meiri háttar
hockf»v flokkum álfunnar,
var biálfari og framkvæmda
stióri í Pittsburgh hokkey
f'okkmim 1928—1929 og um
Mð Hðsmaður þeirra á svell-
inu. 1 leikjunum 1930—1931
meiddist hann á fæti og varð
*>ð hætta slíkri þátttöku. en
sagði þó ekki skilið við
hockev. hélt áfram að þiálfa
flokka þangað til eftir seinni
h eim sstvr j öl dina.
Hann var kosinn í ‘Hockey
Hall of Fame’ árið 1958.