Alþýðublaðið - 01.10.1960, Qupperneq 8

MtMMMMMHtHWMIHMI
SÖGURNAR segja,
að skilnaður standi
fyrir dyrum hjá An-
ette Ströjberg og Rog
er Vadim. Þó var haft
eftir þeim hjónum
um draginin, að þau
ætluðu að hætta við
að skilja og væru aft
ur orðiin hamíngju-i
söm, — en það segja
illar tungur aði hafi
aðeins verið vegna
þess, að ofursmá í-
tölsk kvikmynda-
stjarna sagðist ekk-
ert vilja hafa með
Vadim að gera.
,Anette hefur nú ný
lokið leik í nýrri
mynd undir stjórn
Vadims. Er hér um að
ræða all gasalega
hryllingsmynd, sem
nefnist Et mourir de
plaisir eða Að deyja
af ánægju.
SIGVALDI HJÁLM
ARSON réðist að A1
þýðublaðinu 27 maí
1947. Frá þeim degi hef
ur hann starfað óslitið
á ritstjórn blaðsins og
lengur samfleytt en
nokkur annar á blað
inu. Hann hefur klifrað
upp og niður mannfé
lags — og virðingarstig
ann oft á dag og dag
eftir dag. Hann hefur
senzt upp í prent
myndagerðir og verið
þar með „dýrasti send
ill blaðsins“ eins og
hann segir stundum
sjálfur, hlaupið eftir
eldsvoðum til að ná í
fréttir fyrir blaðið,
húkt niður við höfn og
beðið eftir að dregnir
væru menn úr hafi, —
allt fyrir fréttirnar,
gengt ritstjórastörfum
skammað prentara,
kennt nýgræðingum,
troðið með starfsfólk
Alþýðublaðsins upp á
reginfjöll til að hrista
af því rykið og flogið
með okkur öll austur í
lönd í ódýrasta og hrað
skreiðasta farartæki,
sem völ er á, hugan
um. Svo hefur hann
hugsað í húðarigningu
og sólskini hér og hvar
um bæinn.
Hann hefur sem sagt
lent í flestu, sem hugs
azt getur, og allt þetta
leggur hann á sig fyrir
starfið. Hann hlýtur
því að geta manna bezt
sagtokkur HVERNIG
SÉ AÐ VERA BLAÐA
MAÐUR?
JÁ, já.
Það er ágætt að vera
blaðamaður, ágætt að vera
blaðamaður hjá Alþýðu-
blaðinu.
Kaupið var stundum
nokkuð lágt„ vinnutíminn
stundum nokkuð langur,
vaktirnar stundum nokk-
uð tilbreytingarlausar, yf-
irboðararnir stundum nokk
uð skilningssljóir, árang-
urinn af miklu amstri
stundum nokkuð lítill
Svo er nú það . . •
En blaðamaðurinn hefur
alla daga fingurgómana á
æðaslætti hins iðandi lífs.
Hann lærir að þekkja
menn, (enda verða flestir
blaðamenn spekingslegir
með árunum, þótt ósagt
skuli látið að þeir séu spek
ingar). Fólk heldur, að þeir
séu slarkgefnir kuldakarl-
ar, sem una sér jafn vel í
„Forbidden City“ í San
Francisco og í veizlum hjá
fþjóðhöfðingjum. HTitt er
sönnu nær, að þeim lærist
að horfa á allt með augum
athugandans, án þess að
fella nokkurn tíma af-
dráttarlausa dóma (þ. e. a.
s. með sjálfum sér.).
Blaðamanni lærist að
taka hvorki lof né last of
hátíðlega. Hann sér gjarna
skemmtilegheitin í hvoru
tveggja.
Fáeinar svipmyndir;
Nokkrum dögum eftir að
ég kom á blaðið. Hurðin
hvatlega opnuð. Oddur
sterki af S'kaganum í dyr-
unum, mikilúðlegur, tekur
svo til orða:
— Sælir verið þið hérna,
sælir verið þið hérna. Þið
eruð jafnaðarmenn hérna,
þið eruð jafnaðarmenn
hérna. Þarna er nýr mað-
ur, þarna er nýr maður.
Ég þekki hann ekki, ég
þekki hann ekki. Hann er
víst jafnaðarmaður, hann
er víst jafnaðarmaður.
Eftir það vorum við Odd
ur sterki vinir, og stund-
um þegar maður þurfti að
ryðjast inn í prentsmiðj-
una, á kvöldin, meðan
ekki var innangengt milli
ritstjórnar og prentsmiðju,
vildi ég gjarna hafa ein-
hvern Odd sterka mér við
hlið.
Kvöld eitt bíða herra og
dama hans við dyrnar og
berja og berja, vilja kom-
ast inn a ballið í kjallar-
anum, þegar ég er að koma
með síðustu útlendu frétt
irnar í smiðjuna. Þetta var
í Kóreustyrjöldinni.
Hún: Geturðu hleypt
okkur inn, elskan?
Ég: Nei.
Hann: Ég skal kýla haus
inn á þér niður í maga, ef
þú hleypur okkur ekki inn,
helvískur.
Eg: Hypjið ykkur frá.
Hún: Af hverju ertu
svona úrillur, elskan? Lang
ar þig ekki að ko
ið á eftir?
Ég heyrði ekki
bænirnar, sem
dundu, er ég loka
ið á þeim.
Stundum var
meiri en svo, að
mennt tryði því,
dagsverkinu var '
Ég hafði verið
alla nóttina, kor
ganga sex niður
uninn til Gests i
manns og bað hs
prenturunum
þegar þeir kæmu
CV^stur: Hefur
að skrifa í alla nc
Ég: Já.
Gestur; Hvar?
Ég: Hérna upp:
Gestur: Þú hefi
hvað verið að ge
líka.
Svo tók hann
og brosti íbyggin
ekki heim ag sc
var um vor, sc
blíða. Kl. um ní
að fara í viðtal
Axel. Ég var að ú
ið fyrir sjómanna
Stundum verða
sagnir tilefni mil
inga. Eitt sinn sl
í vandræðum míi
lína klausu, um 1
datt í stiga og var
Landspítalann {
körfu, en reyndis
með öllu.
Daginn eftir un
ið, einmitt er ég
fara að fá mér ka
Síminn hringir
— Alþýðublaði)
Hvatskeytsleg
rödd:
— Get ég feng
við manninn sen
fréttina um kon
datt í stiganum?
■— Þetta er hani
— Hvaða leyfi
til að segja frá so
(Enn háværari) -
það sé ekki einka:
maður diettur h
sér eða ekki?
— En þér léti
lögregluna og
svo að þetta er kc
bækur þeirra.
— Ég held því
þetta sé einkamá

g 1. okt. 1960
Alþýðublaðið