Alþýðublaðið - 10.11.1960, Blaðsíða 15

hún. „Roger! Sækið Roger!“
„Það er búið að senda eftir
honum frú Grise“, sagði
Jenny rólega. „Hann er á
leiðinni hingað!“
Æðasláttur hennar varð
veikari og Jenny setti skeið
milli vara hennar. Felicia
kingdi og örlítill roði kom í
kinnar hennar. Jenny settist
við hlið hennar og beið unz
læknirinn kom.
Hann hlustaði hjarta he’nn-
ar, bað um vatn og gaf Feliciu
pillu og beið þangað til þung
augnalok heniiar hreyfðust og
hún brosti veiklulega til hans.
Hánn settist við hlið hennar
og Jenny gekk út að gluggan-
um. Hún fremur fann en sá,
að Felicia bandaði hendinni
frá sér.
„Þér þurfið ekki ag vera
hérna inni núna ungfrú
Thorne. Henni batnar, farið
þér ekki neitt frá“. Dean lækn
ir' leit ekki á hana, hann sá að-
eins fagra konuna, sem var að.
snúa aftur til lífsins,
Jenny gekk út á svalirnar
■og settist þar út í horn. Hún
mig um að giftast yður“,
stamaði Jenny.
,,I almáttugs bænum ... —-
hvenær bað ég yður um það?“
,,En ... Dean læknir . . .
munig þér ekki. . . fyrir tveim
vikum síðan ..“
„Ég sagði þér, að ég væri
afbrýðisamur við Adam
Grise og að þú skyldir læra
að elska mig. En ég bað þig
aðeins um eitt. . . um að
hjálpa MÉR, MÍN 'VEGNA til
að koma Adam Grise burt frá
Castaníu. Er minni þitt eitt-
hvað að skána?“
„Þér reynduð að fá mig á
yðar mál með því að láta sem
. . . þér elskuðuð mig? Var það
þessvegna? En hvað ég er feg-
in að ég lét ekki freistast!“
„En þín var freistað og ég
lét ekki sem ég elskaði þig.“
„Ég skil yður ekki, Dean
læknir“.
Hann hló og svo tók hann
hana blátt áfram í faðm sér og
kyssti hana grimmdarlega og
með slíkri ákefð að hún náði
ekki andanum. Hún barðist
gegn honum örvæntingarfull
og sárreið.
Svo minntist hún Nicks og
huggaði sig við hann. Hún
varð að reyna að lifa vegna
þakklætisskuldar hennar við
hann.
Klukkan var orðin fimm
áður en Anna kom til hans og
sagði henni að ungfrú Felicia
vildi fá að tala við hana. —
Hún brosti til hennar, föl að
vísu en vel útlítandi.
„Ég ætla út á tún að hvíla
mig, en ég vildi tala við þig
fyrst Jenny“, sagði hún og
rétti fram höndina. „Þú lof-
aðir mér í morgun að segja
mér sannleikann seinna. Ég
beið en þú komst ekki aftur.
Skilurðu ekki hve erfitt það
er að sitja hérna hjálparvana
og bíða?“
„Mér finnst þetta mjög leitt
frú Grise. En ég vissi ekki
hvað ég átti að segja og eins
og ég held að þér vitið núna
hafði ég misskilið Dean lækni
algjörlega. Ég er ekki neitt
sérstaklega útfarinn í daðri“.
„En þú heldur að Roger 'sé
það?“
„Ég held, að hann hljóti að
vera það. Hann fékk mig að
tak Adams í stiganum • • þráði
að heyra hann berja á dyr sín-
ar og segja með sinni djúpu
heitu rödd: „Jenny, Jenny, ..
hleyptu mér inn. Eg elska þig.
Hvaða máli skiptir allt hitt, ef
við aðeins elskum hvort ann-
að.
Hún var búin að vera. Þó
nafn Enidar væri hreinsað
var hún samt búin að vera.
Hún henti sér upp í rúmið
og gaf sig grátnum á vald.
20.
Hún grét sig í svefn. Hún
vaknaði aftur eins og oft kem
ur fyrir eftir mjög þungan
svefn, skyndilega og algjör-
lega. Hún reis upp og gekk að
glugganum til að loka honum.
Það var stjömubjört nótt
fyrir utan og hún sá Ijósrák
neðan úr vinnuherberginu.
Var næturgesturinn enn í
heimsókn?
Hún var ekki lengur hrædd
við hann. Það skipti engu máli
lengur hvað kæmi fyrir Shei-
lu Ambrose, öðru nafni Jenny
‘tók höndum fyrir andHt sér
og barðist við grátinn.
Andlit Adams ... kuldaleg
grá augu Adams ...
Það var enginn til nema
Adam fyrir henni. Hvað hafði
hún gert honum? Hvað gæti
hún ekki gert honum?
Tíminn leið seint, Hún
hafði fengið aftur sjálfstraust
sitt og gat litið rólega á Ro-
ger Dean, þegar hann kom út.
„Þarna ertu þá Jenriy! Frú
Grise sefur. Það er ekkért að
henni“, hann hikaði og fögur
augu hans litu hörkulega á
Jenny. „Hún fékk taugaáfall“.
„Sagði hún yður hvers
vegna?“'stamaði Jenny.
Bros hans var biturlegasta
bros sem Jenny hafði nokkru
sinni séð.
„Þú sveikst mig vinkona!“
Jenny blóðroðnaði. „Var
það að svíkja yður að segja
frú Grise að ..
„Það held ég að þú vitir
sjálf“. Hann gekk að hand-
riðinu og hallaði sér fram yfir
það, Jenny gekk til hans og
stóð.við híið hans. Hún heyrði
að hann tautaði fyrir munni
sér:
Ég. er fastur £ gildrunni. —
Ég losna þaðan aldrei...“
„Er það ekki vegna þess, að
þér ELSKEÐ hana Dean lækn-
,ir?“
„Vegna þess, að þér hafið
alltaf elskað hana, vegna þess
að. þér getið ekki kvænzt
henni?“
„Og hver hefur gefið þér
leyfi til að greina tilfinningar
okkar?“ spurði hann kulda-
lega.
„Það... það, að þér báðuð
f!
„Kannske þetta kenni þér
eitthvað", sagði Roger biturt.
Kenni þér eitthvað um karla
og konur! Ég gæti barið þig
og konur eins og þig! Þær
freista manns sem er að deyja
úr þorsta, manns, sem er bund
inn í báða skó!“
„Þér eruð vitskertur! Þér
eruð brjálaður, en ekki
Adam!“
„Ég hef verið brjálaður og
hættulegur og ég verð það ef
til vill aftur. En ekki fyrir
þig. Við skulum hætta þessu,
ég hef fengið nóg!“
„Ég biðst afsökunar ef ég
hef misskilið yður“, heyrði
hún sjálfa sig segja. „Það
gleður mig að ég hef misskilið
yður, ég kveið nefnilega fyr-
ir að verða að segja yður að
ég vildi yður ekki. Ég hef lit-
ið upp til yðar, borið virðingu
fyrir yður .. . mér kom aldrei
til hugar að ég freistaði yðar
á nokkurn hátt. Og heldur en
að særa Feliciu ...“
Hann hrökk við og lagði
höndina á enní sér. „Önnur
kona sagði alveg þessi sömu
orð nákvæmlega á sama hátt“,
tautaði hann, „Sagan endur-
tekur sig. Sagan er hjól, sem
sífellt snýst“. Hann hló hátt.
Ég hlýt að hafa lifað... og
elskað of lengi. Sælar“. Hann
liljóp af svölunum, settist inn
í bílinn og ók á brott.
Já hún hafði sært hann. —
Hún hafði brotið skarð í þá
trú hans að hann væri einn af
inum miklu ástmögrum heims
ins. En hve ást eins manns
var fljót að breytast í hatur.
Hafði Adam einnig hatað
hana þarna úti í garðinum? —
minnsta kosti til að koma
mjög heimskulega fram en
það var gott að ég hafði ekki
tekið hann alvarlega“.
„Já, mjög gott fyrir þig“,
Felicia var sorgmædd á svip-
inn.
„Og ég var svo heimsk að
segja það við yður frú Grise!“
„Það var mér að kenna ...
það var ég sem minntist á
Roger. Veslings Adam! Ég
held að hann hafi ekki meiri
reynslu en þú segist hafa!“
Jenny fór hjá sér. „Ég átti
þetta víst skilið. Ég hefði átt
að gæta mín betur. En ég fer
eftir fáeina daga. Ef þér eruð
nægilega frísk... fer ég á
morgun“.
„Ég er nægilega frísk. —
Þessi köst mín eru ekki jafn
alvarleg og þau virðast vera.
Ég er slæm á taugum og hef
blóðrásartruflanir. Og ég er
þér sammála í því að það sé
rétt að þú farir. Það væri ekki
gott fýrir Adam að hafa þig
hér fyrst þetta er svona“.
Henni þykir ekki vænt um
mig lengur, hugsaði Jenny
særð, svo tautaði hún að henni
þætti þetta rnjög. leitt.
Allan daginn óg allt kvöldið
beið hún í herbergi sínu í
þeirri von að hún heyrði fóta-
Thorne. Ástina myndi hún al-
drei öðlast, öryggi var það
eina sem hún gat vonast eftir.
Hún fór úr skónum, því hún
hafði legið alklædd í rúminu
og læddist niður stigann.
Hún opnaði dyrnar gætilega
og kveikti loftljósið.
Það stóð mannvera hálf-
bogin yfir bókunum undir
glugganum. Hún rétti úr sér
og hnipraði sig svo saman aft-
ur. Grönn vera með grannar
herðar, umsveipuð brúnum
tveedfrakka með liðað hár
sem litlar hendur héldu um
og á annarri hendinni glamp-
aði á safírhring.
Jenny gekk fáein skref í
áttina til hennar áður en hún
mátti mæla.
„Frú Grise! Frú Grise ....
það getur ekki verið, • ■ þér!“
Hendurnar féllu frá andlit-
inu og veran reis á fætur. —
Felicia í karlmannafötum,
Felicia hærri vexti en Jenny
hafði álitið. Felicia föl sem
nár, Felicia sem gat gengið!
Hún gekk að skrifborðinu og
settist á stólinn.
„Þá veiztu það,“ sagði hún.
Jenny stóð graf kyrr. —
„Þér getið staðið! Þér getið
géngið! Hve lengi ...
„Tuttugu ár.“
Framhaldssaga
20
eftir KATHRINE N. BURT
AÍþ;
Snjéhjélbarðar
1000x20
900x20
825x20
750x20
700x20
650x20
1050x16
820x15
640x15
600x15
590x15
560x15
550x15
520x14
590x13
640x13
670x13
Barðinn h.f.
Skúlagötu 40.
Varðarhúsinu
við Tryggvagötu.
Auglýsingasíminn 14906
Áskriffasíminn er 14900
Tékknesku
kuldasfígvélin
eru komin í öllum
stærðum fyrir born og
fullorðna.
GEYSiR H.F.
Fatadeildin.
Þvottavéiar
Hinar vinsælu ódýru
hollenzku þvottavélar
komnar aftmr.
Rafvirkjinn
Skólavörðustíg 22.
Sími 15387.
iubÍááíS f— 10. nóv. 1960 |j^