Alþýðublaðið - 18.12.1960, Síða 7

Op/ð bréf til útlendings
Kæri Geraldí
ÞAÐ ER EKKI NÓG að það
sé gengið svona í skrokk á
útlendingum, sem vilja njóta
sömu réttinda og landsmenn,
heldur gengur nú lögreglan á
milli bols og höfuðs á öllum
hundum, sem komast undir
hennar hendur. Það er mikið
annríki hjá lögreglunni um
þessar mundir, enda fer á-
standið hríðversnandi frá degi
til dags. Sullaveikt fé og hund-
ar með orma ganga sjálfala
um bæinn. Öll sjúkrahús eru
að fyllast af sullaveikum
sjúklingum. Óðir hundar ráð-
ast á hross upp á Gufunesi.
Eftir sögulegan eltingaleik út
um allar jarðir tekst vopnuð-
um lögregluþjónum að ná
þessum óargadýrum á sundi
og drekkja þeim. Þessir vel-
syntu kappar fengu allir verð
laun fyrir vikið.
En björninn er ekki ennþá
unninn. Niður á lögreglustöð
situr lögreglustjóri í sveita
síns andlits fyrir framan stóra
herforingjaráðskortið sitt og
-hugsar. Fulltrúi hans, sem
kvu vera innsti koppur í búri
hjá hundaheródesum, er í óða
önn að stinga teiknibólum í
smáblett á kortinu. Þessi smá
blettur er Smáíbúðahverfið,
en þar mun smithættan vera
einna mest. Til marks um það
hve sullaveikin getur verið
bráðsmitandi þá eru dæmi til
þess, að menn hafi tekið veik-
ina við það eitt að sjá hund
skíta á næstu !.óð.
Og hvað heldurðu að hafi
komið upp úr dúrnum í gær,
þegar ormasérfræðingur bæj-
arins var að skoða bandorm £
smásjá? Það er ekki annað sn
það. að bandormar eru orðn-
ir geislavirkir. Það vaf þó
varla ú bætandi.
Þar sem erfitt hefur reynzt
að útrýma hundunum með
venjulsgum skotvopnum eins
cg r'flum og haglabyssum, þá
hef ur bandaríska setuliðið
sýnt þann rausnarskap að
lána Reykjavíkurlögreglunni
vélbyssur af fullkomnustu
Af þessari lýsingu geturðu
séð, að hundum hefur verið
sagt stríð á hendur. Bezti vin-
ur manna og barna er orðinn
þeirra svarnasti óvinur,
Skömmu eftir stríðsyfirlýs-
ingu lögreglustjóra birtist í
blöðum og tímaritum varð
gömlum hundavini og rithöf-
undi sú skyssa á að.flytja lof-
ræðu um þessa meinvarga í
sjálft Rrkisútvarpið, sem var
undir eins kært fyrir gróft
hlutleysisbrot. Útvarpsstjóri
þóttist góður að sieppa við á-
minningu, enda lofaði hann að
setja hunda á bannorðalista
stofnunarinnar, og stendur
það nú framvegis undir dans-
leik, því orði, sem talið er búa
yfir mestum siðspillingar-
mætti allra orða í íslenzkri
tungu.
Og það var ekki nóg, því að
það lá við sjálft, að þessum
óvinsæla bundavini yrði vis-
að úr landi og það hefði áreið-
anlega orðið, ef hann heíði
ekki notið Rithöfundasam-
bandsins, sem virðist starfa í
þeim sannkristilega anda, sem
felst í eftirfarandi setningu:
Orri og einn af Ieikfélögum hans
gerð. Gárungarnir segja nú,
að þessir nýbökuou vélbyssu-
liðar íslenzku lögreglunnar
séu þegar orðnir svo hrifnir
af þessum fljótvirku skotvopn
um, að þeir hugsi sér sumir
hverjir að taka þau trausta-
taki, en það er áreiðanlega
enginn fótur fyrir því. Það
ganga svo margar slúðursögur
um bæinn. Hitt mun aftur á
móti vera satt, sem haft er
eftir ofursta úr bandaríska
flughernum. Honum þykir
vist vélbyssuliðarnir íslenzku
vera full „trigger-happy“ eða
gikkglaðir svo því sé snúið á
íslenzku. Þetta var nú útúr-
dúr.
Grimmd hundanna er orð-
in svo hamslaus, að þeir ráð-
ast ekki einungis á gæðinga
uppi í Gufunesi heldur bíta
þeir líka varnarlaus börn, sem
aldrei hafa verið staðin að því
að hrekkja þá. Fyrir framan
slysavarðstofuna bíða börn í
hundraðatali eftir því að gert
sé að sárum þeirra. Umferð
stöðvast iðulega vegna þess að
ennþá hefur ekki unnizt tími
til að fjarlægja hundahræm
af götum bæjarins. En það eru
ekki bara hræ hundanna, rém
rnenn vilja losna við, heldur
líka sldt þeirra.
Nú er svo komið, að öll
siræti og torg, garðar og gang-
stéttir eru svo ataðar út í bess
um óþverra, að Reykvfk'ngar
komast ekki hjá því að bera
hann í tonnatali inn í húsin til
sín í hvert skipti, sem þé'r
koma utan af götunni.
Blaðamaður einn við út-
breiddasta blað á íslandi,
fórnar dýrmætum tíma til að
vara menn við að stíga ofan í
hundaskít. Hann er í einu orði
sagt vakinn og sofinn við þao.
Skrif hans vekja óskipta at-
hygli, því að hann er manna
fróðastur um þessi efni, enda
gjörþekkir hann ekki aðeins
íslenzkan hundaskít, heldur
er hann lika nákunnugur
þessum óþverra eins og hann
gerist verstur í helztu stór-
borgum álfunnar.
„Það sem þér gerið mínum
minnsta bróðiu-, það gerio þér
og oss“. Ég vil taka það fram,
að þetta er ekki sagt Haga-
lín, þeim mikla dýravini, til
hnjóðs. Viðkvæmustu hunda-
heródesar tóku þessa fyrr-
nefndu ræðu mjög nærri sér,
þótti hún vera vatn á myllu
dýravina og svo mikill álits-
hnekkir fyrir sig, að þeir hafa
varla verð hundum sinnandi
þeirri mannvonzku að banna
mönnum að hafa hunda? Það
er ekki gott að segja. Þeim
kæmi það vitanlega aldr.e: til
hugar. Þeir vita líka íyiir
fram, að allir dýravinir, sá
fjölmenni hópur mundi um
leið rísa á fætur sem einn mað
ur og mótmæla kröftuglega.
Auk þess mundu þeir varla
telja slíkt farsælustu leiðina
til að fá endurkosningu.
kyn sitt nema þar sem er bæöi-
sauðfé og hundar. — Þeii*
sem ekki gera sig ánægða mcð
þessa skýringu mína og vilja
fræðast meira um lifnaoar-
háttu bandorma og æxlun,
geta snúið sér til ormasérfræð
ings bæjarins. Hann mun góö-
fúslega láta mönnum í té allac
upplýsigar um það efni.
Mér er það nú ærin ráðgáta
Framhald á 13. síðu.
síðan, en þeir verða áreiðan-
lega búnir að tak.a. gleði sína
aftur áður en þú kemur með
- litla hundinn þinn, hann Gasp
ar. Vel á minnzt, þú segist
vera staðráðinn í þv'i sð taka
hann með þér, en ég mundi
ynú ráða þér frá því, jafnvel
þótt sagt sé, að lögreglan sjái
í gegnum fingur við útiend-
inga og einstaka innlenda
stórhöfðingja. Ekkert vildi én
eiga undir hundaheródesum.
Ekki er gott að vera á þeirra
vegi á meðan þeim er ekki
runnið æðið, því að í sannleika
sagt er fjarska grunnt á villi-
dýrseðlinu í þessum djúpu sál
um.
Ef þú vilt ekki fyrir nokkurn
mun skilja Gaspar karlinn
eftir í París, þá er að vísu til
ein smuga fjrir þig. Þú getur
búið upp í sveit, því að þar
er hundahald enn leyft, en þú
yrðir auðvitað að skipta um
nafn jafnt fyrir því og ekki
nóg með það. þú kæmist ekki
heldur hjá því að skíra Gaspar
litla upp á ný,- yegna þess að
hreppstjórar í sveitum lands-
ins, sem vilja ógjarnan teljast
eftirbátar íslenzkra þing-
manna, ganga nú skrefi iengra
og krefjast þess að allir hund-
ar séu látnir heita íslenzkum
hundanöfnum, Ef úr bessu
yrði, þá þætti mér ósköp vænt
um, að þú létir Gaspar heita
í höfuðið á Orra litla hund-
inum mínum, sem frelsaðir
hundaheródesar drápu fyrir
mér.
En burtséð frá öllu gamni er
þetta annars ekki alveg maka-
laust. | Frakklandi sjálfu,
þessu nýstofnaða lögregluríki,
þar sem de Gaulle sker írels-
ið ,vig nögl sér. þætti þetta ó-
þolandi frelsisskerðing og sví-
virða. Hverng ætli Patisar-
Lundúuar- eða New York-bú-
ar mundu bregðast við því, ef
bæjarfulltrúar þessara heims-
borga tæku alit í einu upp á
Al.lt öðru máli gegnir urat
bæjarstjórn þessa smábæjar.
Reykjavíkur. Hún vílar þaci
ekki fyrir sér að samþykkja
reglugerð, sem bannar hunda
hald. Hún er líka svo rögg-
söm að ganga ríkt eftir því
við lögreglustjóia, að henni sá
skilyrðislaust framfylgt. Suim
ir fulltrúanna eru meira aS
segja svo hlægilega barnaleg-
ir að guma af því, að Reykja-
vík sé eina hundalausa höfuð-
borg i heimi. Betur að húa
væri hundaheródesaralaus.
Þótt sjálfsagt megi hrósai
bæjarstjórn Reykjavíkur fyr-
ir marga hluti, ég treysti mér
að vísu ekki til þess, þá verðor
hennar líklega aldrei getið í
annálum fyrir dýravináttu.
Nú vildir þú kannski spyrjaí
mig hvers vegna mönnum sá
meinað að eiga hunda í höfuS-
borg íslands. Eftir því sem ég
kemst næst þá komst þetta
bann á fyrst og fremst vegna
smithættu þeirrar, sem talia
er fylgja sullaveiki. í öðru lagi
voru flækingshundar fleiri ea
ve lsæmandi þótti fyrir höfuo-
borgina. Svona var þetta fyrir
.meira en 35 árum. En hvern-
ig horfir þetta við okkur í
dag? Þeir háværu hundaóvin-
ir, sern nú hafa helzt látið Ijofi
sitt týra í þessu máli, hafa
ekki setið sig úr færi atl
brýna fyrir fólki að hafa sem
minnst samneyti við hunda
vegna. hugsanlegrar smit-
hættu. Hún er sú rauða dula,
sem þeir veifa framan í naut-
heimskan almúgann.
Ef þetta œál er nú brotið
til mergjar á raunvísindaleg-
an hátt, þá blasir fyrst vi<5
minni sú forviínilega stað-
reynd, að ormar eru ekki t.íl
í reykvískum hundum, og
hafa ekki verið það í lengri
tíma. Er. hvernig stendur 4
því, að hundar höfuðstaðaririS
eru svona blessunarlega lau3-
ir við bandorma? Því er til að
svara, að höfuðstaðarbúar
hafa annað við sihn dýnnæia
tíma að gera en að fást við
fjárrækt og bandormuriirn
getur ekki þrifizt eða auk:3
AlþýðublaSiS — 13. des. 1960