Alþýðublaðið - 04.01.1961, Síða 15

ur í lund. Lady Liniey hafði
hálfvegis búist við mótmæl-
um af Jeunyjar hálfu en
unga stúlkan hafði tekið bón
orðinu með sama kæruleys-
inu og hafði einkennt allar
hennar gjörðir síðan hún
frétti um fall Rolands.
Og þannig stóðu málin þeg
ar kapteinn Wilde kcwn
heim. Hann hafði særst en
verið bjargað af spönskum
bónda sem hafði annast hann
unz hann var fær um að snúa
aftur til herbúða Englending-
anna. Þar sem hann var
langt frá því að Vera heill
heilsu var hann sendur heim
og kom þangað áður en frétt
ir um björgun ihans ibárust.
Þetta hafði sömu áhrif á
Jenny og hún.væri vakin til
Ijfsins á ný. Systir Rolands
hafði fært henni fregnirnar
og hún hafði á svipstundu
látið nauðsynlegasta farang-
ur í handtösku og haldið til
Hertfordshire, þar sem hún
efaðist fekki um að þetta
myndi breyta öllum gifting
aráformum móður hennar,
sem var ekki 'heima.
En móðir hennar var ekki
aldeilis á sama máli. Að vísu
gladdi það hana innilega að
Roland skyldi* vera á lífi en
það breytti [ engu áætlunum
hennar. Hún benti á þá stað
reynd að Roland og dóttir
hennar hefðu aldrei verið op
inberlega trúlofuð. Sú at-
hugasemd hennar var rétt
þótt hún væ-ri óneitanlega háif
óréftlát þar sem Jenny hafði
aðeins verið fimmtán ára þeg
ar Roland fór til Spánar. En
Hennar Náð lét það iekki á
sig fá og hún tók engum söns
um. Jenny var lofuð herra
Guy Ravenshaw og honum
skildi hún giftast.
Sá eini sem var algjörlega
óvitandi um allt þetta var
hérra Ravenshaw sjálfur.
Hann bafði farið fyrir viku
síðan til Sussex til að búa
allt út fy.rir sína ungu brúði.
En það var von á honum til
borgarinnar eftir fáeina
daga og því var það sem
Lady Linley hafði [ hyggju
að senda dóttur sína á brott.
áður en herra Ravenshaw
frétti um uppreisn hennar.
Jenny var fangi á heimili
sínu og hafði beðið herbergis
þernu sína sem var trú og
trygg að fara með bréf til
Rolands þar sem hún full-
vissaði hann um eiljfa og
órúfandi ást sína og grát-
bað hann um að bjarga sér
frá ihjónabandi þessu. Hún
minnti hann á að brúðkaúps
dagurinn hefði þegar verið á
2
kveðinn og boðskortin send
út.
Caroline Cressweþ hafði
marg reynt að koma fram
sem milligöngumaður elsk-
endanna og hafði látið auð-
sæja óvináttu Lady Linley
lítt á sig fá. Lady Linley
hefði gjarnan viljað binda
endi á heimsóknir Caroline
því það sæmdi ekki Hennar
Náð að fá heimsóknir af
konu [ stöðu Caroline. Hún
trúði vinkonu sinni fyrir því
að það hefði ekki verið sem
verst ef Caroline hefði haft
vit á að búa hjá menntaðri
fjölskydlu en sá einn sem
þekkti til gæti ímyndað sér
hvernig fjölskylda hennar
væri. En þar sem Caroline
hafði leikið sér við börn 'henn
ar í æsku og var einnig ná-
inn vinur Wilde fjölskyldunn

ar gat hún ekkert gert sér-
staklega ekki þar sem Car-
oline hafði aldrei gert
minnstu tilraun til að kynna
smáborgaralega ættingja
sjna fyrir vinum sínum.
Lady Linley grunaði að Caro-
line flytti skilaboð frá Ro-
land til Jennyar og öfugt en
þar sem hana vantaði sann
anir gat hún ekkert gert.
„Mér þætti gaman að vita
hvort við getum búizt við
hjálp frá Reginald“, sagði
Caroline nú hugsandi. „Lady
Linley myndi án efa senda
hann eftir yður ef þið
strykjuð og það myndi
hindra jErekabi leltingarleik
ef hann samþykkti að láta að-
eins sem hann veitti ykkur
eftirför11.
Frú Fenton leit hrifin á
hana og jafnvel Roland varð
að viðurkenna að þetta væri
ekki sem verst hugmynd þó
hann neyddist til að sam-
þykkja hana ekki.
„En hann þyrfti alls ekki
að elta ykkur alla leið til
Skotlands", skaut Caroline
inn í“. Hann gæti sest að á
góiðu ve(itingahúsi og verið
þar í fáeina daga s\ro saga
hans yrði sennileg“.
Roland Wilde brosti bitru
brosi. „Geturðu ímyndað þér
Reginald á veitingarhúsi upp
í sveit? Honum myndi leið
ast eftir fáeina tjma og hann
færi aftur til London“.
„Það er víst rétt“, sagði
Letitia hrygg. „Ég^ er ekki
að hafa neitt á móti Regin
ald þó ég segi að hann sé eig
ingjarnasti maður í heimi.
„Svo er það annað“, sagði
Roland“. Hann er voðalega
kjöftugur. Ég hef aldrei
kynnst neinum Sem er jafn
lausmáll og han og han tal-
ar þeim mun meira sem hann
drekkur meira. Áður en dag
ur væri að kvöldi hefði hann
sagt allri London brandar-
ann“.
„Þá veit ég enga aðra
leið“, sagði Caroline áhyggju
full. „Jenny verður bara að
neita að giftast herra Rav-
enshaw“.
„Það leysir ekki vandamál
ið“, minnti Roland hana á.
„Fyrr eða síðar verð ég að
fara til herdeildar minnar og
guð einn veit hvenær ég kem
aftur til Englands. Ég get
alls ekki búist við að Jenny
geti staðið gegn móður sinni
óendanlega“.
Þar sem ekki var hægt að
neita þessu, gátu konumar
engu svarað og skömmu
seinna kom maður Lettyjar
inn. Hann var greinilega
æstur og varla hafði hann
heilsað Caroline þegar hann
sagði: „Það hefur voðalegur
atburður skeð! Ég hitti Lin
iey unga í bænum og sagði
hann mér að það hefði ver
ið brotist irýi til frænda
ihans í nótt og mörgum verð
mætum gripum verið stol-
ið“.
„Hvað ihjá John Linley?“
sagði Roland. „Þá ‘hafa þjóf
arnir haft vel upp úr sér.
Hann átti mikið af austur
lenzkum dýrgripum“.
„Þeir náðu minna en bú
ist var við“, svaraði Mark
Fenton. „Einn þjónanna
iheyrði til þeirra og kom að
þeim. Hann reyndi að vekja
heimilisfólkið en áður en
nokkur kom honum til hjálp
ar drápu þjófarnir hann og
flýðu“. ,
Wilde kapiteinji flaútaði.
„Morð líka“, sagði hann.
„Það er slæmt mark, það
er helvíti slæmt“.
„Já það er voðalegt að
það skuli vera framið morð
og þjófnaður svona nálægt
heimili manna. En Sir Reg-
inald sagði mér að frændi
hans væri viss um að hann
fengi gripina aftur því þeir
leru sjaldgæfir og auðþekkj-
anlegir. Hann minntist sér-
saklega á fagran rúbínstein
sem herra Linley kom með
frá Inlandi og sem hann
hafði látið greipa í óvenju
lega umgerð sem hann hafði
sjálfur teiknað. Hann fékk
hann frá gimsteinasalanum
fyrir fáeinum dögum síðán
og ætlaði að gefa ungfrú Lin
ley hann í brúðkaupsgjöf“.
Cai-oline sem hafði hlustað
á mál Mark Fentons með at
hygli reis á fætur.
„Ég held að ég líti við í
Mount Street og heimsæki
Jenny því mér finnst ein-
hvern veginn að hér höfum
við fengið okkar tækifæri
Roland“.
„Hvernig geturðu tekið
þessu með slíkri ró. Caro-
line“, spurði Letitia. É„g get
ekki sofið í margar nætur
eftir slíkar fréttir“.
„Þetta er áreiðanlega leið
inlda atburður“, svaraði
Caroline og dró hanzkana á
hendur sér“, en það er ekki
til neins að láta tilfinningar
sínar ihlaupa með sig í gön-
ur. Það er öruggt mál að vesl
ings frú Linley er uan við
sig af sorg og áhyggjum og
hefur snúið sér til Lady Lin
ley í von um huggun. Þá hef
ur Hennar Náð ekki eins mik
inn tíma til að gæta Jennyj-
ar. Þetta er án efa okkar
eina tækifæri.
BRÚÐURIN.
2.
Þegar Caroline kom til
húsa Lady Linley var allt
eins og hún hafði búizt við.
Brytinn tjáði henni, að Henn
ar Náð væri ekki heima og
að ungfrú Linley vildi án efa
taka á móti ungfrú Cresswell.
Hann vísaði henni til lítils
herbergis þar sem ungfrú Lin
ley sat og skoðaði tímarit.
Hún lagði það frá sér, þegar
henni var tilkynnt um komu
ungfrú Cresswell og gekk til
Caroline með útbreiddan
faðminn.
„Caroline!“ sagði hún hrif
in. „En hvað ég er fegin að
sjá þig! Eg hef setið hér og
látið mér leiðast, því mamma
leyfir mér ekki að fara til
frænda míns og bannaði mér
að taka á móti gestum meðan
hún væri að heiman. Hún
sagði, að fólk kæmi aðeins til
að forvitnast um þetta leið-
indamál. En þú hefur ef til
vill ekki frétt hvað skeði í
nótt?“
„Jú, það hef ég,“ svaraði
Caroline glaðlega. „Herra
Fenton sagði okkur tíðindin
og ég er að farast úr forvitni.
Svo móður þín hafði á réttu
að standa!“
Jenny hló við og leiddi
hana að legubekknum, en
þegar þær voru seztar, sagði
hún alvarlega: „Eg hef svo
sem ekkert að segja þér. —•
Snemma í morgun lét frændi
minn okkur vita, hvað skeð
hafði og bað mömmu að koma
til Louise frænku sem fékk
taugaáfall. Þegar mamma
kom heim sagði hún að Matt-
hews læknir áliti að það væri
ráðlegt að frænka yrði hjá
okkur nokkra daga, Mamma
er að sækja hana uúna.“
„Eg skil,“ sagði Caroline
hugsandi. „Þá ferðu víst ekki
til Hertfordshire?“
Jenny leit hrygg á hana.
„Það hélt ég líka, en mér
skjátlaðist. Mamma verður
hér hjá Louise frænku, en ég
verð samt send ffcá London.
Ungfrú Fawley á að sækja
mig á morgun til að fylgja
mér.“ Hún reis eirðarleysis-
lega á fætur og sagði biturt:
„Eg get ekki þolað þetta leng
ur Caroline! Ef ég er nægi-
lega gömul til að gifta mig,
er ég of gömul til að komið
sé fram við mig sem skóla-
telpu og kennslukona látn
gæta mín!“
Caroline leit blíðlega á
hana og brosti með sjálfri
sér. Jenny var átján ára, lag
leg, dökkhærð með indælt
hjartalagað andlit, stór dökk
augu, útlit hennar gaf til
kynna að hún væri blíðlynd
og róleg, en það var algjör-
lega rangt. Caroline vissi vel
að Jenny vissi hvað hún
vildi, en það var auðvelt fyr-
ir þann, sem var átta árum
eldri en hún að gleyma því að
hún var orðin fullorðin.
„Svo Ungfrú Fawley þefur
vérið valin fangavörður
þinn,“ sagði hún. „Eg er
hrædd um að hún gæti þíri
enn betur en mamma þín.“ j
„Það veit ég og það eru
engar líkur til að mér takist
að koma henni á mitt band,
Hún er alls ekki rómantísk og
getur ekki um annað hugsað
en hve heppin ég hafi verið.
„Kennslukonur geta ekki
leyft sér að vera rómantískai
Jenny mín!“ Rödd Caroline
var hálf bitur. „Þú getur ekki
ásakað ungfrú Fawley fyrir.
að hugsa um gott gjaforð, hún
he(fur neyðst Jtl þess feUa
ævi.“
„Ó, Caroline! Fyrirgefðu
mér!“ sagði Jenny hrygg, —
„Eg ætlaði ekki .... En ÞÚ
skilur okkur svo vel, — svo
hvers vegna skyldi hún ekki
gera það?“
„Sennilega vegna þess, að
staða hennar á heimili þínu
er undir því komin, að hún
sé sammála móður þinni,“ —•
svaraði Caroline þurr á mann
inn. „Eða ef til vill vegna þess
að hún er svo mikið eldri en
ég. Eg er a. m. k. óforbetran-
lega rómantisk eins og þú
veizt svo vel. En það kemur
þessu ekki við. Við erum þá
Eftir Sylvia Thorpe
Alþýðublaóið'— 4. janúar 1961 15