Alþýðublaðið - 22.01.1961, Page 15

lega til Caroline. „Þetta er
ekki Brig'htsstorne Park og
hér hefurðu ekíki þjón á
hverjum fingri. Viltu koma
þér úr fötunum eins og skot
og fara upp tij barnanna. Ég
hef ekki mátt vera að því að
fylgjast með afglöpum
þeirra meðan þú varst uppi
1 sveit!“
Caroline gekk á brott cg
gladdist yfir því hve vel hún
hafði sloppið. Hún vonaðist
til að Guy slippi jafn auð-
veldilega frá samtali sínu við
Lady Linley.
Þegar hún kom til her-
Ibergis síns, beið Backy þar
áköf í frekari fréttir. Caro-
line endurtók sögu sína en
bætti andvarpandi við: „Ég
vissi að frænka mín myndi
ekki kæra sig um að Sir Nic
holas ækj mér heiim en mig
grunaði ekki að hún yrði
svona reið!“
Badkt fussaði. „Hún var í
vondu skapi þegar þér kom
uð þeim. Faðir hennar kom
í morgun og kvartaði yfir
því að herra George hefði
ekki látig sjá sig í verzlun-
inni í marga daga. Gamli
herra Per'kins var reiður og
sagði að strákurinn væri
hæði latur cg heimskur. Það
var gott að þér voruð ekki
hérna ungfrú".
Caroline hengdi grænu
slána varlega inn í skápinn
og leit á Becky.
„Og hvaða afeakanir hafði
George fram að færa?“
„Engar ungfrú, hann var
ekki heima. Hann hefur ekki
komið heim í tvo sólar-
hringa og ekki blíðkaðist afi
hans við að heyra það. Þet.ta
er svo éklq í fyrsta skipt
sem hann hverfur eftir að
hann fór að umgangast herra
Trenoh. Þér getið trej'st því
ungfrú að herra George lend
ir í klandri ef hann hættir
ekki að umgangast herra
Trench“.
Caroline var á söonu skoð
un og stúlkan. Hún þekkti
veiklyndi og áhrifagirni
frænda síns. Herra Trench
var eldri en hann, hávaxinn
ruddalegur maður en fram-
íkoma hans virtist vingjarn-
ieg og menntuð.
„Ég held því miður að þú
hafir á réttu að standa
Becky“ svaraði hún. „Þó það
sé ótrúlega heimskulegt af
Gecrge að rífast við afa
sinn. Svo það er þess vegna
sem frænka min er réið.
Ég hafði vonast til að kom-
ast óséð inn en . • . Sir
Nicholas mátti ekki heyra á
það minnst".
18
Becky notaðj tækifærið til
að minnast aftur á heimkomu
ungfrúnnar sinnar og kvaðst
vonast til að þessi glæsilegi
maður kæmi aftur í heim-
sókn þegar hann kæmi til
borgarinnar.
„Þú ert vonlaus Backy“
sagði Caroline hvöss. „Vitan
lega gerir hann það ekki“.
Hún snéri sér aftur að skápn
um og sagði niðurbældri
röddu: ,,Hann hefur verið
mjög vingjarnlegur við mig
en ég sé hann víst ekk; aft-
ur“. _
Það hafði aldrei komið fyr
ir fyi'r að ungfrú Creswell
‘hefði talað svona til hennar ~
en Becky var . ekki heimsk^
og hún skildi að eitthvað bjó -
að baki þessu og að Sir Nic--s
hcias var forbcðið efni. Hana^
grunaði að ungfrú Cresvæll
væri að gráta syo hún lædd
ist út og cskaði þéss inni-
lega að hún gæti gert eitt-
hvað fyrir hana.
Það var auðvelt fyrir Car
oline að venjast aftur hvers
dagsleikanum og daginn eft-
ir fannst henni sem ævin-
týri hennar hefði verið
draumur einn. Hún var í
rirólastofunni að reyna að fá
Drúsillu, fjórtán ára, til að
vinna að handaivinnu sinni
þegar Becky 'kom inn og
sagði að frænka hennar
'heimtaði að hún kæmi nú
þegar inn í salinn. Caroline
var í gcmlum brúnum kjól og
hár hennar var úfið af sersl
•um við yngstu systkinin tvö.
„Hvað vill hún núna
Becky“, sagði hún utan við
sig. „Ég get ekki farið frá
hörnunum".
„Ég hcíd að þér verðið að
koma ungfrú“, svaraði
Becky.“ Ef mér leyfist að
segja svo er frúin frá sér
af reiði“.
Caroline andvarpaði og
reis á fætur. Hún skipaði
Drusillu ag lita eftir systkin
um sínum tveim og fór með
Becky fram a gang“. Hvað
er að Becky? Veizt þú það?“
Beoky leit hræðslulega um
hverfis sig. Nei, ungfrú, ég
veit ekki hvað er að, ég hef
aldrei séð hana svona reiða
fyrr. Herra Firkin er hjá
henni en hann hefur ekki
gert hana svona reiða því
hún fór dkki að kalla á yður
fyrr en herra Geoge kom
heim“.
Caroline ileit snöggt á
hana“. Er George kominn
heim?“
„Já, en það eru aðeins tíu
mínútur síðan. Ef til vill
er það Það sem er að“.
„Ef <til vill“, isamsinnti
Caroline andvarpandi“. Þó
ég geti ekki skilið hvað mér
'kemur líferni Georges við.
Jafnvel fræhka mín getur
ekki kennt mér um það“.
Hún gekk hægt niður stig
ann og mótþrói hennar jóx
aðeins við tilhugsunina um
herra Firkin. Hún vissi að
hún gæti aldrei afborðið þá
tilhugsun að giftast honum.
Hún hugleiddi þetta állan
tímann og var því alls óvið
búin orðaflaumi frænku sinn
ar.
„Svo þarna ertu freki lyga
laupurinn þinn“.. Rödd frú
Creswell var skræk af reiði“.
Þú hélzt víst að þér hefði
tekist að leika á ókkur! Nú
skaltu segja mér hvað þú
hefur þér tij varnar áður én
ég rek þig héðan fyrir fullt
og ailt!“
Caroline nam staðar og
hailaði sér að dyrunum.
Frænka hennar stóð á miðju
gó'lfinu og holdugur líkami
!hennar titraði af reiði. Að
ibaki hennar skalf Sophie af
hræslu og forvitni og herra
Firkin sat í hægindarstól við
arininn, lítið hrukkótt and-
lit hans var þrungið hneyksl
un. George stóð við glugg-
ann og leið greinilega illa
„Ég ski] þetta ckki“, svísi
aði Caroline lágt. Þér hafið
ekk] leyfi til að tala svona
við mig“.
„Ekki leyfi!“ skærkti frú
Crcswell. „Það skaltu sjá!
Svo Wilde kaptéinn ætlaði að
aka þér heim tH sín ha? Og
þú bjóst þar þessa fjóra daga
sem þú varst á brott? Nú
skal ég segja þér dálítið,
falska drósin þín! George
var að koma fríá Brightstcne
Park og þar hefurðu ekki
sézt í meira en ár“.
Caroline varð náföl og lyfti
ósjálfrátt hendinni að kinn-
inni. Svo sagði hún titrandi:
„Hvað var George að gera á
Birghtstone Park?“
„Það kemur þér ekki við!
Það skiptir þig engu máli!
Það eina sem skiptir máli er
hvað þú varst að gera þessa
daga. Ekki vegna þess að ég
þurfi að spyrja: Það leikur
enginn efi á því hvað sú
kona gerir sem fer burt með
einum og kemur fáeinum dög
um seinna til baka með öðr-
um klædd sem prinsessa!“
Caroline stóð enn við
dyrnar ailtof skeldf til að
mega mæla.
„Hefurðu ókkert að segja?:
Rödd frænkunnar var enn
skrækari ef unnt var. „Nei,
það er víst ekki svo auðvelt
eftir að við höfum séð þig
í gegi. Hún leit á herra
Firkin. „Það var eins gott
að þú komst að þvj hvernig
hún er Horace! Ég sagði þér
alltaf að það væri heimsku-
legt af þér að ætla að giftast
henni og nú sérðu að ég hef
haft á réttu aðstanda! Hún
hafði haft þig að athlægi og
verið þér ótrú eftir mánuð!“
Gamli maðurinn sagði ekki
orð og frú Creswell réðst aft
ur að Caroline. „Og með til-
liti til iþín geturðu hypjað
þig héðan. Farðu til fína
kapteinsins þíns eða Sir
Nicholas leða hvað fhann nú
'heitir, imér Ikemur það ekki
við! En komdu ekíki aftur
ihingað, ég vll ékki sjá fallna
léttúðuga konu lá mínu heim
ili!“
Caroline dró andann djúpt
og rétti úr sér. Hún var ná-
föl en fuRkomlega róleg.
„Vitanlega fer ég héðan
Lizzie frænika“, 'Sagði hún
kuldaiega. „Þér skjá’tlast al
'gjörlega en iþví muntu aldrei
'trúa <og ég 'kæri mig le'kki um
að vera lengur á heimili þar
sem svo álilu er trúað á mig“.
Hún 'snérist á hæll, opnaði
dyrnar og gekk út. George
'gekk eitt skreff í áttina til
hennar, svo nam hann stað-
ar og nagaði á sér neglurn-
ar.
Beoky 'hafði legið á hleri
við dymar og tók nú í Caro-
line en hún sá hana ekki,
gékk aðeins upp stigann til
herbergis síns. Becky elti
hana þegjandi en þegar þær
vcru komnar inn sagði hún
örvæntingarfull: „Hvað iget
ið þér gert ungfrú? Hvert
getið þér 'farið?"
„Ég fer ttil vinkonu minn-
ar frú Fenton Beoky. „Hún
leyfir mér að ibúa hjá sér
unz ég hef fengið aðra
'stöðu“. Caröline virtist rólég
en hún hafði aús ekki náð
sér eftir áfállið sem hún
hafði tfengið. „Þú skalt ekki
hafa áhyggjur af mér“.
Meðan hún talaði 'tók 'hún
föt sín og aðrar ieignir fram,
úr skápunum. Becky horfði;
a hana og isagði loks móðg-
uð: „Það er öruggt að yður
líður betur þar en hér. Ó,'
frúin og hennar eiturtunga!“
„Ég er fegin þessu“, sagðí'
Caroline Ihugsandi. „Ég held
að ég hefði ekki afborið að'
vera Ihér öllu lengur." Svo
'bætti hún brosandi við. „Það
gleður miff að þú, að minnsta
kosti skulir eikki hugsa illt.
um miig!“
„Hvemig ætti ég að geta
það ungfrú Caro:line!“ Becký
'barðist við grátinn. „Þér haf'
ið áreiðanlega (haft góða á-
í'tæðu til að vera á brott
hvar svo sem þér haffið ver^'
ið. Þér þurfið ékki að segja’
mér að þér hafið gert
neitt ósæmfflegt.“ 'Svo hikaði
hún ögn og bætti barnaiega
við: „Ekki vegna þess að ég
myndi ásafca yður. Þetrta var
faEegur maður cg vagninn
var himnesfcur!“
„Ó, Becfcy!" Caroline hló
'vhátt 'en fann um leið að tár
in runnu niður kinnar henn-
ar, Hún settist á rúmstokk-
in og grét hátt nm stund
| meðan litla þernan reyndi að
■ hugga hana. Að lókum reis
Caroline á fætur og gerði
sitt ibezta tiíl að afmá Spor-
in eftir grátinn. Svo 'bað
hún BeCky um að aðstoða
sig við að láta niður, fór úr
druslulegum Ikjólnum og í
glæsilega 'græna kjðlinn og
slána.
,Ég get ekki tekið farang
urinn minn með mér núna“,
sagði hún .og lieit á fcistuna,
„Ég á ekki peninga fyrir
vagni svo ég verð ,að ganga
til Broolk Street. Vilitu segjá
frænku minni að ég láti
sækja betta við fvrsta tæki-
færi. Ég Iskal skrifa frænda
mínum bréf seinna. Hann hef
úr aldrei verið vondur við
mig en óg sakna einskis héð
an nema þín Bedky!“
Becky brast í grát og lýsti
því yffir að hún mvndi aldrei
glevma sinni heittelskuðu
ungfrú Cresweil. Svo gengu
þær saman til dyi-a og fá-
einum mínútum seinna lok-
uðust dymar að húsi frænda
hennar í síðasta sinn að baíki
Caroline.
Hún hafði um nóg að hugsa
meðan hún gekk eftir götun
um og þegar hún kom til
Brook Street var hana farið
að verkia í öklann. Það leið
löng stund unz brytinn opn.
aði og hann leit undrandi á
Caroline. .JHeri’a og frú 'Fen-
fon eru akki í Iborgínni ung-
frú“, 'saeðí hann. „Þau fóru
ti.i Brightstone Park fvi'ir fá
einum dögum og óg hef akki
frétt frá þeim síðan“.
Caroiine Uieit tómlega á
hann. 'Hún skiildi ©bki fyrr
en nú að Lettv og Maxfc
hefði vitarúiega farið úr borg
inni um leið og vitnaðist um
ibrcftnáð Jennyjar.
Brvtinn ieit láhvggjufullur
á hana. „Ereittlwað að ung-
Eftir Sylvia Thorpe
Alþýðublaðið — 22. jan. 1961 ^5