Alþýðublaðið - 26.03.1961, Blaðsíða 13

rtWWMMMMM^HWWWM*tWWMWWliWMWWWIMWMWt
Hafmeyj;;- eru enn við
istrond Mfidagaskar/ að á-
litr svertiniíja, mætti- bæta
ví'ð. Stundnin fara þeír í
veiíC'ferðir ítl að fanga þær
og eru það miklar og m'erki
legar ferðh*, sem þárfnast
mikils ínítíirbúnings. —
Nokkrú áður en leggja skal
upp í leiílná, á sér' stað stór
: brej-ting lirn' stxmdar sakir
á lífshát ííim karlmann-
•' auna 'í xV-Í'vomandj svcrt-
ingjaþorp; |>eir fiytia frá
konum sir.'.jrr;, skiljn alger-
lega að berði og sæng, án
þess svo' in.Kkið sem að
kveðja og taka sjálfir að
sinna húswrkum, vatns-
burði og f?-»,atargerð í hin-
um nýju bústöðum f ná-
grenninn. jrit.t þe-'r snerti
annars áldrei á slikum
verkum, ,v.n þykja ein-
ungis við kvenna hæfi. Dæt
ur eru skyidar eftl'r hjá
roæð um s:r um, en synirn-
ir fá að' vera áfrnm með
fcðrum síiiTím. Þessi hegð-
un svertingja er ekki óal-
geng, þegar fara á í stríð
eða leggja í þjófriaðar-
ferðir tr? nágrannaþorp-
anna. Méðíin' á þessu stend-
ur, mega þeir heidur ekki
snerta neitt sem kona hef-
ur áður snert.
Fleira þarf við trl að svo
merkileg ferð sem þessi
tekizt. Galdramaður flokks
rns hefur mikla viðhöfn og
fremur særingar af krafti
með aðstoð karlmannanna
og ákallar guð hafsins og
biður þess, að hann láti
mennina hal'a ertt dýr úr
ríki sínu. Þessi viðhöfii fer
fram kringum bál safta
kvöld og Iagt er upp í veiðr
ferðina og er kvöldið valið
cftir sérstökum regluni,
tungl verður að vera fullt,
auk þess sem ekki er hægt
að fara í þessar ferði-r
nema á ákveðnum vikudög
um.
Sncmma nætur eftir stór
kostlcgar særingar, halda
mennimir niður að sjónum,
og grafa verndargrrpi sína í
sandinn. í fjarska á strönd
inni sitja konur þeirra og
fylgijast með og þar bíða
þær meðan á veiðrnni stend
ur, því þctta er annað og
meira en venjuleg veiðifcrð.
Vatni, sem vígf hefur verið
af galdramannrnum er hellt
yfir batana og væiðarfærin.
Að því loknu stíga menn-
imir upp í eintrjánrngana,
ýta frá og halda til hafs,
stéinþegjandi og róa svo
hljóðlega, að ekkert heyrr.it
nérha þytur andvarans í
pálmatrjánum.
Bátárnir hafda til suðurs
eftir spegilsléttum sjónum
og remia hljóðlaust áfram i
tunglsljósinu. Eftir tölu-
verðan róður er kornrð inn
í flóa og er þar hópur haf-
meyja fyíir, sem synda þar
og busla og halda sig sem
mest í yfirborði sjávarins
en stinga sér nrður í djúpin
á milli. Hægt og hljóðlega
eins og draugafloti, nálgast
eintrjánrngarnir hópinn, all
ir sitja grafkyrrir og mæla
ekki orð frá vömm, því nú
er allt komið unarr því að
meyjarnar taki ekki eftir
bátunum fyrr cn tekizt hef-
ur að veiða erna þeirra.
í hverjum bát eru þrír
menn og einn þeirra er með
kastspjót á lofti sem lína er
fest í. Allt- i einu kemur
ein þeirra upp á yfirborð-
ið rétt við bátinn. Augu
hennar horfá undrandi á
bátran og mennina. Höfuðið
er kringlu’.-itt og ljóst að
sjá Og framaa á sér bér hún
tvö brióst, st'i,-! skína silfur
lit í tunglskininu. Eftrr and
artak er húh iiorfin aftur í
djúpið, liefur líiklega eltki
Irdzt vel á ýt-ssa óþekktu
gesti.
Skjmdilega kemur önnur
upp á yfivbo?-SSð rétt við
borðstokk eins bátsfns og á
sér auðsjáanlega einskis ills
von, og maðurinn skýtur
spjótinu í hana eldsnöggt.
Endf linvmnar er festur
við stefni bátsins til að
minni Hkfndi sén til bess að
honum getí nvr.Vft, því bát-
amir eru valtir og veiðam-
ar því hættul-igar, enda þótt
frumbýggjafiifr séu snjallir
að sigla þéssúrh frumstæð'u
bátum, Til öryggis hefur
maðurinn sem situr fremst
í bátnum beittan linif í
hcndi til að skera á línuna,
ef e'thvað óvfent kemur
fyrir. Skotið hefur hæft í
mark og sniótiS situr fast
og dýrið rekt».r upp áp og
þýtur áfrarrs m.eð bátinn »
eftirdragi, svo ekkf virðist
hafmevjan léggia néina sér
staka ást til sjómannan*a
éms og sögomar segja a'ð
hún geri stundi'm.
El'tir röslrm snrett eru
Framh á 12. síðu.
Alþýðublaðið—;,26. ma ;z 1961 13 $