Alþýðublaðið - 02.06.1961, Page 15

— Þú ert næstur, Duffy,
sagði Smoky. — Skeivktú
mér einn.
Duffy stóð á fætur, tók
tappann ú,r flöskunni og
skenkti í glials, sam stóð þar.
— Ég hef vont bragð í
imunninum í dag, sagði
hann, svo að ég held að ég
fái mér sjáifur fyrst. Hann
íhvoifdi í sig úr glasinu og
ihristi höfuðið. — Þessi var
'góður, sagði hann og setti
tfrá sér glasið. Svo rétti
hann aftur út höndina eftir
tflöskunni. Andartalk hélt
hann höndinni útréttri svo
sem til tjlessunar, og svo
iþreif hann um hálsinn á
sér.4 Það korraði í honum,
hnén billuðu, og hann steypt
ist áfram á dragkistuna.
Bamn kúgaðist nokíkrum
sinnum og kastaði cifsalega
upp. Svo byltist líkami hans
í háifhring og lá síðan graf
kyrr.
Rush hatfði fleygt sér á
kné við hlig hans um leið
°g hann féll, og nú stakk
hann hendinni inn undir
skyrtu hans. Hann hédt
henni þar lengi, og þegar
hann reis á fætur aftur, var
dauðaþögn í herberginu. All
ir horfðu á hann, og hann
hristi hötfuðið. — Hjartað er
þegar stanzað, sagði hann.
Hann horfði niður á smá-
vaxna leynilögreglumann-
inn. — Þakka þér fyrir,
Duffy, sagði hann. — Þessi
drylkkur var byrlaður mér,
og hefði ég ekki sofið yfir
mig, þá hefði ég drukkið
hann sjálfu-r. Ha,nn gekk að
eímanum.
— Iívað ætlarðu að gera?
spurði Smoyk.
— Hringja á lögregfuna.
Þessu getum við ekki leynt.
Hann ha-ingdi á lögreglstöð
ina og féfck samiband við
sakaimáladeildina. Hann
sagði í stuttu máli frá því,
sem ékeð hafði, og lagði svo
símatólið frá sér.
— Nú skuluð þið fa.ra,
sagði hann. — Farið einn í
einu og verið komnir út úr
hóteiinu áður en lögreglan
kemur.
— En Rush . . _ andmæli
Smoky.
— Gerið eins og ég segi.
Þá hjál'-pið þið mér bezt. Ég
veit að lögreglan skellir
skuldinmi á mig fyrir þetta,
og ef þið bíðið hér, lendið
þið í tug'thúsinu ásamt mér,
og þá væri ölln ioikið. Ég
þarfnast einhverra utan
fangeisismúranna. sem geta
hjálpað mér. Lögregian finn
ur flöskuiia hér, og það eru
beira tvenn fimgraför á hennr
— mín og Duffys. Það er
augljóst m'ál að ég verð tek
inn aftur, og það er undir
ykkur komið, hvort ég kemst
út aftur.
Hvohki Róbert né Smoky
geðjaðist að þesisu, en þeir
urðu að beygja sig fyrir
rökum Rush's. Þeir hröðuðu
sér burt og skildu Rusu
einan eftir hjíá hinum
dauða.
Hanu settilst niður og
beið rólega, og tíu mínútum
síðar var barið hairkalega að
dyrum. Lögregluþjónarnir
’spurðu nokkurra spminga,
litu á flöskuna og líkið, og
dvio leið eiklki á löingu þar
til Rush var kominn í járn
og færður út í lögreglubíl-
inn.
Nú var allt öðruvísi en
isíðasta. Nú var hann eikki
leiddur fyrir yfirlögregluþjón
inn og eikki komið við í
litla hvítkalkaða herberg-
inu. Baira hraðganga inn í
einn klefann, járnhurð
skellt í lás — og isíðan þögn.
En.giin skýrsla hatfði verið
-gefin um handtökuna, og
’hann hafði ekki verið slcráö
ur í dagbck réttarins. Hann
skilldi að ha.r.n var lifandi
graíinn og algérlega án< sam
(jand3 við umiheiiminn. Hac-
fcers vegna mætti hann sitja
'hér um alla eiliífð, og yfirlög
-regluþjéinninn myndi líta á
iþað með áiiægju, að hann
yrði áikr?rður tfyrir .svo
imarga. gú.sfem yfirleitt
væri huguanls-gt. Svo myndu
þeir láta liann vera aðalper
súiiuna í stórfell'dum saka-
máli, og það yrði endirinn
á frægðarferli hanis.
Hann kveikti í vindlingi
og bxosti inn í myrkrið.
Hann fann enga löngun til
að brosa, en. hamn neyddi
isig til þess. Honum fanmst
aðstaðan iekki geta verið
imeð öllu vcn.aui úr því að
hann gat brosað. Það veitti
homuim hugarþrefc, og þess
v-egna neyddi hann sig til
a;ð brosa.
Eftir . hálfan vindlinga-
pakka“ cpnaðist klefahurð-
m, mað-ur kom inn og fékk
sér sæti á kollinum þarna
í hálfrökkrinu. Rúsh starði
á hann.
— Halló, Maxie, sagði
hann, . þegar hann bar
'kenmsll á gestinn. — Hvers
vieigna komið þér hingað?
Carney fór sér að engu
óðslega og kveikti í stórum
vindii.
— Ég kem vegna þess að
ég er logandi Ihræddur,
Henry, svaraði han.ni og
bandaði friá sér hendinni,
þegar Rush ætlaði að fara
að segja eitthvað. — Lofið
mér að tala út. Ég veit
hvers vegna þér eruð koim-
inn til bcrgarinnar. Þér ætl
ið að hrekja mig í burtu.
Ég veit lika að það eruð
eklki þér, sem vaðið um og
iskjótið alla niður, sem
standa yður í vegi. Þér
viininið fefcki á þainn hátt.
Það er mikið í húfi fyrir yð
Ur, og það er ekfci hægt að
kaupa yður tal að sfcjáta
menn. JafnveO. fimm ára
barn myndi skilja, að eitrið
í whiskyflöskunni var yður
ætlað, en lenti í öðrum. En
náttúrlega verður úr því
æsingamál, og þér verið
vafalaust dæmdur, þar eð
viðfeomandi aðilar finma lipr
an d-ómara og heimska lög
cmann.
— Þetta kannast ég allt
— Það var það, sem égf
var að gera, þegar Duffyí
drafck eitrið. ' Ég var aðl
’byrja að afla mér upplýsí
inga. En hvernig ætlið þéri
að koma mér héðan? 1»
Carney hlló. — Ef ég segi
Cacker að opna fyrir yður,
þá getig þér labbað út um
hliðið eftir fimm mínútur.
Rush stóð á fætur. — En
yður er sjálfsagt ljóst að
ég mun reyna að koma yður
úr borginni þrátt fyrir fyr
ir það?
— Það er mér Ijóst. Eii
ég er ekfci alveg viss um að
yður tákist það, og í öðru
lagi skal ég játa hreinskiln
islega, að ég vil helldur vera
rékinn frá Foiiest City en
að vera graíinm sex fet í
jörðu.
— Allt í lagi. Segið Hack
er þá að opna fyrir mér.
XIX.
Klukkustundu síðar var
Rush kominn upp í her-
Joe Barrv
orgarinnar
hann hvartf. Svo snögglega
gerðist það, að Rush festi
eikki sjónir á honuim.
Hann hjálpaði Guju á fæt
ru aftur. — Inn í húsið með
þig, sagði hann. —■ Þeir
fara kannslfce bara eina
hringferð og koma aftur til
að reyna skottfimina.
Guja greip í handlegg
hans. — Þú ert særður,
Rush, sagði hún.
— Það er bara smáskeina.
Komdu þér nú inn.
— En handleggu'rinn á
þér. . .
— Ég bind nm hann þeg
ar ég kem upp á hótel. Nú
verð ég fyrst og fremst að
koma þér inn.
Henni skildist að hér
þýddu engin mótmœlli og
hún fór inn.
Rush ók til hótfelsins. Þeg
ar hann varð þess var að
herbtergisdyr hans voru ó-
læstar, nam hamn staðar
með hendina á snerlinum.
Hann heyrði mannamál
inni fyrir og stóð hreyfing
arlaiuB, þegar dyrnar opnuð
ust, og lögreglutforingi stóð
fyrir innan og míiðaði á
hann skammbyssu.
— Komið þér bara inn,
herra Henry, sagði hann, —
hann haldið höndumum upp
rétturn!
Rush lyfti höndumum
hægt og fór inn. í hæginda
stólnum sat lieynilögreglu-
maðurinn sem hafði grams
að í dóti hans daginn sem
hann kom til borgarinnar,
og hann reis á fætur og
heilsaði háðslega.
við, Carney, sagði Rush. —
Segið mér heldur hvers
vegna þér eruð hræddur.
— Það kemur, það k'em-
ur, svaraði Carney. — Ég
er kominn að þeirri niður-
stöðu, að -brjálaður morð-
ingi lei'kur hér lausum hala.
Iiann skýtur niður alla, sem
eru fyrir hanum, og að því
er mér úkilst, mun ég vera
næsti ma-ður á listanum. Ég
lief marga menn í þjónustu
mánni, en það eru bara
vlöðvamenn, og nú vantar
mig einhvern, sem getur
komizt að því hver þessi
skotmaður er °S stöðvað
han' áður en hann nær til
mín. Og þér eruð kannske sá
eini, sem ég þekki.
— Ég? spurði Rush undr
andi.
— Stendur heima. Já, ég
veit val að þér ætlið að
hrdkja mig Úr borg®ni> en
ég véit líka, að þér munuð
e'kki reyna að svipta mig
lfi. Þess vegna kem ég hing
að mteð tilbcð. Ef þér viijið
Isita að þessum náunga,
sfcal ég sjá u-m að þér verð
ið látinn laus þegar í stað.
33
'bergi sitt í gistihúsinu.
Hann gát hvorki máð sam
'bandi við Prime né Matt,
svo að hann hringdi til
Guju og spurði hvort hana
langaði ekki að aka eitt-
hvað út. Hún var til í það,
og þau ófcu langt út fyrir
borgina cg borðuðu miðdeg
isvierð í litJlu veitingahúsi.
Þau töluðu um alla hei'ma
og geima nema Forest Gity
og hlutverk það, sem Rush
hafði tekið að sér þar, og
þegar þau ófcu hfeiimleiðis í
Bvö-lu kvöldloiftinu, var hann
orðinn hvíLdur og ulpþlagð-
úr tE starfa á ný.
Hann stöðvaði bílinn fyr
ir utan húsið þar sem hún
bjó. Á gangstéttinni teygði
hann letilega úr sér, áður
en hann tók um handlegg
hennar til að leiða hana
inn, og í sama bili fannst hon-
uim sem kippt væri í jakika
ermi sína og hann fann
stingandi sársauka í hand-
'leggnum. 9kothvellu<r dundi
við hinum megin götunnar
og Rush teygði Guju niður
á gangstéttina skjótur í
hreytfingum eins og köttur
og hafði hana f hlé við sig.
Ulm leið cg hann dró upp
imarghleypuna, heyrði hann
að bíR var settur í gang og
honum fekið með ofsahraða
niður stfætið, þar sem
Er þa® svona
að deyja?
Það var því líkast, serri:
ég væri að koma úr langri
ferð, að vitund mín opnað-
ist eða skýrðist smátt og
smátt. Fyrst tfannst mér ég
væri á geysihörðum þeys-
ingi einhvers staðar utan
úr himinblámanum, svo
fannst mér ég nema staöar
og að því loknu fannst mér
að ég væri örðinin lítið barn
og verið væri að vagga
mér. Mér leið alls ekki illa,
en ég sá ekki neitt og allt
í einu fannst mér að ég
lægi undir fargi, mér varð
þá miklu þyngra um and-
ardráttinn en raér hafði
verið eða fundizt ég vera
og það mun hafa veríð tú-
raun til þess að iná andan-
um, að ég fór að reyna að
hreyfa mig. Um leið heyrði
ég raddir og loks þetta:
„Ég held, að mér heilum
og lifandi að Bjarni Brands
son sé alls ekki dauður. Ég
sé ekki betur en að hann sé
að hreyfa sig.“
Þá skýrðist vitund mín
enn betur og afl mitt óx.
Þetta er úr frásögn
Bjarna Braijtfssonar af því
þegar Skúli fógeti sprakk í
loft upp. Sú frásögn birtist
i Vikunni.
♦
»♦♦♦♦♦♦♦»»»♦♦♦♦♦♦♦»♦♦♦<
Alþýðublaðið — 2. júní 1961 J5