Alþýðublaðið - 27.02.1962, Side 15

Grace Vitelli leit inn um
gættina og sagði: „Eg er að
fara heim, herra Forbes."
Ben Forbes snéri sér frá
glugganum, sem hann hafði
staðið við. Hann brosti til Gra-
ce. sem var indælis kona. ,,Og
ég vildi óska að ég gæti sagt
slíkt hið sama.
„Mér kom til hugar að frú
Forbcs hefði ef til vill misskil-
ið hvenær hún átti að sækja
yður,“ sagði Grace.
Ben hristi hofuðið. „Hun
spurði mig í morgun hvort ég
myndi vinna eftir vinnu í
kvöld og ég svaraði neitandi
og bað hana um að sækja mig
á sama tíma og venjulega. —
Ekki getur hún hafa misskil-
ið það.“
„Jæja,“ sagði Grace. „Þá
kemur hún fljótlega."
„Eg býst við því. Eg vona
að ekkert sé að bílnum."
„Viljið þér að ég hringi
aftur heim til yðar
„Nei, hún er áreiðanlega
lögð af stað,“ sagði Ben.
„Sennilega hefur hún lent í
umferðarflækju. Þakka yður
samt fyrir. Góða nótt.
„Góða nótt.“
Hún skildi innri dyrnar eft-
ir í hálfa gátt. Hann heyrði
hana ganga yfir fremri skrif-
stofuna og opna dyrnar fram
í ganginn og loka hurðinni að
baki sér. Fótatak hennar fjar-
lægðist og hvarf. Það var kyrr
látt á skrifstofunni. Ben leit á
armbandsúrið sitt. Klukkan
var þrjár mínútur yfir hálf
sex að kvöldi þriðjudagsins 8.
nóvember. Carolyn var hér um
bil þrjátíu og fimm mínútum
of sein. 40 mínútum ef reikn-
að var með því að venjulega
kom hún of snemma.
Ben leit aftur út um glugg-
ann. Hann var hávaxinn frekar
herðabreiður og vöðvamikill
síðan hann lék fótbolta á há-
skólaárum sínum. Hann var
með ljósbrúnt stuttklippt hár
Ijósbrún, vingjarnleg augu.
Hann var hvorki sérlega virðu
legur né laglegur, en allir
kunnu vel við hann. Hann var
góður lögfræðingur, betri cn
hann áleit sig vera og allir
sögðu að það hefði aldrei
neitt orðið úr honum, ef Caro
lyn hefði ekki ýtt undir hann.
Ben vissi að allir sögðu
þetta og hann vissi líka, að það
var á að gizka níutíu prósent
sannleikur. Þó furðulegt sé
trúði Carolyn þessu alls ekki.
Hún áleit að verið væri að
sverta hæfilcika Bens og reidd
ist mikið, ef minnst var á það.
Ben leit niður á strætið og
reyndi að fylgjast með því
hvaða bílar ækju inn stiginn
og inn á bílastæðið.
Skrifstofa hans var á ann-
arri hæð á þriggja hæða gam-
alli byggingu, sem svo til ein-
göngu var byggð lögfræðing-
um. Hinum megin strætisins
var Courthouse Square sem
stóru dómhúsin stóðu við.
Það var farið að dimma. —
Það logaði á ljósum innan við
glugga dómhúsanna. Fólk gekk
fram og til baka fyrir innan
gluggana, raðaði skjölum, fór í
yfirhafnir og bjó sig undir að
fara. Mjó ljósrák sást enn i
vcstri rétt við sjóndeildarhi ing
inn. Umferðin var mikil. Borg-
arar Woodley, Ohio voru að
loka verzlunum sínum og skrif-
stofum og leggja af stað heim.
Bílar óku út af bílastæðinu,
cn hann sá engan aka Þfngað
inn Hann bölvaði, hugleiddi
hve erfiður dagurinn hefði
verið og hve mjög hann þráði
að komast heim og hvila sig.
Svo áttaði hann sig. Það var
barnalegt að láta svona aðeins
vegna þess, að liann varð að
bíða íáein augnablik. Eitthvað
liafði tafið Carolyn og það gat
alltaf komið fyrir.
Hann kveikti sér í sígarettu.
Þá kemur einhver, hugsaði
hann. Ef maður kveikir sér í
sígarettu, kemur einhver áður
en hún er fullreykt.
Hann reykti hana og hlust-
aði á umganginn í húsinu. —
Ljósrákin í himninum hvarf.
hvarf. Þegar sígarettan var
brunnin niður að síunni gekk
hann að skrifborðinu og lét
hana í stóran látúns öskubakka.
Klukkuna vantaði níu mín-
útur í sex.
Hann var orðinn órólegur.
Gat það verið að hún hefði
misskilið hann? Það er mann-
legt að skjátlast. Hann vann
oft eftirvinnu. Ef til vill hafðí
hún álitið að hann færi heim
klukkan sex.
Hann hugsaði um morguninn,
morgunverðinn, ökuferðina til
borgarinnar. Carolyn í rauðköfl-
ótta kjólnum geyspandi yfir
kaffinu og spyrjandi: „Kemurðu
seint heim í kvöld?“ Carolyn í
tvídkápunni sinni brúnt hár
hennar skínandi bjart og burst-
að og blá augu hennar brostu til
hans um leið og hún kyssti
liann á bílastæðinu í kveðju-
skyni og sagði: „Kg sæki þig þá
klukkan fimm“. Og liann liafði
svarað: „Klukkan fimm“.
Nei. Nei, hún gat ekki mis-
skilið þetta.
Tvær mínútur í sex.
Slys.
Hroðalegt, óumflýjanlegt orð,
þegar einhver, sem maður á
von á kemur ekki.
Nei, það er of snemmt að
skelfast. Auk þess eru til margs
konar slys. Sprungið dekk.
Brotnir höggdeyfar. Ekið niður
í skurð. Vélarbilun. Margskonar
slys. Carolyn er góður ekill, hún
er gætin. Hún hefur aldrei lent
í slysi.
En ef það er eitthvað smá-
vegis, því hefur liún þá ekki
liringt og látið mig vita?
Fimm mínútur gengin í sjö
og niða myrkur.
Af hverju hringir hún ekki?
Tíu mínútur gengin í sjö.
Því í ósköpunum hringir hún
ekki!
Flest ljósanna í dómshúsun-
um voru slokknuð. Umferðin var
ekki jafn ör og áður. Það var
einmanalegt og andstyggilegt
að vera skilin svona eft.r. Ben
hafði margsinnis unnið eí'ir-
vinnu á skrifstofu sinni en þá
hafði hann gert það af fúsum
vilja. Hann hafði verið að vinns
og vitað nákvæmlega hvar Caro-
lyn var. Það var eðlilegt. Þetta
var ekki eðlilegt.
I hinni milclu kyrrð, scm rílcti
í byggingunni heyrði hann að
einhver kom inn bakdyrarnegirn
og han hugsaði: Þarna kemur
Carolyn. Honum létti ósegjan-
lega. Hann stökk á fætur, þaut
inn í fremri skrifstofuna og opn
aði dyrnar.
Hann heyrði fótatak á neðstu
hæðinni en enginn kom upp á
loft. Dyr opnuðust fyrir neðan.
Það heyrðist skrölt í fötu og
hreingerningartækjum. Það var
ekki Carolyn.
Ben gekk hægt inn á skrif-
stofu sína. Skyndileg reiði gagn
tók hann, reiði við Carolyn fyrir
að koma svona fram við hann.
Hann neyddi sjálfan sig til að
standa kyrran og kveikti sér í
sígarettu. Það var koparbragð í
munni hans og reykurinn bragð
aðist illa. Eg er reiður, hugsaðí
liann, vegna þess að ég er á-
TÖNN FYRIR TÖNN.
/
hyggjufullur og ég er áhyggju-
fullur vegna þess að Carolyn á
í hlut. Ef það væri einhver ann-
ar væri ég aðeins leiður yfir að
vera tafinn. Klukkutími og
fimmtán eða tuttugu mínútur
er ekki langur tími. Það virðist
aðeins langt þegar maður b:ður
og veit ekki hvers vegna. Það
er heimskulegt að láta svona.
Við skulum líta rólega á mál-
ið. Carolyn ber skilriki á sér.
Ef eitthvað alvarlcgt, eitthvað
slæmt hefði komið fyrir hana
hefði ég verið látinn vita.
Eg þarf ekki að hafa áhyggj-
ur, sagði hann við sjálfan sig.
En samt sem áður hafði hann
áhyggjur.
Þegar klukkan var tuttugu
mínútur gengin í sjö hringdi
hann heim til sín. Það var til
einskis eins og hann hafði vitað.
Einskisnýtni þess gerði hann
aðeins órólegri. Þá skildi hann
hve langt var síðan Carolyn
hlaut að hafa farið — sennilega
klukkan fimm mínútur yfir
hálf fimm og áreiðanlega fyrir
tíu mínútur í fimm þegar Grace
hafði fyrst hringt til hennar án
árangurs. Jafnvel þó hún æki
löturhægt tók ferðin ekki meira
en tuttugu mínútur. Hvað hafði
skeð?
Og hvað gerði maður þegar
svona kom fyrir? Hve snemma
var réttlætanlegt að verða
hræddur og hringja á lögregl-
una?
Hann hugsaði, ég hringi fyrst
til nágrannanna.
Torrence læknir og kona hans
voru ekki heima. Það var ekki
óvenjulegt. Þau áttu gift börn
og marga vini. En það var ó-
endanlega þreytandi að hlusta
á símann hringja buzz-buzz og
enginn svaraði þar heldur Hann
hringdi til Pettits.
Louise svaraði. „Sæll Ben“,
sagði hún og virtist vera undr-
andi. „Hvað er það?“.
„Carolyn átti að sækja mig
klukkan fimm og hún er ekki
enn komin. Mér datt í hug
hvort þið . . .“
„Nei, ég hef ckki séð hana
síðan í morgun Ben. Ertu viss
um að hún hafi ekki misskilið
Þig?“
„Já, ég er viss um það. —
Heyrðir þú hvenær hún fór? I
bílnum?"
„Nei. Eg var að elda matinn
og krakkarnir voru að horfa á
sjónvarpið. En ég held að hún
hafi farið. Eg var að gefa hund-
inura áðan og þá sá ég að það
voru engin ljós yfir hjá ykkur.
Eg hélt að þið kæmuð seint
heim í kvöld“.
Allt í einu virtist hún skilja
að hann var áhyggjufullur og
það með réttu.
„Ö, Ben“, sagði hún „get ég
eitthvað gert? Viltu að ég biðji
Johnny að fara og líta í kring-
um sig?“
Hann hikaði. Svo svaraði
hann. „Mér þætti mjög vænt um
það“.
„Já, Ben, já ég hringi til þín“.
Hann lagði símann á og sat
um stund og starði á hann. Svo
hringdi liann á lögreglustöðina.
Hann þekkti nokkra mcnn
þar. Hann hafði verið í gagn-
fræðaskóla með sumum þeirra,
leynilögreglumönhum og ein-
kennisklæddum lögreglumönn-
um. En hann náði ekki í neinn
sérstakan. Hann sagði varðstjór-
MWMMWMHtMMMnWMMVM
Verzlunin Snót
Vesturgötu 17
auglýsir:
Höfum fengið eftir- í ,i
spurðu ensku Deuts
sokkana.
wwmwwwwwwmww
anum hver hann væri og út-
skýrði aðstæðurnar. Hann lýstl
konunni sinni. Svo beið hann
meðan þeir athuguðu málið. —
Klukkan var rúmlega hálf sjö.
Hann hefði átt að vera glor-
hungraður. I stað þess var hon-
um ómótt eins og oft er þegar
maður er taugaóstyrkur. Hend-
ur hans voru mjög kaldar og
svitinn vætti lófa hans svo hann
varð án afláts að þerra þá. —
Hjarta hans sló ákaft innan við
rifbein hans eins og einhver
væri að slá með hamri inn f
helli. '
Varðstjórinn sagði hátt í eyra
hans: „Nei, það hefur ekkert
frétzt af konu með þessu nafnl
og lýsingu. Hafið þér reynt að
hringja til fjölskyldu konu yð-
ar, vina hennar eða kunningja?
Stundum . . .“
„Já“, sagði Ben. „Þakka yður
fyrir. Eg reyni það“. Hann lagðl
á. Hann lokaði augunum og huga
aði: Ekkert slys, guði sé lof fyr-
ir það.
Og hvað nú?
Hvar gat Carolyn verið? Hjá
foreldrum sínum í Pittsburgh?
Varla? Hvert var hún vön að
fara? Varðstjórinn hefði án efa
spurt um krár en Carolyn var
ekki svoleiðis og hún átti ekkl
heldur drykkfelldar vinkonur.,
Það var alls ekki neinn staður,
sem hún gat liafa farið á og ekk-.
ert fþlk, sem liún gat hafa heim
sótt. Ekki þegar svona stóð á.
Ekki Carolyn. i ■
En einhvers staðar hlaut húa
að vera.
Síminn hringdi, skrækt og
hátt eins og vein.
Það var .Johnny Pettit.
„Eg leit inn í húsið Ben. Bak-
dyrnar voru opnar og ég bjóst
ekki við að þú liefðir á móti því.
Eg hélt að hún hefði ef til vill
dottið eða eitthvað. En hún er
þar ekki“.
Guði sé lof fyrir það líka,
hugsaði en. Eg óttaðist . . .
„Heyrðu Ben, ég skal koma og
sækja þig. Eg kem eftir kortér..
Allt í lagi?“
„Ég veit ekki. Ég ætti víst að,
bíða hérna lengur . . .“
„Eg held að þú þurfir ekkl
að hugsa um það Ben. Eg á við
að Carolyn komi að sækja þig“.
„Nei? sagði“ Ben. „Því ekki?“
Og suðið fyrir eyrum lians varð
að þrumu.
„Nú“, sagði Johnni. „Hún er
ekki á bílnum. Hann er enn f
bílskúrnum".
2.
Hann skildi bréfmiða eftir f
hurðinni milli stafs og hurðar
þannig að Corolyn hlaut að sjá
að hann væri farinn af hún
kæmi. Hann liafði hringt til
Grace Vitelli. Grace hafði ekkf
heyrt frá Carolyn og hún virtist
mjög áhyggjufull þó að hún
AL GUTHRIE hugði á hefndir. Ben Forhes lögfræðingur hafSi tekið
að sér skilnaðarmál konunnar hans: nú var hún horfin honum - glöt-
uð fyrir fullt og allt. Hvernig átti hann þá að hefna sín á þessum
fjandmanni sínum, lögfræðingnum? Nú, með því að bera sig nákvæm-
lega eins að og hann, ræna hann eiginkonunni! Þannig hófst þetta.
Þannig lenti Carolyn Forbes í klóm vitstola manns, sem í örvæntingu
sinni hafði strengt þess heit að lifa eftir lögmálinu: AUGA FYRIR AUGA,
Alþýðublaðið — 27. febrúar 1962 15