Alþýðublaðið - 24.06.1962, Qupperneq 15

[> FRÁ SOVÉT
kvöld verð ég á kvöldvakt frá
klukkan sex. Ég verð ein á skrif
stofunni og get tekið Spektor-
inn“.
Bond kipraði saman augun.
Hann hugsaði með feikihrað um
þau vandamál, sem þurfti að
leysa. Hvar ætti að fela hana.
Hvernig ætti að koma henni
burtu með fyrstu flugvél, eftir
að tapið hefði verið uppgötvað.
Þetta var hættulegt. Þeir mundu
einskis svífast til að ná henni og
Spektornum aftur. Loka vegin-
um til flugvallarins. Setja
sprengju í flugvélina. Hvað sem
var.
„Það er dásamlegt, Tania“.
Rödd Bonds var róleg. „Við fel-
um þig og tökum svo fyrstu vél
að morgni".
„Enga vitleysu". Tatiana hafði
verið vöruð við því, að nú mundu
koma erfiðar setningar í „rullu“
liennar. „Ég tek lestina. Austur
landa-hraðlestina. Hún fer klukk
an níu í kvöld. Heldurðu, að ég
hafi ekki hugsað málið? Ég verð
ekki mínútu lengur i Istanbul en
þörf krefur. Við verðum komin
yfir landamærin í dögun. Þú
verður að ná í miðana og vega-
bréf. Ég ferðast sem kona þín“.
Hún horfði hamingjusöm upp til
hans. „Ég hef gaman af því. í
einum af þessum einkaklefum,
sem ég hef lesið um. Þeir hljóta
að vera mjög þægilegir. Eins og
lítið hús á hjólum. Á daginn töl-
um við og lesum og á nóttinni
stendur þú fyrir utan litla hús-
ið okkar, í ganginum, og gætir
hússins".
„Fjandakornið sem ég geri
það“, sagði Bond. „En heyrðu,
Tania. Þetta er snarvitlaust. Þeir
hljóta að ná okkur einhvers stað
ar. Það tekur fjóra daga og fimm
nætur til London í þessari lest.
Við verðum að láta okkur detta
eitthvað annað í hug“.
„Kemur ekki til mála“, sagði
stúlkan ákvéðin. „Þetta er eina
leiðin, sem ég vil fara. Ef þú ert
snjall, hvernig geta þeir þá kom
izt að þessu?“
Guð minn góður, hugsaði hún.
Hvers vegna höfðu þeir heimt
að. að farið væri með þessari
lest? En þeir höfðu verið mjög
ákveðnir. Þeir höfðu sagt, að
hún væri góöur staður til að
elska á. Hún mundi þá hafa fjóra
daga til’ að koma honum til að
elska sig. Og svo mundi hún eiga
þægilegt líf, þegar hún kæmi til
London. Hann mundi vernda
hana. Annars, ef hún færi með
flugvél til London, yrði hún sett
beint í fangelsi. Þessir fjórir
dagar væru bráðnauðsynlegir.
Og þeír höfðu varað hana við og
sagzt mundu hafa menn í lest-
inni til að gæta þess, að hún færi
ekki úr henni. Hún skyldi því
vera varkár og hlýða fyrirskip-
unum. Ó, guð, ó, guð. Og þó
hlakkaði hún nú til þessara
fjögurra daga með honum í litla
liúsinu á hjólunum. En hvað
þetta var einkennilegt! Það
hafði verið skylda hennar að
neyða hann. Nú var það ástríðu-
full löngun hennar.
Hún horfði á hugsandi andlit
Bonds. Hana langaði til að teygja
höndina til hans og hugga hann
og segja honum, að þetta yrði
allt í lagi: að þetta væri aðeins
saklaust samsæri til að koma
henni til Englands: að ekkert
mundi koma fyrir hvorugt þeirra,
því að það væri ekki tilgangur-
inn með samsærinu.
„Mér finnst þetta samt vera
vitlaust", sagði Bond, og velti
því fyrir sér hver mundu verða
viðbrögð M.s. „Ég býst við, að
þetta geti heppnazt. Ég er með
vegabréfið. Það þarf að fá á það'
júgóslavneska áritun", hann
hvorfði hvasst á hana. „Láttu þér
ekki detta í hug, að ég fari með
þér í þann hluta lestarinnar, sem
fer gegnum Búlgaríu, annars_
gæti ég haldið, að þú hefðir í
huga að ræna mér“.
„Ég vil það“, sagði Tania og
flissaði. „Það er einmitt það,
sem ég vil”.
„Svona, þegiðu nú, Tania. Við
verðum að ganga frá þessu. Ég
næ í miðana og ég fæ einn af
mínum mönnum til að koma
með. Bara til vonar og vara. Það
er góður maður. Þér mun geðj-
ast að honum. Þú heitir Caroline
Somerset. Gleymdu því ekki.
Hvernig ætlar þú að komast í
lestina?”
„Karolin Somerset", stúlkan
velti nafninu fyrir sér. „Það er
fallegt nafn. Og þú ert herra
Somerset“. Hún hló glaðlega.
„Þetta er gaman. Hafðu ekki á-
liyggjur af mér. Ég kem í lest-
ina rétt áður en hún fer. Hún
fer frá Sirkecistöðinni. Ég veit
hvar hún er. Það er allt og sumt.
Og svo höfum við ekki meiri
áhyggjur. Allt í lagi?“
„En ef þú missir nú kjarkinn?
Ef þeir grípa þig?“ Bond varð
skyndilega áhyggjufullur yfir ör
yggi stúlkunnar. Hvernig gat
hún verið svona viss? Grunur fór
eins og hrollur um hana.
„Áður en ég sá þig, var ég
hrædd. Nú er ég það ekki“. Ta-
nía reyndi að telja sjálfri sér
trú um, að þetta væri sannleik- ♦
ur. Einhvern veginn var það það
næstum því. „Nú missi ég ekki
kjarkinn, eins og þú. segir. Og
þeir geta ekki gripið mig. Ég
skil dótið mitt eftir á hótelinu
og fer með mína venjulegu tösku :
á skrifstofuna. Ég get ekki skil-
ið loðkápuna mína eftir. Mér þyk
ir of vænt um hana. En í dag er
sunnudagur og það er afsökun
fyrir því að koma í henni til skrif
stofunnar. í kvöld klukkan hálf
níu geng ég út og tek mér bíl til
stöðvarinnar. Og nú verðurðu að
hætta að vera svona áhyggjufull
ur“. Ósjálfrátt og af því að hún
mátti til rétti hún út höndina
til hans. „Segðu, að þú sért á-
nægður".
Bond færði sig að rúmstokkn
um, Hann tók hönd hennar og
horfði í augu hennar. Ég vona,
að þetta sé allt í lagi, hugsaði
hann. Ég vona, að þetta brjál-
æðislega ráðabrugg heppnist. Er
þessi dásamlega stúlka svikari?
Er hún sönn? Er hún raunveru-
leg? Augun sögðu honum ekkert,
nema að stúlkan væri hamingju-
söm, og hún vildi, að hann elsk-
aði hana, og að hún væri undr-
andi yfir því, sem væri að ger-: j
ast með henni. Hin hönd Tá- -.1
níu lyftist upp oglagðist um
háls honum og togaði hann ofsa i
lega niður. 1 fyrstu skalf munn :
ur hennar við liann og svo, þeg- ,
ar ástríðan greip hana, gaf munn n
urinn endalausan koss. m
Bond færði sig upp í rúmið. Á “
meðan liann kyssti hana færði :
hann höndina á vinstra brjósti
hennar og hélt um það og fann “
geirvörtuna harðna af ástriðu !í
undir fingrum sínum. Hann “
færði höndina niður eftir flöt-
um maganum. Hún færði leti-
lega til fæturna. Hún veinaði
lágt og munnur hennar sleppti
hans. Augnahárin skuflu, eins
og vængir á fiðrildi.
Bond tók í lakið og svifti því
öllu, af og fleygði því út yfir
rúmgaflinn. Hún var ekki í .
neinu nema svörtum borðanum
um hálsinn og svörtum sokkum,
sem voru vafðir upp rétt fyrir
ofan hné. Handleggir hennar
leituðu að honum.
SKIPAUTGCRB RIKISINS
M. s. Esja
Ráðgerð skemmtiferð til Vest-
mannaeyja um helgina 7.7 ■ 9.7.
Frá Reykjavík kl. 19.00 á laug-
ardag.
Til Ve. á sunnudagsmorgun.
Frá Ve. á sunnudagskvöld kl.
21.00.
Til Rvíkur á mánudagsmorgun
kl. 08.00.
Komið verður við í Keflavík, I,t
báðum leiðum. Siglt verður kring
um Eyjarnar til kynningar.
Fargjöld verða frá kr. 625.00 til
kr. 950.00 að meðtöldu eins dag3
fæði og þjónustugjöldum, einnig
fylgir sýning bjargsigs.
Farpöntunum veitt móttaka nú
þegar.
Tæknin
Tækninni fleygir fram, ekkl
sízt á hernaöarsviðinu —- þvl
miður. Hér er rétt eitt dæmið.
Bretar eru byrjaðir aff nota
þyrlur við byggingu bráðabirgða
brúa. Þær flytja flotholtin á
staðinn og skila þcim þýðlega á
árbakkann. Þá er aðeins eftir aff
skjóta þeim út í vatnið, leggja
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 24. júní 1962 IJj ■
Hún dró lakið upp yfir munn
inn og talaði að baki því. Aug-
un, sem sáust yfir lakinu, voru
köld.
„Svo að það er hún, sem þú
vilt?“
„Hlustaðu nú. „Bond gerði sig
kæruleysislegan i rómihum.
„Þessi vél kemur okkur á eng-
an hátt við. En þeir í London
vilja ná í hana“. Hann mundi
öryggisreglurnar. Hann bætti
við, án þess að láta bilbug á sér
finna. „Hún skiptir ekki svo
geysilegu máli. Þeir vita allt
um vélina og þeir telja hana vera
dásamlega, rússneska uppfinn-
ingu. Þeir vilja bara fá eina til
að líkja eftir henni, eins og þeir
í Rússlandi líkja eftir erlendum
myndavélum og slíku". Guð
minn góður, hvað þetta virðist
aumt, hugsaði hann.
„Nú ertu að ljúga“, stórt tár
rann út úr öðru, stóru, bláu aug
anu og niður mjúka kinnina nið
ur á koddann. Hún dró lakið al
veg yfir andlitið.
Bond teygði út hendina og
lagði hana á handlegg hennar
undir lakinu. Hún kippti hand-
leggnum reiðilega burtu.
„Til helvítis með fjandans vél
ina“, sagði hann óþolinmóður.
„En, í guðs bænum, Tania, þú
hlýtur að vita, að ég hef verk
að vinna. Segðu bara af eða á
og svo gleymum við þessu. Það
er margt annað, sem þarf að tala
um. Við verðum að taka ákvörð
un um ferðalagið og svo fram-
vegis. Auðvitað vilja mínir menn
ná í vélina, annars hefði þeir
ekki sent mig til að flytja þig
heim með hana“.
Tatiana þurrkaði sér um aug
un á lakinu. Skyndilega dró hún
lakið aftur niður að öxlum. Hún
vissi, að hún hafði gleymt verki
sínu. Það hafði aðeins verið, að
. . Ó, jæja. Ef hann hefði að-
eins sagt, að vélin skipti ekki
máli fyrir sig, ef hún kæmi að
eins. En það var meira en hægt
var að vonast eftir. Hann hafði
rétt fyrir sér. Hann hafði verk
að vinna. Hún líka.
Hún leit rólega upp til hans.
„Ég kem með hana. Vertu ekki
hræddur um það. En við skulum
ekki tala meira um hana. Hlust
aðu nú“. Hún settist upp liærra
við koddann. „Við verðum að
fara í kvöld“. Hún mundi lexíu
sína. „Það er eini möguleikinn. í
þeim við stjóra og fleygja í ,þá
burðarborðunum. Þannig getur
verkfræðingadeild hersins brú-
að fljót á fáeinum mínútum.