Alþýðublaðið - 17.08.1962, Síða 8

HIN næstu þrjú ár má
Francesko Ghizoni ekki fá
a8 sjó sína heittelskuðu An-
gelu Mondini. Þykkur múr
og rimlagluggi mun skilja
hann frá stúlkunni, sem
, hann var svo vitlaus í. En
allir sem til þekkja eru viss
ir um, að þegar hann kemur
út aftur, þá er fjandinn laus.
Því Francesco Gihzzoni
og Angela Mondini eru að-
ilar að einni furðulegustu
ástarsögu á þessari öld, ást-
arævintýri, sem þegar hefur
staðið yfir í 27 ár, og er án
efa alls ekki á enda.
Þetta mikla „drama“ hófst
árið 1935 á fallegum ágúst-
degi. Á strönd eins baðstað-
arins við Póflóann var hin
15 ára gamla stúlka Angela
Mondini á leið upp að búð
einni til að kaupa sér ís.
Fyrir innan búðarborðið
stóð Francesco Ghizzoni. og
hann varð á þeirri sömu
stundu, sem stúlkan gekk
inn í búðina, svo hugfanginn
af fegurð hennar og yndis-
þokka, að hann neitaði að
taka við borgun fyrir ísinn,
sem hún hafði keypt. Stuttu
seinna kom hann með öskj-
ur fullar af súkkulaði til
Angelu og móður hennar.
Unga stúlkan brosti blítt til
hans í þakkarskyni, en veitti
honum að öðru leyti ekki
hina minnstu eftirtekt.
Dálitlu seinna tók Fran-
césco eftir Angelu, þar sem
hún var á leið í skólann í
Cermoa, þar sem þær
bjuggu báðar mæðgúrnar.
Hann reyndi að ná tali af
henni, en hún svaraði hon-
um ekki. Síðan elti hann
hana daglega á götunni. Og
að lokum tók hann að senda
henni bréf: Elsku litla heitt-
elskaða ....
Frú Mondini náði tali af
Francesco og bað hann um
að halda sig frá dóttur
hennar, — „hún er aðeins
barn ennþá“, sagði hún
ákveðin. En ungi maðurinn
Hegnið honum
vék ekki eitt hænufet frá
sinni útvöldu.
í vikur, mánuði, ár elti
hann hana, þegar hún var á
göngu, settist við hlið henn-
ar, ef hún fór í bíó, og stóð
fyrir utan gluggann hjá
henni, þegar hún var heima.
Aldrei launaði Angela hon-
um með brosi eða einstöku
orði. Eftir fimm ára „kunn-
ingsskap" taldi Francesco
móður sína á að fara til frú
Mondini, móður stúlkunnar,
og biðja hana allra vinsam-
legast um hönd dótturinnar
fyrir son sinn. Frú Mondini
svaraði. að um það væri
ekki að ræða. og hún leyndi
heldur ekkert ástæðunni, —
að Aneela gæti alls ekki
þolað Francesco.
En Francesco vildi ekki
láta sannfærast. Hann
taldi sér trú um, að innst
inni elskaði Angela hann,
— hún ætti bara eftir að
láta það í ljós.
Alltaf þegar. hann var að
elta hana, og þegar hann-
komst nálægt henni, hvísl-
aði hann: „Angela, litla elsk
an, hvenær eigum við að
halda brúðkaupið?“
Eftir nokkurra ára heitar
ástarjátningar sagði frú
Mondini lögreglunni hátta-
lag hans, sem gaf honum
skipun um að koma ekki ná-
lægt Angelu.
En það var ekki klukku-
stund liðin frá skipun lög-
reglunnar, þegar Francesco
stóð fyrir utan gluggann hjá
Angelu.
Elskan, hrópaði hann, —
ekkert getur skilið mig frá
þér. Og í fyrsta sinn svaraði
hin unga stúlka bænum
hans, — utan við sig af hug-
arangri tók hún þungan
— koss: líkamsárás ! ?
kertastjaka og sló hann með
honum í höfuðið.
Næsta dag birtist Fran-
ceseo aftur fyrir utan glugg-
ann hennar og nú með plást-
ur á höfðinu, en samt með
tilbiðjandi augu.
Við annað tækifæri kast-
aði hún á eftir honum, og
eitt sinn þegar hann fékk
sér sæti við hlið hennar í
veitingahúsi, slengdi hún úr
vínglasinu framan í hann.
út af fyrir sig á lóð sinni,
en dag einn á siðasta ári
kom • nokkuð fyrir, sem
markaði tímamót í þessum
mikla ástarharmleik. Síð-
degis dag einn þegar Angela
stóð í tröppum húss síns og
var að tala við aðra konu,
kom Francesco þjótandi frá
götunni, slengdi höndunum
utan um hana og þrýsti
brennandi kossi á varir
hennar. Henni tókst að
berja sig lausa, og æpa svo
hátt, að elskhuginn varð
hræddur og flúði sem fætur
toguðu í burtu. Nú loksins
var þolinmæði Angelu á
enda. Hún fór rakleiðis til
lögreglunnar og kærði hinn
ákafa elskhuga sinn fyrir
líkamsárás á áberandi stað.
Og fyrir stuttú síðan
stóðu hinn 52 ára gamli
ástfangni maður og ungfrú
Angela bæði tvö frammi
fyrir hinum ítalska dóm-
stóli. Til að byrja með var
Francesco næstum hlægi-
lega öruggur með sjálfan
sig.
Er koss kannski lík-
amsárás?“ spurði hann dóm-
arann. — Eru tröppur opin-
ber staður? — Og auk þess
megið þér ekki gleyma því
að signora Angela elskar
mig. —
„Maðurinn er sinnisveik-
ur“, sagði Angela, — Hann
hefur eyðilagt líf mitt, og
hann hefur rekið alla biðla
Francesco Gihzzoni varð
smám saman dugandi mað-
ur. Hann hafði með sínum
eigin höndum komið á fót
verkfæraverksmiðju, og var
þekktur af öllum, sem dug-
legur verzlunarmaður, sem
vissi hvað hann söng. Að-
eins þegar Angela átti í hlut
var eins og hann gjörbreytt-
ist. Hann sendi henni rosa-
lega rósavendi og dýrmæt-
ar gjafir — og fyrir nokkr-
um árum síðan sendi hann
henni afrit af erfðaskrá
sinni, þar sem henni voru
ánafnaðar hans miklu eign-
ir. En frú Mondini sendi
allar gjafirnar til baka.
Móðir Angelu dó á þess-
um árum, en eftir iifði Angela
einmana, — bitur og ógift,
og var það beinlínis því að
kenna, að hin ástfangni
Gihzzoni hélt svo dyggilegan
vörð um hana að allir biðl-
arnir hrukku frá. Að því er
virðist hefur hún lifað ein
mína burtu með sj:
stöku frekju. Ég kr<
af réttinum, að han
þessum manni stran
Rétturinn fylgdi
Angelu og dæmdi F
í þriggja ára fangel
greip sá dæmdi öi
um höfuðið, en ai
síðar sneri hann sér
„elskuðu“ og sagði
þú ert ánægð yfir þ
skuli vera í fangelsi,
ég vera hamingju
klefa mínum.
— Og mundu
við munum sjást af
þrjú ár.......
MHMMIMHMMMM
ari
g. 17. ágúst 1962 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ