Alþýðublaðið - 28.08.1962, Blaðsíða 8

Ill
HANN heitir Steinn Hermann
Sigurðsson og dvaldist úti í
Englandi við málaranám í
sumar. í vetur ætlar hann
£ landspróf miðskóla. Steinn
Hermann er sonur séra Sig-
urðar Einarssonar í Holti
undir Eyjafjöllum, hins lands
kunna skálds og ræðumanns.
— Hvar varstu á Englandi
í sumar, Steini?
— Ég var í litlum bæ vest
ast á skaganum Comwall.
Hann heitir Exmouth og í-
búarnir þar lifa aðallega á
fiskveiðum og svo leggja
margir ferðamenn leið sína
til bæjarins, m. a. vegna bað-
strandarinnar, en hún er á-
gæt og þar dvaldi ég oft
í góða veðri'nu þegar annað
var ekki fyrir stafni.
Steinn Hermann Sigurffsson.
íbúarnir gera margt fyrir
ferðamennina, og einmitt þess
vegna hafa þeir svo miklar
tekjur af þeim. Hótelin eru
mörg og góð, alveg furðan-
lega mörg í ekki stærri bæ.
— Hvernig ég komst, og
hver styrkti mig?
— Ja, ég komst á vegum
félags sem heitir Scanbritt
og hefur það að verkefni að
koma erlendum unglingum
fyrir á einkaheimilum í Bret
landi yfir sumartímann, þó
svo að þeir njóti kennslu
um leið. Þetta var alldýrt,
alltaf ein 30 þúsund, en
pabbi hljóp undir bagga með
mér eins og svo oft áður.
Svo flaug ég báðar leiðir,
3. júní og 21. ágúst og það
gerði dvölina dýrari en ella.
En dvöl sem þessi er vel
peninganna virði, hún er mér
ómetanleg, bæði uppeldis-
lega og líka hvað málið
snerti.
— Nú, þarna var mér kom-
ið fyrir hjá ágætri fjölskyldu
fólki, sem vildi mér allt hið
bezta. Fram að hádegi stóð
svo kennslan yfir. Við lærð-
'im eingöngu énskt mál og
málfræði, krakkar frá ýms-
um þjóðum, : Norðurlanda-
þjóðunum, Þýzkalandi, Belgíu
og Frakklandi.- Bezt líkaði
mér við frændiír mína, Norð
urlandabúa, einna sízt við
Frakkann, blóðheitur og und-
arlegur, mikið gefinn fyrir
skemmtanir. Það er ekki þó
víst að drengurinn hafi verið
dæmigerður fyrir Frakka, ég
hefi ekki melr kynnst þeim.
Svo eftir hádegi, fyrsta
hálfan mánuðinn, var harla
lítið við að vera hjá mér.
Helzt að liggja á baðströnd-
inni rétt fyrir utan húsið
þar sem ég bjó. En slíkt get-
ur líka verið leiðinlegt eins
og annað og svo fór að ég
fékk mér vinnu á veitinga-
húsi, vann þar sem þjónn
þegar ég var orðinn það fær
í málinu að ég skildi vand-
ræðalaust þegar beðið var
um kaffi, — jú annars, þaö
er undarlegur drykkur kaffið
þeirra Bretanna, helmingur
þess er heit mjólk, jafnvei
svo að hún er flóuð. Undar-
legt sull sem ekki bragðast
vel óvönum.
— Þú spyrð mig um kven-
fólkið.
Satt þér að segja varð ég
ekkert hrifinn, fannst lítið til
stelpnanna koma kannski er
það af vananum að hafa
fallegar stúlkur alltaf fyrir
augunum á íslandi. Ég fór
tvisvar á dansstað, fór í bæði
skiptin út kl. 10, enda lítill
„tvistari".
Sá dans virtist mér vera
lang algengastur, þó að á-
liöld séu um fegurð hans.
En að lokum: Sá sem vill
eiga dásamlegt sumar á fall-
egum stað og læra um leið
lífsins gang, hann skal fara
út fyrir landssteinana og sjá
sig um. Minningin mun orna
honum í ellinni, augu hans
opnast fyrir mörgu, sem
annars væri dulið.
NÚ er það komið allmikið í tízku meðal ungl-
inga hér á íslandi, þeirra sem sæmileg fjárráð
hafa, að reisa til útlanda á sumrinu og nema þar
rvið sumarskóla í viðkomandi landi. Nú þegar
sumri hallar og farfuglarnir tínast í burt, koma
þessir unglingar til landsins fullir af ævintýra'-
legri reynslu. Þeir hafa frá mörgu að segja, og
þess vegna datt okkur í hug að rabba við nokk-
ra þeirra og vita hvað er títt á erlendri grunet.
Myndirnar á opnunni í dag tók Rúnar Gunnarssori Ijós-
myndari.
— Hafið þið nýlega komið
upp á Röðul og heyrt í hinni
ágætu hljómsveit Árna Elf-
ars? Ef svo er, þá hafið þið
efalaust tekið eftir ungum
manni, sem spilar á saxófón
og það svo, að maður freist-
ast til að halda að hann hafi
spilað í áratugi, en ekki í tvö
ár, eins og satt er. Þessi ungi
maður heitir Rögnvaldur Ár-
elíusson og er sonur prests-
ins í Langholtsprestakalli,
séra Árelíusar Níelssonar.
Rögnvaldur er einn þeirra
ungu manna, sem lagt hafa
land undir fót og reist til
annarra landa í leit að fróð-
leik og meiri menningu.
Hann ljómar af áhuga og
margar skemmtilegar minn-
ingar sækja að honum, þeg-
ar hann segir okkur frá veru
sinni í Bandaríkjunum. Það
er auðséð að hann hefur hrif-
izt af þessu mésta ríki vel-
megunar og almenningsréttar
í heiminum.
— Eg var eitt yndislegt ár
úti í Bandaríkjunum, eitt ó-
gleymanlegt ár, tímabil, sem
aldrei mun fyrnast í huga
mínum, það stendur fyrir hug
skotssjónum mínum eins og
draumur. Borgin, þar sem ég
dvaldi við nám, — fór út í
júlí fyrra árs — heitir Wan-
natosa East High School. —
Námsgreinarnar eru óteljandi
margar, þú getur lært hvað
sem þú vilt og langar til. Eg
lagði stund á fimm námsgrein
ar, Sögu Bandaríkjanna,
ensku, algebru, landafræði og
námsgrein, sem þar kallast
speech, ræðuhöld, þar sem
kennd er framkoma og það,
að setja hugsanir sínar skipu-
lega fram, láta mál sitt ekki
vera neina þvælu, hqldur
tjáningu rökréttrar hugsunar.
Kennslustundin í skólanum
tók yfir eina klukkustund og
þar voru ekki neinar frímín-
útur. Þannig var, að 1100
nemendur eru í skólanum, —
kennt á mörgum hæðum, og
fer tímínn milli kennslu-
stunda allur í að skipta um
stofu fyrir næstu stund. Og
þegar maður er búinn að koma
sér fyrir, eru þessar íáu fríu
mínútur á enda.
Jú, það eru bandarísk
kennslumál. Alla skipun mála
og kennslu í skólanum tel ég
til hinnar mestu fyrirmyndar.
Kennt er á frjálsum grund-
velli, enginn er þvingaður til
að nema það, sem honum er
ógeðfellt, og það fremur öðru
skipar bandarísku skólunum
framar á bekk en t. d. þeim
íslenzku. Ef þig langar mest
til að læra sálfræði, þá lærir
þú sálfræði, en þarft ekki að
læra það, sem þér er í hæsta
máta ógeðfellt og kemur þér
aldrei að gagni í lífinu, bók-
staflega af því að þú hefur
viðbjóð á því. Þetta frjálsa
val námsefnis er tvimæla-
laust það, sem koma skal, og
cr að koma í æ ríkara mæli,
speki mannskepnunnar er orð
in svo víðtæk og verður sí-
8 28. ágúst 1962 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ