Alþýðublaðið - 02.11.1962, Blaðsíða 8

Segir Yestur-íslend-
ingurinn Þorsteinn
Þórðarson( sem hér
sézt með systur
sinni, Borghildi)
KENNEDY er ókei, Ameríka er
all ræght, en ísland er líka gott
land. Það er Þorsteinn Þórðar-
son, togaraskipstjóri frá Boston,
sem segir þessi orð.
Blaðamaður frá Alþýðublaðinu
er kominn á vit þessa heimkomna
sonar íslands, þessa sævíkings,
sem í þrjátíu og þrjú ár hefur
stundað sjó frá milljónaborginni
Boston. .
Þorsteinn er 55 ára gamall, há-
vaxinn og myndarlegur maður,
beinn í baki og með augu, sem
skjóta gneistum, þegar hann vill
leggja áherzlu á eitthvað. Það
gustar af honum og það er ekki
laust við að fari um mann, þegar
hann ber í borðið og segir sína
meiningu.
Eg áræði samt að bera upp
fyrstu spurninguna.
„Já, ég er frá Stöðvarfirði og
ólst þar upp með foreldrum mín- j
um þar til ég varð 22 ára gamall.
Þá fór ég vestur um haf. Hver
voru tildrög þess?
— Það voru andskotans engin i
tildrög til þess, það var bara til-1
viljun. Móðurbróðir minn, sem
ferðast hafði víða, kom einu sinni
til foreldra minna og var á leið
til Boston. Eg spurði hann hvort
ég mætti koma með og það var
ókei. Eg hef verið í Boston síðan
og þetta er í fyrsta skipti, sem
ég heimsæki ísland síðan.
— Hvað olli því, að þú komst
hingað aftur, var það heimþrá?
— Nei, fjandakornið, mér bara
datt það í hug og lét verða af því.
Eg hef lifað eins og kóngur síðan
ég kom. Almenningur á islandi
hefur það gott. Húsin, húsgögn-
in, hitinn, þetta er eins og hjá
milljónerunum úti í Ameríku. —
Borghildur, systir hans, sem er
20 árum yngri, segir:
— Mér finnst almenningur í
Ameríku líka hafa það gott, þeg-
ar ég kom til að heimsækja þig.
— Eg var ekki að segja að al-
menningur í Ameríku hefði það
slæmt ég sagði að íslenzkur al-
menningur hefði það betra. Það
er ekki hægt að reikna lífskjör
út með því að umreikna dollara
yfir í krónur. En það er að vísu
satt, að allir, sem hafa lært eitt-
hvað, hafa góð laun í Ameríku.
En Islendingar yfirleitt lifa eins
og milljónerar og það er satt.
— Ertu kvæntur?
— Konan mín dó fyrir fimm ár-
um. Hún var héðan úr Reykjavík.
Valgerður Sigurlaug Jónsdóttir
hét hún.
Þú hefur kynnst henni úti í
Ameríku?
— Já, hún kom í heimsókn til
systur sinnar, Jóhönnu, sem er
gift úti í Boston Kormáki Ásgeirs
syni, miklum ágætismanni eins
og fleiri af þeirri ætt. (Kormákur
er bróðir forseta Islands). — Þar
kynntumst við og vorum gefin þar
saman — all right.
— Eg bið Þorstein að segja
mér eitthvað um sjómennskuna í
Boston.
j — Eg vil nú sem minnst um
það tala, segir Þorsteinn. Eg er
' orðinn hundleiður á sjónum og
ætla að hætta allri sjómennsku.
Eg hef stundað sjómennsku allt
mitt líf, nema ég hef orðið veik-
ur einstaka sinnum. Eg get orðið
veikur eins og aðrir menn. Eg hef
siglt með alls konar mönnum, —
Bostonarmönnum, sem eru upp
og ofan eins og aðrir menn, Ný-
fundnalandsmönnum, sem eru
sérstakir ágætismenn nú og svo
auðvitað íslendingum.
I — Eru margir Islendingar sjó-
menn í Boston?
| — Það er slangur. Seinast var
ég á togaranum Arlington. Þar
er Jóhannes Björnsson skipstjóri
núna. Einn af beztu vinum mín-
um í Boston er Öskar Gíslason
skipstjóri, hann er úr Flóanum og
mikill ágætismaður. Cg ekki má
gleymi Eggertssyni vini mínum.
sem kom með mér til
Boston. Fyrir 25 árum
voru 65 íslendingar í Boston, nú
eru aðeins eftir um 25, og þeim
fækkar, því ég ætla að koma mjög
bráðlega aftur til íslands og setj-
ast hér að.
— Og ekki gleyma honum Grími
Eggertssyni, hann hefur verið með
mér öll þessi ár í Boston.
— Þú átt eitthvað af skyld-
fólki hér á landi, er það ekki?
— Jú, þrjú systkini mín búa
hér. Magnús, Sigbjörn og Borg-
hildur, sem ég bý hér -hjá. Svo
á ég tvær systur, sem giftar eru
erlendis, Aðalheiður í Englandi
og Jakobína í Ameríku.
Eg þakka Þorsteini fyrir greina
góð svör og óska honum góðrar
ferðar til Ameríku og góðrar
heimkomu, er hann kemur hing-
að aftur.
Mágur lians, Helgi Guðjónsson
verzlunarmaður er nýkominn
heim og ég þakka þeim hjónum
fyrir góðar veitingar og beina þá
stund, sem ég hef dvalizt á heim-
ili þeirra. Og ég er að velta því
fyrir mér á leiðinni niður í bæ-
inn aftur, að líklega lifum við Is-
lendingar betra lífi en við almennt
gerum okkur grein fyrir, ef það
er rétt hjá Þorsteini, vini okkar,
frá Boston, að við lifum eins og
rmlljónerarnir í Ameríku. Þ. G.
PRESTENIR standa ráðþrota
yfir því hversu illa kirkjurnar
eru sóttar. Það er að vísu stórt
áhyggjuefni sem hefur alvarleg
ar afleiðingar. Við erum aldrei
svo sterkir að ekki þurfum upp
örvunar við í siðferði og trúar-
legu hugarfari. En hver er ástæð
an? Það er sú spuming sem
nauðsynlegt er að vita. Er ég
svara henni er það mín eigin
reynsla og þekking á því máli.
Prestarnir sjálfir eiga alla sök.
Þeir hafa ekki rækt sína skyldu
þegar varirnar mæla öðru vísí
en lífsstarfið sýnir í veruleikan
um, vekur það íyrirlitningu áheyr
enda. Þeir halda sér of; fast við
gullið. Þeir eru fjárgróðamenn, i
það minnsta dómkirkjuprestam-
ir. Eru með ríkustu mönnum
þessa bæjarfélags. Koma síðan
upp í stóiinn og leggja út af orð
unum um auðinn, sem mölur eða
ryð geta ekki grandað, úlfaldan
Þetta er þá
VIÐ höfum ekki talið lyfting-
arnar fagra íþrótt — þangað til
ljósmyndarinn okkar skilaði meff-

8 2. nóv. 1S62 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ