Alþýðublaðið - 11.12.1962, Blaðsíða 15

Alþýðublaðið - 11.12.1962, Blaðsíða 15
SKONROK EFTIR J. M. SCOTT fram að tala, eins og hann hefði ekki heyrt til mín. „Skonrok neitaði að láta uppi sitt raunverulega nafn. Og mað- urinn, sem kallar sig Bolabít, vill ekki, að sagan sé birt — það var einhver samningur. Fyrir- tœki mitt snertir aldrei neitt, nema lagalega hliðin sé algjör- lega örugg”. „Það eru mjög varkárir,“ sagði ég. „Maður verður að vera það. Þú mátt trúa því, að það er nóg fjárhagsleg áhætta í bókaútgáfu, þó að ekki sé hætt á að þurfa að greiða þúsundir -punda í skaða- bætur eða neyðast til að innkalla útkomna bók. Það gæti verið þess virði að hætta á það, ef ég vissi til þess, að náunginn gæti skrif- að, en það veit ég ekki. Það kann að vera, að hrollvekjur séu selj- anlegar, eins og þú segir, en þær verða að vera skrambi vel gerðar. „Og hver var svo niðurstað- an?” „Að við vildum mjög gjarnan sjá handritið, ef hann vildi senda okkur það”. „Og þannig skilduð þið?“ „ Já“ Allt frá birtingu auglýsingar Skonrok. „Hyggstu finna þig með birtingu .... “ höfðu vonir mín ar um að komast að hvað hafði gerzt gengið upp og niður, en á þessari stundu voru þær minni en nokkru sinni. 3. kafli. Henry eyddi því sem eftir var máltíðarinnar, í að tala um við- skiptaferð til New York, sem liann átti að fara eftir hálfan mánuð, og meðan hann var að því, ákvað ég að skrifa sjálfur til Skonroks. Vonir mínar jukust á ný þegar ég samdi bréfið. Þegar ég var kominn á skrifstofuna, vélritaði ég það á minn eigin pappír. Það var þannig: Kæri herra. Tilgangur minn með því að skrifa yður er að bjóða aðstoð mína. Ég held að þér munduð komast að raun um, að ég væri góður samstarfsmaður, þegar að því kemur að skrifa ævintýri yðar og gera samning um hand ritið. Ég veit hvað þér hafið þurft að ganga gegnum — hættuna og erfiðleikana, seni aðeins eru rof ín af tilbreytingarleysinu. Al- menningur hefur mikinn áhuga á sögum sem yðar. En, ef ég má I'alltsnn « na'.vía, bhiðsöln Mlnð eins vegna þess að ég hafði óvart gefið í skyn að ég vissi eitthvað um Htfmeyju. Ég hefði ekki en ef ég hefði ekki verið svona þurft að segja neina beina lygi, afdráttarlaus í neitun minni, hefði ég ef til vill getað gert stefnu- mót við hann og hvað sem var hefði getað komið út úr því. Ég sat lengi fram eftir kvöldi við opnn gluggann, hlustað, á há vaðann frá umferðnni, og sá fyrir segja svo sjálfur, þá þarf að skrifa þær af varfærni. Það vill svo til, að ég hef nokkra reynslu af tækni þeirri, sem nauðsynleg er til að búa slíku efni verðugan búning. Að því er peningum við keniur, þurf ið þér ekki að hika. Ég mundi fall ast á alla heiðarlega samniiiga þar um. Áður en þér gerið aðrar ráð- stafanir, legg ég mjög eindregið til, að þér hafið samband við mig í heimilisfanginu hér að ofan, því að ég er viss urn, að það mun reynast þess virði. Yðar einlægur. Mér virtist sem þetta hlyti að sefa hverjar þær efasemdir, sem Henry kynni að hafa vakið upp. Það var, að vísu, ekkert flúr í bréfinu, en ég taldi, að svona bréf mundi eiga vel við mann, eins og ég áleit Kexköku vera. Því að þrátt fyrir hina neikvæðu lýsingu Henrys hafði ég á hugá ákveðna mynd — mynd ævintýra- manns frá tímum Elísabetar, er fæðst hefði nokkrum öldum of seint. Ég skrifaði utan á umslagið og póstlagði það. Klukkan níu næsta kvöld hringdi síminn. Karlmannsrödd spurði hver ég vær. Ég sagði hon að“palle ’ sjáífur "hefðT'hug- um það og spurði somu spurnmg ar. „Kexkaka," sagði hann. hugskotssjónum mínum lítinn fleka úti á reginhafi.... Það virtist sem ég væri dæmd ur til að fá ekki að vita meira um þetta og sú tilfinning virtist mér staðfest næsta morgun, þegar Hafmey birti auglýsinguna: „Gefðu ekki út. Gef mér viku til að hugsa.“ Ég varð ekkert. hissa á því, að hvorki Henry Wooler né ég heyrðum fleira frá Kexköku. Frá 13. apríl til 7. maí, í meira en þrjár vikur, var Hafmey að spyrja spuminga, Kexkaka að fallast á skilyrði hennar og hvetja hana til að hitta sig. Það þarf að- eins að minnast á eitt atriði hér. Það er auglýsingin sem birtist sama daginn og beiðni Hafmeyjar um „að minnast ekki á fjórtán vikur.“ Ég á við. „Kexkaka til Laurie. Skiptu þér ekki'af þessu“ SKAUT 2 MENN... Framh. úr opnu móður sína. Palle fannst í dá svefninum það ekki vera svo hræðilegt, þegar X skýrði fyrir honum ástæðurnar. Það væri gert tíl að fullreyna hann, áður en hann fengi hið mikla hlut- verk sitt í hendur, til að reyna hvort liann væri alveg orðinn laus frá öllum mannlegum tilfinningum og höftum. Að þessari þjálfun lokinni réði Björn Nielsen algjörlega yfir Palle Hardrup, átti hug hans án Ég hrökk við, en hann hélt á- fram að tala með letilegri röddu sem aðeins brá fyrir í söngli. Hann sagðist hafa hringt fyrr um kvöldið og verið sagt, að ég væri enn ekki kominn heim. Hann þakkaði mér fyrir bréfið. Hann sagðist ekki búast við, að það yrði nauðsynlegt fyrir hann að leita aðstoðar, en það hefði verið mjög vingjarnlegt af mér að bjóða hana. Ég var undrandi yfir þessari furðulegu kurteisi. Satt að segja hafði þetta tilboð mitt til algjör- lega ókunnugs manns nálgazt ósvífni. Síðan sagði hann. „Höfðuð þér lieyrt nokkuð um málið, áður? Ég' á við fyrstu auglýsinguna mína í Telegraph?“ „Nei,“ sagði ég undrandi. „Vitið þér nokkuð um Haf- meyju?" „Nei, ekkcrt." „Þér gefið drengskaparorð yð- ar upp á það?“ „Já, já vissulega.“ „Síðasfa setningin í bréfi yðar átti þá a'ðeins við bókmenntalega aðstoð?“ „Já, aðvitað" „Takk,“ sagði hann skyndilega fljótmæltur. „Sælir.“ Nokkur augnabjlk eftir að hann hafði hringt af sat ég kyrr með símtólið í hendinni. Svo skellti ég því svo fast á, að kötturinn lirökk upp úr svefni. Hvílíkur asni hafði ég verið. Auðvitað hafði Kexkaka hringt til mín 'áð--’ mynd um það. Svo kyrfilega -hafði honum tekizt að dáleiða vin Og Palle komst frá bankanum, og hefði sloppið fyrir fullt og allt ef hann hefði aðeins hjólað áfram. En Björn Nielsen hafði unnið verk sitt of vel. Hann hafði sagt Palle að fara í visst hús og klæð- ast þar grænni treyju, sem gerði hann torkennilegan, og það hafði hann lokið við að gera, þegar lögreglan kom og handtók hann og sakaði hann um morð á tveim- ur mönnum....... » Það hafði tekið dr. Reiter lang- an tíma að komast að hinu sanna í málinu. En Bjöm Nielsen lék enn lausum hala. Þá var það dag Palle Hardrup var sendur á geð- veikrahæli, vegna þess að hann hafði ekki náð sér að fullu úr viðjum dáleiðslu Björns Nielsen,- Og þar er hann enn þann dag í- dag, aðeins nokkuð hundruð metr- um frá manninum, sem notaðí. hann til að koma áformum sínum í framkvæmd. Dr. Reiter, sem þekkir Palle öllum öðrum betur, efast um, að Palle muni nokkum tíma ná fullri heilsu. Og nýlega, þegar þetta mál bar á góma, sagði hann biturlega: Nú er ljóst, að Björn Nielsen ei* bæði morðingi og ræningi. En- einn, að honum barst í hendur j liann liefur eitt morð á samvizku1 stefna, hann átti að mæta sem sinni, sem hann hefur aldrei ver svo árangursríkar liöfðu sakbomingurinn í málinu: Rétt- smn, næturnar í fangakléfanum orðið. Strax þegar þeir losnuðu úr fangelsinu, byrjaði Bjöm að hag nýta sér það vald, sem hann hafði yfir Palle. Hann átti innistæðu í banka. X kom og sagði honum að afhenda Birni Nielsen pening- ana. Palle fékk góða stöðu, en X hirti bróðui’partinn af launum hans. Þegar þetta var, var Palle enn í föðurgarði. Foreldrar hans tóku brátt eftir því undravaldi, sem þessi ókunni maður virtist hafa yfir syni þeirra. En Björn var fljótur að sjá ráð við því. Hann skipaði Palle að gifta sig, og tiltók stúlkuna, sem var göm- ul'vinkona íians sjálfs. Þetta gekk allt að óskum og þau fóru að búa saman. Bjöm var náinn kunn- ingi þeirra beggja, og hélt áhrifa- mætti sínum yfir Palle — og styrkti böndin á milli þeirra. í ársbyrjun árið 1951 ákvað svo hinn mikli andi X, að timinn væri kóminn. Hann kom til Palle og sagði honum, að ræna bankann á Norrebro. Palle var um og ó, en ándinn X sagði, að þetta yrði hans hæfnisþróf, og liann mætti alls ekki bregðast. ' Eftir nokkrar æfingar, lagði ajjdinn ,á ráðin. Ög, svo 29. marz 1951, á köld- um morghi. lagði Palle Hardrup af stað til að fremja áætlunar- Verkið. X hafði sagt honum, að gera allt, sem nauðsynlegt reynd- 'ist til að ránið lieppnaðist, jafn- Vel drepa menn. vísin gegn Birni S. Nielsen. Hann mætti á réttum tíma, — brosti á báðar hendur, en virtist vera undrandi yfir tilefni stefn- unnar. Hann hlustaði hljóður á niðurstöður dr. Reiters og það sem hann hafði fengið að vita í dásvefni Palle. En Björn hreinlega neitaði öll um sakargiftum. Auk þess sagði hann rólegur, að ekki væri liægt að dæma eftir því, sem maður segði í dásvefni. Það væri ekki sannað, að það væri sannleikur. Hann gæti alveg eins logið. En þá kom lögreglan til skjal- anna. í þessi sex ár, sem dr. Reit- er liafði verið að rannsaka Palle Hardrup sjálfan, hafði hún ekki setið auðum höndum. Komið var með bréf, sem Palle hafði fengið frá Birni, þar sem stóð: — X biður að heilsa Palle, — og á hlið bílsins, sem flutti þá saman fangana til frelsisins, hafði Björn krotað : X — liið þögla — X. Þetta nægði til að sanna sekt Björns S. Nielsen. Þegar kviðdómurinn kom sam- an, voru allir meðlimir hans sam- mála um, að Björn væri sekur fundinn að öllum kærum, sem á hann höfðu verið bornar. 29. júní 1957 var dóminum fullnægt yfir lionum, hann var dæmdur í ævi- langt fangelsi, þyngstu refsingu, sem Danir leyfa. Þá voru sex ár liðin síðan honum hafði rétt að segja tekizt að framkvæma hinn fullkomna glæp. ið saksóttur fyrir. Það er morð^ iff á persónuleika Palle Hardrup. Hann mun aldrei fá heilsuna, og'; þaff er sök Björns Nielsen. Hann’ myrti Palle Hardrup lifandi. ’ ■J (Lausl. þýtt og endursagt). - KAFFIBREGZT ALDREI ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 11. des. 1962 |,5

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.