Alþýðublaðið - 30.12.1962, Blaðsíða 15

SKONROK«
EFTIR J. M. SCOTT
tmwwwM
Flekinn rann áfram og rakst
mjúklega á kafbátinn. Svo virt
ist sem einhver gripi í borðstokks
taugina og bindi hann. Bjarta
Ijósið var slökkt, en annað —
miklu veikara, sennilega vasa-
ljós — korn_ 1 þess stað. Því var
beint að þeim öllum og blindaði
þau, þó að það væri ekki eins
sárt og leitarljósið hafði verið.
Ókennilegar ráddir heyrðust
muldra og menn heyrðust ganga
um.
Rödd heyrðist skyndilega,
snögg og spyrjandi. Þau skildu
ekki. Spurningin var endurtekin.
! „Ensk,“ tókst Bolabít að segja.
* „Skipbrotsmenn. Slökkvið Ijóa
ið. Gefið. okkur að drekka,“ krunk
aði Skonrok.
Aftur heyrðist muldur í rödd-
um og fótatak. Á meðan hélt ljós
ið áfram að leika um þau og
flekann og kanna allt.
í>á heyrðist önnur rödd, á.bak
' við ljósið, — skræk, atkvæðin
höggvin í sundur, blæbrigðalaus.
„Hver eruð þið — ensk amer-
ísk?“
„Ensk.“ svaraði Bolabítur og
ljósinu var beint að honum.
„Hvað eruð þið áð gera?“
' „Við erum á skemmtisiglingu,"
hvíslaði Skonrok.
Ljósinu var þegar snúið að hon
um.
„Hvað sögðuð þér?“
' „Skipi sökkt í fyrrinótt. Ekkert
vatn eða matur."
„Hvað sögðuð þér um skemmt-
un?“
,\Ekkért. Bara brandari."
„Hvað eigið þér við með brand
ari?“
' ' Eftir hvérja spurningu heyrðist
muldur, éins o'g bergmál, þegar
svarið var þýtt. Þá talaði annar
m'aður óg kom með spumingarnar
sem skræka röddin átti að þýða.
X.iósið skein enn á hvem þann,
eem svaraði, en var ekki lengur
eins óþægilegt, því áð dagsbirtan
jóks hröðum skrefum.
„VinUr mirin er veikur. Ekkert
vatn — ekkert — siðan — þá,“
tókst Bolabít að stama fram.
„Hvaða skip var það?“
„San Felix.“
„Gerið svo vel að tala hærra.
Frá hvaða höfn?“
„Sirig —“ rödd Bolabíts brast
og hann beygði höfuðið og hóst
aði lágt.
„Gefið ökkur vatn, ef þið viljið
að við svörum," sagði Skonrok,
sem hafði verið í óða önn að
hreyfa hálsvöðvana til að mýkja
þá undir þessa ræðu, scm svo
tæplega heyrðist.
Fúlkliin
<ii mrsía
blaiKöln
stní?

„Hvað sögðuð þér?“
Skonrok, sem ljósið beindist
nú að, benti á þurra tunguna.
Það varð þögn, síðan heyrðist
eitthvað, sem líktist skipun. Mín
útu síðar var málmkútur réttur
út í bátinn. Ifafmey drakk fýrst,
síðan hver af öðrum. ÞaU féhgu
um 2 pela hvert. Þau fundu til
dásamlegrar tilfinningar, er
vökvinn rann niður I þau —. en
þó ekki til fullnægingar. Þaij
langaði í meira. En þegar kútur
inn hafði gengið annan hring, var
hann tómur. Og þau fengu ékki
meira, aðeins spurningar. '
Af hvaða þjóðemi var San FéX- '
ix? Hvað stórt? Hvað margir far-
þegar? Hvar voru þeir nú? Hvert
hafði ferðlnni verlð heitið? Hvaða
annað skip hefði siglt frá Singa-
pore á sama tlma og hvert? Hvaða
brezk og amerísk herskip voru á
Indlandshafi? XXvaða bækistöðyar..
notuðu þau? Hvers vegna höfðu
þau kastað fyrir borð senditæk—•
inu sínu — tækinu sem þau höfðu..
notað til að gefa Katalínurini
merki?
Skipun var gefin og einn dát
an»a kraup niður til að losa flek-
ann.
„Vfð þurfum að fá vatn og mat“
sagðj. Skonrok.
„Skipstjóri minn harmar, að
hann er ekki aflögufær.Við erum
í sérstakri sendiför, fjarri heima
stöðvum."
,,Ef þið viljið ekki fá okkur
vistir, neyðumst við til að gefast
upp* fýrir ykkur sem fangar,“
sagði Bölabítur.
Það urðu stuttar viðræður. Svo
„Skipstjóri minn harmar, að hann
hefur -ekkert rúm fyrir fanga.
Hann skýtur ekki fólk, sem ekki
berst, en ef þið eruð ekki reiðu
búinn4:ll'að deyja með sóma fyrir
eigin hepdi, þá er hann sem mann
úðlegur maður, reiðubúinn til að
rista bát ykkar með sverði.“
. „ Það varð uggvænleg þögn.
„Það, sem hann stingur upp á
er morð,“ sagði Bolabltur. „Það
er andstætt lögum ailra slðaðra
þjóða.“ “
„tvert á móti. Skipstjóri minn
hegðar sér algjörlega í samræmi
við alþj'óðalög í þvi að gera ekk
Hafmey ög Númer f jögur þögðu,- ert £ :hiut óbréyttra borgara.
á meðdn spurningaskothrfðinni Auk þess Túlkurinn hrcyfðl
st<Sð. Bolabftur ög Skonrok svör--' höndiná þannig að hann benti á
uðum flestum þeirra: Við öðrum ,. aUa víðáttu hafsins og tómleika
þögðu þeir eða sögðuSt ekki vita. himinsins. Skipstjórinn sjálfur
Vatnið hafði gért þeim kleift aXT ~ r>'fti ékki elnu sinni sinum þungu
tala, en þelr voru mlður sin af_; augnalokum. Hann hafði aldrel
þreytu óg hungri. Þetta var allt horft á neitt þeirra.
svo mikll vitleysa og timaeyðsla.' - pá taláði Hafmey I fyrsta sinn
Raunverulega gat þetta ekki hafa _ iýgt en þó alvarlega.
tekið meira en fimm minútur, en „Skipstjóri yðar lýsti sér sem
það virtist óendanlegt. mannúðíegum manni. Eg er viss
A meðan á þessu stóð kom sól -um að hann er það. Vegna al-
in upp og það varð bjart. ÞaU sáu mennrar mannúöar skírskota ég
skipstjóra kafbátsinfc, digran ' til haris"'að snúa ekki baki við
mann og ættföðurlegan og á ein, vesalingum ,og leyfa þeim að
hvem hátt eins og illa gerðan deyja af skorti. Hverrar trúar,
hlut á nýtízku vígvél. Hanri stóð ' sem hánn er, þá væri það synd,
álútur, með hendur fyrir aftan ._sam hann. má. ekki leggja á sam
bak, upphafinn, eins og á helg vizícu sina/‘
um stað, horfði ekki á þau, hlust * í rifötim undirkjólnum, roeð
aði aðeins á túlkinn með gleraug . apenntar greipar og óttalaus en
un við hllðina á sér. Við hliðina þó biöjandi dökk augu beið stúlk
á þeim á þilfari kafbátsins stóðu ran éftir svari.
fjórir eða fimm dátar með byss Þegar orð hennar höfðu verið
ur tilbúnar. Hún var furðuleg þýdd fyrir skipstjórann, yppti
þessi vopnaða tortryggni gagn' “fiann ÖxlUm. Hann horfði á dát
vart fjórum nöktum skipbrots-...._ann, sem kraup við fætur honum
mönnum, sem voru að niðurlot 0g hélt enn í snærið á flekanum.
um köninir af þreytu. Það var érf :Hann öþnaÖÍ munninn til að gefa
itt að gerá sér ljóst, að þau var. ,_gkipun, en Númer fjögur tók fram
ekki að dreytna. í fyrir honum.
„Neitið þið að segja meira?^Núí^ fj6gur ta,a8i beint til
songlaði tulkurmn, áu þess - hans, ekki gegnum túlkinn, og á
minnstu geðshrærmgu væri á máli sem hann skiidi Skipstjór
honum að sja. ~ inn lýfti höfði. Hinir sáu hann
„Við vitum ekkert meira.,-J;.-horfa á Númer fjögur, eins og
sagði Bolabitur þreytulega. honum væri nú fyrst að skiljast
„Ástæðan kériiur ekki málinú'" 'að þáð væri að iriinnsta kosti
við. Ef þið geflð ekki upplýsingar —ein mannleg vera um borð i flek
eruð þið gagnslaus. Þið vestur- anum. Hann kinkaði einU sinnl
landamenn erúð búnir að vera'" "eða tvísvár kolli á meðan á ræð-
fyfir hinni risándi sól Japaris —“ -?#*unrii _stóð. Sjómenn hans, sem
hann benti á hina brennandí fram til þess tíma, höfðu haft
kringlu að baki sér. „Við höfúm fingur á glkkjum, létu byssumar
alyarleg sl^ylduverk að vlnna.«preíga' délítið. Svolítið lif færðist
Minn háæruverðugi skipstjóri ’í grírnukennd andlit þeirfa. Skon
kveður.“ ' *rok ög Bolabítur skildu ekki neitt
f. .. ^
en að minnsta kosti eitt eða tvö
orð hlutu að hafa einhverja
merkingu fyrir Hafmey, því að
þegar Númer fjögur bentri til
hennar um leið og hann sagði eitt
hvað, hrÓRaði hún „Nei nei“
ofsalega. Það var ekki hlustað á
hana. Númer fjögur hélt áfram
að tala og skipstjórinn og áhöfn
hans héldu áfram að hlusta af
athygli.
Þegar númer fjögur lauk máli
sínu að lokum, stóð skipstjórinn
nokkur andartök í sömu stelling
um og grandskoðaði einfætta
manninn og félaga hans þrjá,
einkum konuna.
Síðan gaf hann skipun. Málm-
kúturinn, tómi leirbrúsinn og
kexkassinn voru rétt um borð í
kafbátinn og borin niður. Komið
var með þau upp aftur og sett
um borð f flekann. Hvitur sjó-
mannasloppur og smáböggull vaf
inn í oliudúk voru réttir Haf-
meyju.
Að þessu loknu var flekanum
þegar sleppt lausum.
Skonrok rankaði við sér eftir
undrunina.
„Hvar er næsta land?“ hróp-
aði hann. #
Túlkurinn breiddi út handlegg
ina. „Það er land allt um kring“,
svaraði hann.
„Hvað er langt þangað?“
Kafbáturinn var þegar kominn
á ferð. Túlkurinn stóð nú einn
á litlu þilfarinu. Með gleraugun
á mjóu andlitinu og beint bakið
leit hann út, eins og barnakenn-
ari, sem með óvinsamlegum töfr
um hafði verið numinn burtu frá
bekk sinum, áður en hann héfðl
kennt honum. Rödd hans reis
upp á háu nóturnar, sem þau
þekktu, en nú var kominn Vótt-
ur af tilfinningú í hana. Þétta
var í fyrsta sinn, sem hann tal-
aði fyrir sjálfan sig. :
„Tæmið hugann“, kallaði hánri
yfir hafflötinn. „Þið verðið : að
læra að borða tímann.“ v
Eftir nokkrar mínútur sásfc
skrokkur kafbátsins ekki lengfur,
og síðan hvarf hann allur. Fjór-
menningarnir á flekanum vöru
aftur orðin ein á miðju útlíaf-
inu.
! 5
13. KAFLI.
„Þetta voru djöflarnir, sem
skutu okkur niður“, sagði Bola-
bítur.
Skonrok kinkaði kolli. Hann
sat á barmi flekans, gleiður og
handleggirnir héngu niður á
milli fótanna, og starði þangað,
sem kafbáturinn hafði horfið.
„Já, ég býst við, að við höf-
um verið skotin niður, ef a£
þeim ... Þó saknar maður
þeirra", sagði hann. „Þið verðið
að læra að borða timann. Hvað
höfum við annað?“
Allt nema sloppurinn, sem Ha£
mey var þegar komin í, og bögg
ullinn, sem reynzt hafði vera bók,
lá á botni flekans. Máimkúturinn
og leirbrúsinn voru fullir a£
vatni. í kexkassanum rauk a£
bauna og fiskkássu, sem sepni-
lega hafði verlð ætluð til morg-
unverðar handa áhöfninni. Það
var einnig poki með haldabrauði.
Alls voru þetta um tuttugu litr-
<SMNNARNIR

Það er ekki verandi þarna Inni fyrir tóbaksreyk.
^LÞÝÐUBLAÐIÐ - 30. des. 1962 15