Alþýðublaðið - 17.02.1963, Blaðsíða 12

LEROV, l'M Y H£Y/ I KNOW W
AFEAID...J HIM! HE'STHE
fcj- COLONEL !N CHAE6E
'SiSt' K®L at THE /V1ISSI1.E-EASE
mílLWSm SITE.I HE TALEEP
Msr WEEK AT OWE
fey 1§l FUTUEE FAK/MES5
SVÍít&lpN. /VIEETINö'
^GOTTA'ffNT’A 00;
FIEST TWINC-I IU.
PEIVE IIIM U~l TH6
•JEEPI KJCUfO! i-OW
US IN TH%J1ZUCK!
-IÍL S'TIIÍL ÖET VOI
TO 7«?. 4-11 CIMB
*fcaH7 PAÍay.i
THAT MAN IS
IN TEOUBLE!
J AHl-Toi ^
i2 !7.íebrúar 1963 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ
ÞAÐ ER HUGMYNBIN a8
birta hér á þessum stað eina
eða tvær af sögum Arthur Co-
nau Doyle um „föður leynilög-
reglíi'ieí Tanna” Sheriock Hol-
mes, en fyrst verður rakið hér
í stuttu máli, livernig Sfceriock
Holmes varð til.
Conan Doyle var læknir að
mernt og átti erfitt uppdráttar
I læknisEtarfi
aði ýmsar
fyrr en 1927, þrem árum fyrir
dauða sinn.
Þegar Doyle reyndi að hætta
við Holmes í fynra skiptið, fékk
hann fjöliia mótmælabréfa,
m. a. citt, sem hófst á orðunum
„Skepnan þín”. Ýinsum þóttí
þær sögurnar, scm Doyle skrif
aði af Holmes eftir „uppris-
una”, ekki eins góðar og hin-
ar fyrri, og má nefna sem dæmi
um það bréf, sem Doyle fékk
frá fiskimanni einum í Corn-
wall, þar sem sagði: „Ég held,
herra minn, að það geti verið,
að Holmes hafi ekki dáið, er
hann datt ofan af klettinum,
en hann hefur aldrei verið
sarni maður eftir”.
Og nú skulum við líta á eina
eða tvær af sögunum um Hol-
mes. Eins og venjulega er Dr.
Watson sögumaðurinn. Sagan
er lauslega þýdd.
SIIjFUR-STJARNI
„ÉG ER hræddur um, að ég
þurfi að fara burtu, Watson”,
sagði Holmes, er við sátum að
mcrgunverði einn morguninn.
„Fara! Hvert?”
„Til Dartmoor — til King’s
Pyland".
Ég varð ekki hissa. Satt að
segja undraðist ég það eitt, að
hann skyldi ekki þegar vera
flæktur í þetta furðulega mál,
scm var helzta umræðuefni
manna um allt England. í heil-
an dag hafði félagi minn rangl-
að um herbergið, álútur og með
hnyklaðar brúnir, fyllti pípu
sína hvað eftir annað með sterk
asta tóbaki og var algjörlega
heyrnarlaus gagnvart spum-
ingmm mínum og orðum. Blaða-
salinn okkar sendi upp nýj-
ustu útgáfu af hverju einasta
dagblaði, og Holmes leit á þau
og fleygði þeim síðan út £
horn. Þó að .hann værí þögull,
vissi ég fullvel, hvað hann var
að hugsa um. Það var aðeins
eitt vandamál, sem komið
hafði fyrir almenningssjónír,
er var verðugt ályktunargáfu
hans, og það var hið einkenni-
lega hvarf hestsins, sem líkleg-
astur var taliim tii að vinna
Wessexbikarinn, og hið sorg-
Iega morð á þjálfara hans. —
Þegar hann því lýsti yfir þeirri
fyrirætlun sinni, að fara á stað
inn, þar sem atburður þessi
hafði gerzt, var það aðeins það,
sein ég hafði beðið og vonazt
eftir.
,J: hefði rnjög gaman af að
fara með þér, ef ég yrði ekki
fyrir”, sagði ég.
„Kæri Watson, þú mundir
gera mér mikinn greiöa með
því að koma. Og ég held, að
tíma þínum væri ekki illa var-
ið: því að það eru hliðar á þessu
máli, sem gefa fyrirheit um, að
það verði algjöriega einstætt í
sinni röð. Ég facld, að við höf-
lun rétt aðeins tíma til að ná
í lest frá Fadingtonstöðinni,
og ég ræði málið svo nánar á
leiðinni. Þú gerðir mér greiða,
ef þú tækir með þér hinn ágæta
sjónauka þinn”.
Og þannig gerðist það, að
svo sem kiukkustond síðar sat
ég I homi á kiefa á fyrsta far-
rými, á hraðri leið til Exeter,
cn Sherlock Holmes sat með
eyrnaskjólabúfuna á höfði og
las hratt bunka af nýium dag-
blöðum, sem hann hafði keypt
á stöðínni. Við vorum komnir
langt fram hjá Reading, áður
en hann lagði liið síðasta þeirra
undir sætið og bauð mér
vindil.
„Þetta gengur vel”, sagði
hann um leið og liann Ieit út
um gluggann og gægðist síóaa
á úrið sitt. „Ilraði okkar nú er
finuntíu og þriár og hálf míla
á kJidfkustima".
„Ég hefði injög gaman af að
milu staurnnum”, sagði ég.
„Ekki ég heldur. En bilið
miUi símastauranna meöfram
þessari járnbrautariínu er sex-
t£u stikur, sv.r» að útreikningur-
inn er einfaldur. Ég geri ráð
f.vrir, að þú hafir þegar kynnt
þér I>etta morð Johns Strakers
og hvarf Silfur-Stjama?"
„Ég hef séð, hvað TELE-
GRAPII og CÍIRONICLE hafa
aff segja un» það”.
„Þetta er eitt af þeim ínálurn,
þar sem athugunargáfimni
skyldi fremur beitt tU þess að
afla fleiri sönnunargagna. Þessi
sorglegi atburður befur verið
svo óvenjulegur, svo algjör
og snertir svo margt fólk náiff
••Ujnj1
Ilann skrif-
t til þese að
auka tekjm- sínar, en gekk erf-
ÍSlega að selja jær. Þá var þsð
eiU sinn, að han;i minntist gam-
als keruiara síns úr læknaskól-
anuin £ Edinborg, Dr. Bell, sem
bafði dregiö sér athyglí kenn-
ara og nemenöa í skólanum
uie?’ furðulegri' ályktunargáfu
sinni. Eftir þessum gamla kenu
ara sínum mótaði Doyle svo
Holmes, bæði hvað útlit og
gáfnafar snerti.
Fyrsta sagan af Sherlock
Holmes var aiUörg skáldsaga,
er nefnist „A Stíidy in Car-
let”. í hT.'-ni er sögumaðurinn,
Wateor. iæknir, fyrst kynntur/]
en síTau Sherlock Holmes, sem
þá vann að j-'.sum rannsókn-
um á s iíala í í.ondon. Dr. Wat-
son ?. ifði sæizt í herförinni í
Afg? jnistan og var kominn til
Lor. ion, bar pem hann bjó á
faóít 'i, þó að bann hefði illá ráð
á þ í. Dag ni'kkui-n hitti.hann
gami •- fé'aga sinn úr háskólan
um ot sagði iionum frá því, að
Ivann ; "t-fu uS leita sér
dýrara húsnæði. Sá sagði hon-
um þá, að náungi einn á spít-
aianum, Sherlock llolmes að
nafni, heíl: einmitt þá um
morguniim verið að kvarta yf-
ir því að hann gæti ekki fund-
I® neiim til að taka meö sér
é lcsgu íbúð, senj hasn visei
■il
Kunningínn kynnir svo þá
Dr. Wafecn og Sherleck Hol-
mes og þeir taka á leign sam-
an í búð í Baker Street Nr.
221B, en það heimilisfang hef-
ur síffan verið eitt hið fræg-
asta í heimi. Baker Street er
tH í London, en númerið 221B
hvorki er né ‘ hefur nokkurn
tíma verið til. Þrátt fyrir það
leggur fj“3:’úia allur af aðdá-
enffum Sheríock Holmes loið
sína tii Faker Streot, þegar
þeim k" na Ui þeirrar horgar,
enda ióá segja, að Holmes hafi
bókK'aflega lifað í meðvitnnd
fjöln argra munna allt fram á
þenn.'n dag.
Það var svo, að þegar Doyíe
var eitt sinn brffinn þreyttur á
Hofcnes, I í „drap” hann hann Þegar birgðabílamir eru komnir af stað — Það er eitthvað að þessum manni. — Afsakið, ég er veikur . .
í einni s gunni (Iét hann detta afjur_ ieggnr Stebbi Stál af stað aftur til glsti — Leroy, ég er bræddur um . . . — Við skulum hjálpa yður, herra.
Þessi i icstöfim vaktí^slíkan 8taöarins- Vírus-sjúkdómurinn og þreytan yf- — Heyrðu, ég þekki hann. Þetta er oforst- — Við verðum að ná strax í lækni. Ég skal
úlfpþyt. Doyle neyddist til írbuKa han* þá samtímis. inn, sem er yfirmaður eldflaugastöðvarinn- fara mcð hann í Jeppanum. Joo, þú fylgir
að lífga hef nna við að nýju **ar sem haun óttaðist, að þgð mundi líða ar. Hann hélt ræðu um daginn á bændaefna okkur eftir. — Vertu óhrædd þú missir ekki
og drap hann ekki endanlega yflr hann stanzar hann. . . . fundinum okkar. af fundinum,

cii'
VVnc-ii 5>it- surry
tf-íicö kcll a: ■ •■■■'
FTEVg 5TART5 TÓ .
to his motel- t:-
Th'E VIRUÍ BVO AND
FATIöUE HIT IIIM AT
THE SAA'.c liíSTAN'i 7
‘FEARJJ4Si>THAT HG
WILL BLACK OLTON
THE RCAP, HE C-TOFS..