Alþýðublaðið - 24.03.1963, Qupperneq 15

„Með svona rödd fer ekki hjá
því, að þú komist langt. Þú gætir
liaft stórfé upp úr söng. I’ú gæt
ir slegið í gegn.“
„Heldurðu það?" Hún lyfti
upp öxlunum. „Segðu mér dá-
lítið: Hvar get ég fengið ódýrt
herbergi til að búa í? Ég er næst
um því blönk."
Ég hló að henni.
„Þú ættir svo sem að hafa á-
hyggjur af peningum. Skilurðu
ekki, að röddin í þér er skíragull"
„Eitt í einu,“ sagði hún. „Ég
þarf að spara.“
„Komdu þangað sem ég bý,“
sagði ég. „Það er ekkert til ó-
dýrara, og ekkert hræðilegra.
I.exon Avenue 25, fyrsta gata til
hægri, þegar þú kemur héðan úí .“
Hún drap í sígarettunni og stóð
upp.
„Takk. Ég fer og geng frá því.“
Hún gekk út úr barnum, vagg-
aði dálítið í lendunum og hélt
silfurhöfðinu hátt.
Allar bytturnar á barnum
liorfðu á eftir henni. Einn af
þeim var svo ósvífinn að blístra
á eftir henni.
Það var ekki fyrr en Sam ýtti
við mér, að ég gerði mér ljóst, að
►ún hafði farið, án þess að
borga kókið.
Ég borgaði það.
Mér fannst ekki mega minna
vera eftir að hafa hlustað á
þessa dásamíegu rödd.
annar kafli.
I.
Ég kom heim rétt eftir mið-
nætti. Þegar ég opnaði dyrnar á
herberginu mínu, opnuðust dyrn
ar hinum megin í ganginum og
Rima stóð þar og horfði á mig.
„Halló," sagði hún. „Þú sérð,
að ég er flutt inn.“
„Ég varaði þig við,“ sagði ég,
opnaði dyrnar og kveikti ljósið,
„en það er að minnsta kosti ó-
dýrt.“
„Meintirðu raunverulega það,
sem þú sagðir um söng minn?“
Ég fór inn í herbergið mitt og
skildi dyrnar eftir upp á gátt og
settist á rúmið.
„Ég meinti það. Þú gætir orðið
rík með þessari rödd.“
„Það eru þúsundir söngvara
að deyja úr hungri hórna.“ Hún
kom yfir ganginn og hallaði sér
upp að dyrastafnum hjá mér.
„Ég hafði ekki hugsað mér að
fara út í þá samkeppni. Ég held,
að það sé auðveldara að afla sér
peninga sem aukaleikari í kvik-
myndum."
Mér hafði ekki tekizt að fyllast
ákafa eða hrifningu yfir neinu
síðan ég kom úr hernum, en ég
var fullur af hvoru tveggja yfir
rödd hennar.
Ég var þegar búinn að tala við
Rusty um hana. Ég hafði stungið
upp á, að hún fengi að syngja
á kránni, en hann mátti ekki
heyra það nefnt. Hann viður-
kenndi, að hún gæti sungið, en
hann var ákveðinn í því, að hann
ætlaði ekki að fara að hafa neina
kvensnift syngjandi á sínum bar.
Hann sagði, að slíkt hlyti að leiða
til vandræða fyrr eða síðar. Hann
ætti í nógum erfiðleikum með að
reka barinn nú þegar, þó að hann
r
færi ekki að leita sér að fleii
slíkum.
„Það er náungi, sem ég þekki,
sagði ég við Rimu, „sem kannst
mundi gera eitthvað fyrir þií
Ég skal tala við hann á morgur
Ilann á næturklúbb við 10. gött
Það er ekki stórfenglegt, en þa
væri þó byrjun."
„Ja, þakka þér fyrir ... . “
Rödd hennar var svo áhugs
laus, að ég leit snöggt á hana.
„Langar þig ekki til að vinn
fyrir þér með söng?“
„Ég mundi gera hvað sem væi
fyrir peninga."
„Jæja, þá tala ég við hann."
Ég sparkaði af mér skónur
og gaf henni þar með tll kynn;
að hún skyldi hafa sig yfir í sil
herbergi, en hún stóð kyr o
horfði á mig með himinbláu au
unum.
„Ég er að fara í rúmið," sagf
ég. „Sé þig einhvem tíma á mor
un. Ég skal tala við skarfinn."
„Takk.“ Hún stóð kyr. „Tak
kærlega." Svo eftir nokkra þög
sagði hún; „Mér þykir leiðinlef
að biðja þig. Geturðu lánað mc
fimm dollara. Ég er staurblönk,
Ég fór úr jakkanum og fleyg!
honum á Stól.
„Ég líka,“ sagði ég. „Ég hc
verið staurblankur í sex mánuð
Hafðu ekki áhyggjur af því. Þ
venst því.“
„Ég hef ekki borðað neitt í
allan dag.“
Ég fór að losa af mér bindið.
„Leiðinlegt. Ég er líka blank-
ur. Ég á ekkert aflögu. Farðu í
rúmið. Þú gleymir því, að þú
sért svöng, þegar þú ert sofnuð.“
Hún þandi allt í einu brjóstin
í áttina til min. Andlit hennar
var algjörlega svipbrigðalaust,
þegar hún sagði: „Ég verð að fá
einhverja peninga. Ég skal sofa
hjá þér í nótt, ef þú vilt lána
mér fimm dollara. Ég skal borga
þá.“
Ég hengdi jakkann minn inn
í skápinn. Með bakið snúið að
henni sagði ég: „Hypjaðu þig.
Ég sagði þér: ég stofna ekki til
neinna sambanda. Viltu nú fara
út?“
Ég heyrði svefnherbergisdyrn
ar mínar lokast og gretti mig.
Svo sneri ég lyklinum. Þegar ég
var búinn að þvo mér í vaskafat
inu á servantinum, skipti ég um
plástur á andlitinu á mér og fór
upp í.
Ég velti þessu fyrir mér, og
þetta var í fyrsta skipti svo mán
uðum skipti sem ég hugsaði um
kvenmann. Ég velti því fyrir mér
hvers vegna hún hefði ekki kom
izt áfram sem söngvari fyrr. Með
rödd eins og hennar og útlit og
að því er virtist vilja til ýmissa
hluta var erfit að ímynda sér,
hvers vegna hún hafði ekki kom
iztáfram.
Ég hugsaði um röddina. Kann
ski þessi náungi, sem ég þekkti
og rak Blue Rose næturklúbb-
inn og hét Willy Floyd, hefði á-
huga.
Sú var tíðin, að Willy Floyd,
hefði áliuga á mér. Hann hafði
viljað, að ég léki á píanóið í
tríói og spilaði frá átta til þrjú
á nóttunni. Ég gat ekki fengið
mig til að vinna með liinum ná-
ungunum, og þess vegna hafði ég
setzt að hjó Rusty. Willy hafði
boðið mér að tvöfalda kaupið,
sem Rusty borgaði mér, en til-
hugsunin um að þurfa að spila
með hinum náungunum stöðvaði
mig.
Við og viö greip mig alltaf ægi
leg löngun til að hafa meiri tekj
ur, en fyrirhöfnin við að afla
þeirra latti mig alltaf. Mig hafði
langað til að flytja burtu úr þessu
herbergi, sem var skratti skítt.
Mig' hefði langað til að kaupa
mér gamlan bíl, svo að ég gæti
farið einn í bíltúra, þegar mig
langaði til.
Sem ég lá þarna í myrkrinu
datt mér í hug, hvort ég gæti
ekki haft tekjur af að gerast um
boðsmaður stúlkunnar. Með
svona rödd og undir góðri stjórn
mundi hún ef til vill komast í
stórtekjur, þegar fram liðu
stundir. Hún gæti jafnvel orðið
stórauðug, ef hún kæmist inn
í plötusvínaríið. Stöðug tíu pró-
sent af öllu, sem hún aflaði gætu
kannski beitt mér það, sem mig
langaði í.
Ég heyrði hana skyndilega
hnerra i herberginu sínu. Ég
minntist þess hve holdvot hún
hafði verið, þegar hún kom inn
til Rustys tveim kvöldum áður.
Það væri nú alveg eftir heppni
hennar og minni, að hún væri
orðin kvefuð og gæti ekki sung
ið.
Hún var enn að hnerra, þegar
ég sofnaði.
Næsta morgun, klukkan rúm
lega ellefu, þegar ég kom út úr
herberginu mínu, stóð hún i
dyragættinni sinni og beið eftir
mér.
„Halló“, sagði ég. „Ég heyrði
þig hnerra í nótt. Ertu kvefuð?"
„Nei.“
í harðneskjulegri morgunsól-
inni leit hún hræðilega út. Það
voru dökkir baugar undir rökum
augunum, nefið var rautt og and
litið náfölt og tekið.
„Ég ætla að tala við Willy
Floyd núna strax", sagði ég.
„Kannski er bezt fyrir þig að
hvíla þig. Þú lítur djöfullega út.
Willy fær engan áhuga, ef hann
sér þig svona“.
„Það er allt í lagi með mig“.
Hún strauk máttlausri höndinni
yfir andlitið. „Máttu missa hálf-
an dollar handa mér fyrir kaffi?"
„í guðs bændum! Hættu þessu!
Ég er búinn að segja þér: ég á
ekkert aflögu".
Það fóru að koma viprur í and
litið. Það var ekki falleg sjón.
„En ég hef ekki fengið neitt
að borða í tvo daga Ég veit ekki,
hvað ég á að gera! Máttu ekki
missa eitthvað . . . hvað, sem
__ Oit
er . . . í
„Ég er blankur, eins og þú!“
æpti ég framan í hana og reidd
ist. „Ég er að reyna að útvega
þér vinnu! Hvað get ég gert
meira?“ s'
„Ég er að svelta í hel!“ Hún'
hallaðist upp að veggnum veiklu'
léga og neri hendurnar. „Gerðii
það, lánaðu mér eitthvað . .
„Ó, andskotinn! Jæja þá! Ég1
skal lána þér hálfanöollar, en þú
verður að borga mér hann“ ‘1
Mér hafði skyndilega dottið f
hug, að ef hún ætti að hafa nokk
ur áhrif á Willy, ef hún ætti að>
fá vinnu hjó honum, ef ég ætti;
að fá mín tíu prósent, yrði égl
að sjá svo um, að hún svelti
ekki.
Ég fór aftur inn í herbergið!
mitt, opnaði skúffuna í svervant
inum með lykli og fann fimmtíu
senta pening. í skúffunni geymdi',
ég vikukaupið, sem ég var nýbú
inn að fá hjá Rusty, þrjátíu dóll
ara. Ég sneri bakinu að henni,.
svo að hún gæti ekki séð, hvað!
væri í skúffunni, og ég gætti
þess vandlega að loka skúfunni
og læsa henni, óður en ég fengi,
henni peninginn.
Hún tók við honum, og ég sá 1
að höndin skalf.
„Takk. Ég skal borga þér hann.
Svei mér þá“.
„Það er eins gott fyrir þig að
gera það“, sagði ég. „Ég á rétt
aðeins nóg til að lifa á, og ég he£
ekki í hyggju að standa undir út
gjöldum neins, þar á meðal ekkl.
þín.“ ’ ;;
Ég fór út úr lierberginu, læsti
dyrbnum og stakk lyklinum í vas !
ann.
„Ég verð í herberginu mínu,\'
þegar þú þarfnast mín“, sagði'
hún. „Ég fer bara niður á kaffi 1
húsið á móti og fæ mér kaffi '
bolla og kem svo strax aftur.“ ; '
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 24. marz 1963 'XS