Baldur - 07.09.1903, Blaðsíða 3

BALDUR, 7. SEBT. I9O3
3
Afurðarjcttinum fylgir síi skylda,
að eyða ekki aldri sínum í iðjuleysi.
* *
Það mætti renna huga sfnum land úr landi, og
tclja upp <5tal flciri pottbrot, en það væri að bera f
bakkafullan lœkinn, að breta meiru við það, sem sjá
má f hverju blaði, sem auga festir á. Hver sá mað-
ur, sem á þvf láni að fagna, að eiga atkvæðisrjett,
getur gjört sitt til þess, að gjöra sfna þjdð fyrirmynd
þeirra þjöða, sem ciga við bágari kjör að búa. Með
þvf móti batnar hagur mannkynsins smám saman,
og mcð cngu öðru móti geta mcnn almennt lagt sinn 1
skerf til framfara mannkynsins.
NÝJAR BŒKUR.
Bœkur eru nýkomnar frá íslandi í bókaverzlun
mfna á Gimli.
Sumar af þcim hafa íslendingar hjcr vestan hafs
aldrei sjeð, og ættu menn þvf að kaupa þær sem
fyrst, á meðan byrgðirnar endast.
Skáldrit Gests Pálssonar, er gefin voru út hcima
á Islandi. í þcim cru allar hans sögur, scm áður
hafa verið prentaðar, auk ljóðmælanna. í gyltu
bandi.....................................$1.25
Ljóðmæli M. Jochuinssonar. I. Bindi. í
skrautbandi. Kosta f lausasölu . $1.25
en til áskrifenda að iillum bindunum . . i.oo
Ur hcimahílgum. Ljóðmæli eftir Guðm.
Friðjónsson. í bandi..................1.20
Skipið sckkur. Lcikrit eftir Indriða Ein-
arsson............................ 60
Ljóðmæli J. Hallgrfmssonar. í bandi . 1.75
Biblfuljóð Valdimars Bricms. I.—II. í
bandí, hvort ..............................2.50
Dægradvöl. Sögur og kvæði eftir ýmsa . 75
Fornaldarsögur Norðurlanda. I. — III.
Bindi. I gyltu bandi..................5.00
Heljar Greipar. Saga eftir A. Conan
Doylc. I. og II., hvort................ 25
Höfrungshlaup. Saga cftir Julcs Verne 20
Iljálp í viðlögum. í bandi.................. 40
Bókaskrá send þeim sem óska.
Jeg gjiiri við band á gömlumbókum, og bind bœk-
ur að nýju, fyrir lftið verð.
G. P. Magnússon.
SjóKLlNGURlNN : Hvað á jeg að gjöra, hr. lækn-
ir, mig dreymir svo illa á nœturnar. Afi minn, sem
cr dauður fyrir lifandi liingu, sœkir að mjer.
LÆKNIRINN : Hvað borðar þú á kvöldin ?
S.: Jcg borða hjer um bil 1 punð af keti mcð kar-
töflum, 1 pund af brauði mcð ost eða fleski og te.
L.: Það datt mjer f hug. Ef þú borðar 2 pund
af keti í kvöld og tiltölulega af hinu, þá skal jeg á-
byrgjast að langafi þinn heimsœkir þig í nótt.
Ljótt gaman.
—9r'.Ol-
(Framh.)
Maðurinn sem stóð inni í stofunni var
sem snortinn af rafmagni. Hann opnaði
varirnar til að tala mcira við hana, oet
horfði á eftir henni þar til hún hvarf bak
við trjcn. Svo settist hann aftur niður
eins á sig kominn og hann hefði dreymt
vondan draum.
,,Hún hlýtur að vera brjáluð,“ sagði
hann við sjálfan sig, tók upp bókina en gat
ekki lesið. Hann endurkallaði f huga
sinn þenna viðburð frá byrjun til enda, og
rannsakaði minni sitt til að vita hvort hann
finndi þar nokkura ástæðu til þessara ó-
vanalegu samfunda. Nær hafði hann gefið
ástæðu til þess, að vcra kallaður lúalegur
og stefnulaus? Aldrei, það var hann viss
um. Þvert á möti hafði hann kynnst stúlku
fyrir nokkrum árum, sem þessi orð gátu
átt við, cn að þau skyldu vera boðin hon-
um, gat hann ckki skilið.
Aftur og aftur hugsaði hann um reiðina
og fyrirlitninguna, sem stúlkan hefði sýnt
sjer. Brjefin láu f herbergishorninu, hann
hafði glcymt þcim, en nú fór hann að
hugsa um þau. Hvað gat hún hafa meint
með ,,brjcfunum hans“.
Hann stóð upp og tók pakkann, cn
hugsaði sig um áður en hann leysti bandið
utan af honum, hann komst þó að þeirri
niðurstöðu að með þvf að lesa brjefin
kynni hann að geta skilið í þessu leyndar-
máli, og opnaði þau þvf.
Þar komst hann að sannleikanum—hans
eigið nafn stóð undir brjefunum og þcssi
E. R., scm þau voru send til, hlaut að
vera unga, grannvaxna stúlkan, sem nýlega
hafði yfi rgefið hann í reiði sinni. Hann
varð frásjer numinn af undrun yfir þessum
brjefum, sem lltu út fyrir að vcra frá hon-
um sjálfum.
Allar hugsanir hans snjerust um þessa
heimsókn, og um brjefin sem hún hafði
flcygt f hann til að lesa. Hann gleymdi
öllu. Eldurinn f ofnínum dó os úti oe inni
dimmdi meira og meira.
Nú stóð hann upp, gekk fram að dyrun-
um og stundi þungan.
„Hvar skal þessi stúlka vera núna ?“
spurði hann sjálfan sig, því honum hafði
ekki dottið það í hug fyrri. Hann fór að
verða órólegur, já, verulega hræddur, þvf
mcira sem hann hugsaði um þetta. Póst-
vagninn, sem hún líklega hefir komið með,
fer ekki til baka fyr en á morgun, og leið-
in til Madura er cinmanaleg og 9 mílna
löng. Nóttin hlýtur að ná henni; hún á
engan að og er ókunnug hjer— guð hjálpi
henni — og eftir brjefunum að álykta, se
hann hafði lesið, vinalaus og einmana f
hciminum eins og hann.
Hún hcfir hlotið að vera f vandræðum
og átt mjög bágt áður en hún tók þetta
fyrir, hugsaði hann. Vesalings Esther
Raymond. Ennþá hafði honum ekki
hugsast hver hafði skrifað brjefin.
Hann kenndi meira og meira f brjósti
um hana, sem hafði verið nörruð af ein-
hverjum vondum manni, og að síðustu
stóð hún fyrir hugskotsaugum hans í dyr-
unum aftur.
Hún, vesalings manneskjan, þaut áfram
án þess að vita hvert hún fór. Gremja
hennar átti engin takmörk. Þegar hún
kom út á brautina heyrði hún vagn koma
keyrandi og stóð kyr. Svo fór hún eins og
í leiðslu inn í skóginn til hliðar við braut-
ina, þar hnje hún niður örmagna af sorg
og gremju við rreturnar á stóru trje.
Hún hallaði sjer upp að trjenu, ljet aft-
ur augun og reyndi að átta sig á þessu
böli, en þvf meira sem hún hugsaði þess
gramari varð hún. Henni fannst hún hafa
verið skammarlega svikin. Mikið hafði
hún liðið áður en hún fór þcssa fcrð, cn nú
var hún enn ver stödd. Ó, hve hörð for-
lögin voru henni.
Meðan hún sat þarna, hcyrði hún ein-
hvern tala. Hún reyndi að heyra hvað
sagt var — hrædd og angurvær eins og
barn, því nú var orðið dimmt.
.,Jeg skal segja þjer hrcint og beint,“
var sagt með karlmannsróm, „að nú geng-
ur gamanið of langt. Það gjörir ekkert til
með Egbert Summers, hann verðskuldar
dálftið háð og hefir gott af því, en stúlkan,
hvað á hún nú að gjöra? Hvernig á hún
að komast aftur til Madura ?“
,,Það kemur okkur ekki við,“ sagði önn-
ur rödd. ,,Við höfum sjeð hvaða enda það
átti. Vertu nú ekki að þessari heimsku,
komdu, við skulum kcyra hcim á lcið“.
„En vilji henni nú eitthvert óhapp til,
hver verður þá narrinn ?“ spurði hinn.
„Við þurfum ekki að þckkja neitt til
þess. Þú ert reglulegt flón, Dick. Stúlkan
er sjálfsagt á leiðinni núna, og ef þú gáir
vel að, getum við máske hjálpað henni
ögn“.
„Það hafði mjer ekki komið til hugar,
Komdu, við skulum flýta okkur“.
Esther heyrði glamrið í hjólunum og
vissi þvf að þeir óku á stað.
En hún var lafhrædd. Hvað kom hún
þessum mönnum við ? Skyldu þeir koma
aftur ef þeir finndu hana ekki á brautinni ?
Líklega. Skyldu þcir ætla að taka hana með
sjer ? Það skal aldrei verða.
(Framh.)