Baldur - 01.02.1905, Page 3

BALDUR, I. FF.RRtrAR 1905.
3
Kró.kaleiðar
Eftir Robort Barr.
(Niðurlag).
fara að biðja yður að snöa við með
okkur. Við erum á leiðinn til að
skoða níimuna, og verðum væntan-
I lega að fá leyfi yfirverkstjóra henn-
ar til þess“. Hin sthlkan fietti
snöggvast frá augunum til að sjá
í byrjun annars vetrarins keypti; J°^ni cn byrgði þau óðaia aftui.
Henni líkaði ekki vel loftslagið.
m
Á\
é
<l)\
/í>
„Sleðinn ykkar er auðvitað /i>
/♦v
mesta ánægja að aka þá Icið aftur: eins og þjer sjáið —- viljið þjer aka ! ^
og fram. j með mjer ? Vilji ökumaður ýðar ! /I>
Þó að hann hugsaði stundum um fara fram hjá, skal jcg snúa við og
Lundftn, þá var þ<5 annað sem oft-: við ökum svo á eftir“. ! /(V
m
^ ^ ■?»- •:>- Ú5r:
1*r' ■/P’ •4*’ ■^’ ■*' ■** ■^' \
F A I Ð BEZTU
SKILYIND II N A
w
John sjer sleða og canadiskan:
keyrsluhest. Eftir ánni var ágæt-1
is færi á milli námunnar og Burnt; þægilegur, en jeg held minn sje
Pine, cnda var það hans eina og . betri. Hann er ætlaður tveimur,
IMI E L O
T
T IE.
VJER
RJOIMLASX?:
SELJUM :
ILNTXIsriDTJE,,
ar hvarfiaði f huga hans.
Síðan!
TXXEESXXI3STG- BELTS,
,,Mjer skal vera ánægja að því“
að þriðjungur af tekjum námunnar sagði hún og stje út úr sleðanum,
fjellu f hans lfiut auk góðra launa,: snjeri sjer svo við og hlúði að hinni j
þá sá hann að hann yrði ekki lengi. stúlkunni mcð vísundarfeldinum ! /|V
fátækur maður, og þetta jók hug- sem hún hafði sjálf haft. Töhn I /IV A. T.TTl F?. A T 1
/IV
/IV
!/IV
hægð og sagði: /IV
rekki hans. Hann hugsaði oft um hom henni vel fyrir við hlið sína,
hvort hún myndi vera búin að 1 sncr; svo hestinum og sleðanum j1
gleyma sjei. Wcntworth minnt- . v;g með mcstu
istlftið á hana í brjefum sfnum, j (Jeg hefi vel fijótan hest, cn jeg /j\
og þiátt fyiii þá jatningu sem hann ; Leld við ættum að láta hinn slcð- 1
| ann vera spottakorn á undan, það /IV
hestinn minn að hafa sleða i /IV
STJCTIOnsr HOSE,
hafði gjört f vandraéðum sfnum í!,
byrjuninni, hlífðist hann við að
spyrja um hana.
Hreinan og kaldan vetrarmorg-
un nokkurn var það, að John Ijet
beita hesti sfnum fyrir sleðann og
lagði á stað til Burnt Pinc. Þegar
hann var kominn yfir ósljettasta
spottann frá námunni ofan að ánni,
og hesturinn var farinn að brokka
á ánni cins og hann var vanuf, þá
sökkti John sjer ofan f sfnar vana-
hugsanir, og reifaður f skinnfeldum
æsir
| rjett á undan sjer“.
,,Við getum hert á hestinum og
náð þeim aftur“, sagði Edith. ,,Er
langt til námunnar?“
,,Ekki mjíig langt, að minnsta
kosti er maður ekki lengi að aka
þangað á fljótum hesti“.
, Jcg hefi mikið hlakkað til þcss-
arar ferðar“, sagði hún.
MELOTTE CREAM SEPARATOR Co.
124 PRHSTCESS STREET
"WHSTTsTXX^IBGr
l^
'tN -?' jr. **■ -g-

<*■'*•■*■**■ 'f,- -g- -’jl'•?,
-ÍÍL UT*: -S?*. 'vw
s»
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
V/
vl/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
V/
VI/
f
VI/
VI/
VI/
VI/
\l/
/>
eins og hann
,,Nei, ekki hið allra minnsta,
skal jeg scgja þjer“.
,, Af hverju ckki ?‘1
,, Af því prettvfsi vinurinn þinn,
Babbi | hann Wcntworth, sendi mjer brjef-
þurfti til Montreal, ogcins og vant ið Þar scm þú bciddir um umsjón-
veitti hann því! er var ÍCS mcð honum, jeg hugs-
litla eftirtckt sem í kring um hann
var. Einstöku sinnum mætti
John slcða og sleða á stangli á áar-
brautinni, og það kom fyrir að
hann mætti langri ruð af sleðum,
þegar eitthvert fólk ók sjer til
skemmtunar, og þá varð hann að
finna cinhvcrn krók til að stansa f
á meðan hinir óku fram hjá.
I þetta sinn var h.ann kominn
miðja vegu milli námunnar og
þorpsins, þegar hann sá sleða mcð
tveim hestum fyrir koma á rnrtti
sjer. Hann þekkti þcgar að það
voru hestar gcstgjafans f þorpinu.
Þegar hann ók inn í fyrsta krók-
inn við brautina, svo að þessi
stóri sleði kæmist fram hjá, sáhann
að ökumaður snjeri sjer að þeim,
sem f sleðanum sátu og talaði til
þeirra, og grunaði hann þ\ í að
þetta væri einhverjir að heimsækja
sig. þar hann vissi að ökumaður
þckkti sig. Þegar sleðarnir mætt-
ust, stansaði einnig stærri sleðinn,
og ökumaður heilsaði, cn John,
sem annars var hinn allra kurteis-
asti maður, gleymdi að heilsa aft-
ur, svo hissa varð hann yfir þvf
sem hann sá f hinum sleðanum.
Þar sat kvennmaður hulin f loð-
skinnum, svo að eins sást á blóð-
rauðan nefbroddinn,- en hitt blóm-
lega andlitið, sem var við hlið
hennar, það þckkti John.
,,Nú, hr. Kenyon, þjcr hafið
ekki búist v|ð að fá að sjá mig
þcnna morgun ?“
,,Jeg verð að viðurkenna að jeg
gjörði það ekki, og þó —“ hann
hætti við að segja það sem hann!
ætlaði : ,,og þó hugsaði jeg um
yður“.
Edith, sem var vön að lesa
hugsanir Johns, þurfti ekki að
heyra endann. ,,Ætlið þjer til
þorpsins ?“ spurði hún.
„Jeg ætlaði, en ætla ckki nú“,
aði mjer að fyrst jeg væri hjer ái stöðuna
annað borð, þá skildi jeg skreppa !
hingað að sjá námuna. Jeg vildi
nefnilega“, bætti hún við, snjeri
andlitinu b.urt og ljet hina gLófa-
klæddu fingur sfna gjöra rákir f
snjóinn, ,,jeg vildi nefnilega sjálf
sjá hvernig umsjónarmaður minn
stjórnaði námunni mínni, hvert
það væri á heppilegasta hátt, enda
þótt reikningar hans og skýrslur
sjcu mj.'ig æskilegar".
, jNámunni yðar?‘
upp undrandi.
,,Já, þjcr hafið ckki vitað það,
eða hvað ?“ sagðihún, leitsnöggv-
ast á hann og snjeri svo andlitinu
burt aftur.
,,Það eruð þáþjer, sem eruð—“
scm eruð—“
,,Hcrra Smith“, bœtti hún við.
Nú varð augnabliks þögn, en
næstu orðin, sem John sagði, voru
önnur en hún bjóst við. ,,Takið
þjer hcndina undir eins úr snjðn-
um“, skipaði hann, ,,og stingið
þjer henni inn undir feldinn. Þjer
armanns stöðuna. Þú fjekkst
var það ekki, John?“
Mi
-ENDIR,-
Makt myrkrauna.
Kveikir kvíða f sál
klerka vandlætis bál,
eitra unglíngsins áhuga og fjör ;
gjöra guðs dýrkun prjál,
kallaði John j SeibT við helvítis bát
rcyn’ að mynda og rýja vor kjör.
Um þá myrkranna makt
margt er ótrúlegt sagt,
er fjötrar járnviðjutn fávísan lýð
þótt sjc fmyndun cin,
öfgar, fomeskja hrein,
hjátrú grimmleg, frá gamalli tíð.
Hrindir hugfrrt á braut,
herðir dauða vors þraut,
skelfing veitir á skilnaðarstund.
Ef vjer ci trúðum rjett.
okkar þá skuli sett,
sálin beint niður satans á fund.
ENNIRNIR cru Ieikendur.
Jörðin er lciksviðið. Tilviljanin
scmur leikritin. Lártið skiftirstörf-
um milli leikcndanna. Heimsk-
ingjarnir sjá um leiksviðsbreyting-
una. Heimspckingarnir cru áhorf-
endur. Þeirríku sitja f áhorfenda'
stúkunum til hliðanna, en þeir
voldugu í stúkunum beint á móti
leiksvið inu og fátæklingarnir
standa. Kvennfólkið ber hress-
ngar á milli manna. Okrararnir
fitja við peningakassann, og þeir,
scm lánið hcfir gieymt cða yfirgef-
ið cru vjelstjórar og. verkamenn.
ITin afarstóra gýgja heimskunnai
annast um hljóðfærasláttinn, og
tfminn hækkar og lækkar tjaldið.
o #
m
O
o

hafið enga hugmynd um hvc kalt I Hvílfk hjegilja og tál
hjer er, þjer getið fengið frost
bólgu í hana á augnabliki“.
„Umboðsmaður hcfir sannarlega
hræðast fmyndað bál,
hvar vor sál stikniöld frarn af öld.
j Vanans vantrúar þvögl,
ckki heimild til aö tala til húsbónda1 vesælt hálfvelgju-mögl
síns í þcssutn róm. Á jeg ckki
hendina ?“
,,Jeg vona það“, sagði Jbhn,
,,því jeg ætla einmitt nú að biðja
um hana‘
heyrist jafnvcl hvert hátíðarkvöld.
Guð er góður, jeg veit,
glaður snú hans á leit,
hann þjer Ifknar cn hrindir ei frá.
3
o
'H-
2t
w
r
T
W
Kj
O
ö
b
w
»
rb
o
«
í staðinn fj rit svar,. ]?f vjer aðhöfumst ran
lagði hún sfna hcttdi f hans.
gt
, okkur refsar hann strangt,
Verkin tala hærra en orðin. j fyrirgefning þó fæst honum hjá.
ndan
ncma hinir
Hinn sleðinn var nú langt á undan
og engin vitni við
hvítklæddu ásar.
„Varstu hissa“, spurði hún,
„þcgar jeg sagði þjer að það væri
jcg scm átti námuna“.
, Já, í sannlcika varð jeg alveg
forviða. Varst þú hissa þegar jcg
sagði þjer að jegvildi eiga eiganda
j Að sje útskúfun til
j aldrei trúa jeg vil,
j hver sem kenna þær kreddur vil
mjer.
Hrindum hræsni á brott,
heiðrum það sem er gott.
Öllum burt ryðjum ofsjóna her.
JóHANNES HALDÓKSSON.
m w
r~ #
o í
o t
O #
H-
3 ^
*>•*
o i
p #
ROSSER,
MAN.
XUÆliRZT-A. OG SELJA
STUTTHYRNINGS
NAUTGRIPI
0( (
ENSK YORKSIIÍRESVÍN-
* X
Sanngjarnt vcrð og; vægir skil-
rnálar.
■if
* *
Skrifið þeim eftiir frelctui upp-
lýsingum.
é é
# WINNIPEG §
BUSINESS
COLLEGE.
w
W
I
COR. PORT. AVE.
& FORT ST.
WINNIPEG,
MAN.
m
\m
\m
é
X>
Læknirinn:' „Ilvernig líðurj
yður, Jónas minn“.
Jónas: ,,Þarf jeg að borga!
nokkuð cf jcg segi yðttr það ?“
i®
.%
á

,Það er rjett. Jeg ætlað: að i námunnar'
Dr. O. STEPHENSEN
643 Ross St.
WINNIPEG.
Telefón nr. 1498. .
1.
Ivennsludeildir:
Rusittcss Courie.
Shorthand & Tvpe-
writing.
Telegraphy.
Ensk tunga.
É
é
Skrifið eftir fallegri skóla-
skýrslu (ókeypis) til
^ G. W. Donaid,
W
X
#
w
#
w
W
'W
w
w
SCC.
w
cða finnið
B. B. OLSON.

I
Gimli.

W
w
w
W
3