Breiðablik - 01.04.1909, Síða 10

170
BREIÐABLIK
varanleg't. Hinu göfuga æfistarfi Lúters
er nú haldið áfram með því að benda á,
hvað þar sé hey, hálmur og kornstanga-
stúfar, til þess hinn sanni og varanlegi
grundvöllur komi þeim mun betur í ljós.
Biblíurannsóknin nýja er beint áfram-
hald af siðbótarstarfi Lúters. Það sem
hann vann á svæði kirkjuvaldsins og
erfikenninganna er nú verið að vinna á
svæði bókstafsdýrkunar og biblíutrúar.
Það er nákvæmlega sama starfið að af-
okun mannsandans. Betur og betur
kemur það í ljós, hvernig sannur krist-
indómur gjörir manninn frjálsan. Afleið-
ingin af biblíurannsóknarstarfinu verður
nákvæmlega sú sama: Sannari trú,
heitari kristindómur.
En það virðist nú éigi lengur vera nóg
að vera lúterskur á sama hátt og Lút-
er. Miklu lúterskari verða menn að
vera á stöku stað í kristninni nú á dög-
um tilaðfullnægja rétt-trúnaðarkröfunum,
heldur en Lúter var. Gæti hann risið úr
gröf sinni og lesið sumt af því, sem nú
sést á prenti af lúterskum rétt-trúnaði,
myndi honum að líkindum verða eitthvað
líkt að orði og síra Birni heitnum Hall-
dórssyni í Laufási, er hann hafði lesið
eitthvað af guðfræði þeirra Missouri-
manna : ,,Þetta er nú gott og blessað
alt saman. En býsna er það svipað á
bragðið of hangnu hangikjöt.i.“
Sjálfsagt væri nú aumingja Lútergrun-
aður um að vera únítar, ef hann væri
uppi með oss íslendingum.
__íílÚsíÍisíiíÍ!
SAKBORNINGUR SÝKN, UNZ SANN-
UR AD. SÖK.

INN af prestum kirkjufélags-
| (- ins, síra Rúnólfur Marteins-
son á Gimli, er í síðustu
Sam. að sýna þeim, sem
forvitnir kunna að vera,
hvaða hug hann ber til mín
og hvernig skilningur hans er á deilu-
málunum. Eigi verður nokkurra rök-
semda vart eða sannana fyrir þeim mál-
stað, sem búast mátti við að hann reyndt
að verja. Enginn verður neitis fróðari
um nokkurt deiluatriði. Engu reynt að
hrinda, sem sagt hefir verið. Enga skoð-
an leitast við að styðja, sem andæft hefir
verið.
En tvent virðist vaka fyrir þessum
bróður mínum, sem hrindir honum út í
bardagann. Annað er að sýna fram á,
hve lélegur maður eg sé. Hitt að gefa
í skyn og leitast við að koma inn í með-
vitund matina, að eg sé únítar. Vita-
skuld eru þetta einu vopnin, sem beitt
hefir verið gegn mér frá upphafi og naunt-
ast við að búast, að hann hafi komið
auga á önnur betri.
Fyrra atriðið, hve lélegur rnaður eg sé,
leitast höfundurinn við að styðja með
tvennu. Fyrst og fremst því, að eg hafi
fyllilega gefið í skyn, ,,að Sam. væri eina
málgagn myrkursins á jörðinni“. Eg
kannast ekki við það, veit aldrei til, að
eg hafi hugsað slíkt né ritað. Það
er skáldskapur prestsins á Gimli, og kem-
ur mér alls ekkert við, hvorki til sæmdar
né vansæmdar. Ann eg skáldinu alls
sómans og skal ekki fella neinn dóm á.
Um þetta má samt með sanni segja það.
sem sagt var um sumar kenningar rímna-
skáldanna: Hér er kenning, sem eig'
verður heimfærð. En slíkar kenningar
þóttu sjaldan til bóta.
Þar næst er það fært því til sönnunar,
hve lélegan mann eg hafi að geyma, að
,,gloppur“ sé á kærleikanum í Breiðablik-
um. Nú kemur eitthvað, sem um mun-
ar, hugsaði eg. Eina gloppan, sem þar
er sýnd, er sú, að eg hafi eigi þakkað rit-
stjóra Sam. í sumar, sem leið, fyrir
frammistöðuna! Það var nú Ijóta kær-
leiksgloppan, þó eg færi ekki að stríða
honum með því! En mér hafa orðið
manna dæmi. Sjálfur systursonurinn og
kapelláninn lendir í sömu gloppunni.
Eg hefi ekkert séð frá honum í þakklætis-