Fréttir - 28.11.1918, Blaðsíða 3

FRÉTTIR
3
hlutlausar þjóðir hafa orðið að
kenna á á þessum timum, og ef
þessi orð væru hrópuð eins hátt
og endurtekin eins oft: brezkt sæ-
valdl eins og prússneskt hervald,
mundu menn læra að bera þessi
tvö öfl saman og sjá það, að prúss-
neska hervaldið leitaðist eingöngu
við að gera Þýzkaland öflugt, ef
það lenti í ófriði, en brezka sæ-
valdið leítast við, að hrifsa undir
sig heimsvald á sjónum, á opnum
úthöfum, sem frjáls eiga að vera
öllum þjóðum. Og kemur þessi
stefua þeirra nú greinilega í ljós,
er frið skal semja, er þeir vilja
sjálfir skýra, hvað séu »frjáls við-
skifti«, en tíminn mun væntanlega
sýna, að skýringar þeirra á »frelsi«
hafanna verða að engu metnar.
VI.
íslendingar mega fagna friðnum
engu síður en aðrar þjóðir. Ófrið-
arbölið hefur lagst þungt á ísland
síðari ófriðarárin og fór æ versn-
andi, svo að til stór-vandræða
horfði, ef ófriðurinn hefði haldist
enn lengur. Dýrtíðin hefur lagst
þungt á margan og fá sumir ekki
undir risið. Landið er orðið skuld-
ugt um næj 20 miljónir króna,
þótt vitanlega nokkuð af fúlgu
þessari sé geymt í landsverzluninni
og skipum landsstjórnarinnar. —
Island hefur verið einangrað nær
allau tímann og alþjóðalög um
frjáls viðskifti og frjálsar siglingar
brutu Bretar og bandamenn þeirra
á íslendingum. Landið hefur lolið
valdboði Breta í smáu og stóru.
1916, 1917 og 1918 réðu þeir einir
viðskiftum íslendinga við önnur
lönd, islenzka stjórnin varð að
Kristján O. Skag-fjörð
Rey kjaví k
Umboðssali Heildsali
Talslmi 647 Pósthólf 41 1
Hefur umboð fyrir hina stóru tóverks-verksmiðju
Hall’s Barton Ropery Go. Ltd., Hull
sem nú selur mest og bezt tóverk til landsins.
Kaupmenn! Munið eftir að spyrjast fyrir um verð
hjá mér á Manila, Yacht-rrtenilla, Tjörukaðli, Sigtóverki,
Tjöruhampi o. s. frv. áður en þið festið kaup annarstaðar.
Til þessa tíma hefur verksmiðjan afgreitt allar pantanir.
t heildHÖlu til kaupmanna: Eldspýtur (Rowing)
Export-kaffi, Chocolade, Konfect, Vélatvistur, Önglar, Skilvindur
(Fram og Dalia), Hall’s Distemper, Botnfarfi o. fl., o. fl.
J ólablað
félagsins
„Stjarnan í austri“,
ritstjóri Guðm. Giiðmuiulsson, skáld,
er komið út og fæst hjá bóksölum. Verð 50 aurar
Aðalútsala í bókaverzlun Ársæls Árnasonar.
Hutlupylsur, Izri og spaðsaltað kjðt
frá Grund í íyjajiríi,
fæst í heilum tunnum í HeildverzJuu
Garðars Gíslasonar.
verða við öllum kröfum Banda-
manna, ef þjóðin átti ekki að verða
hungurmorða. Helmingurinn af
þeim fáu fiskiveiða-gufuskipum, er
landsbúar áttu, var framseldur
Frökkum fyrir lágt verð; annars
var ekki úrkostur. — Bandamenn
hafa svift íslendinga póstsambandi
og brotið með þvi þau aiþjóðalög,
er þeir haía sjálfir undirritað.
Tjón það, er verzlunarhöft Banda-
manna á lslandi hetur valdið lands-
búum, er ekki hægt að meta, en
talan er ekki of lág, þótt talað sé
um 50—100 miljóna þessi fáu ár.
F*á hefur kafbátahernaður Þjóð-
verja aukið dýrtíð í landinu af-
skaplega og verður sú byrði lands-
manna ekki reiknuð. Sigurvon
Pjóðverja og barátta þeirra vlð
ofurefii gat eigi tekið lillit til hlut-
lausra þjóða og likt má segja um
Breta; þó er sá munur, að Þjóð-
verjar hafa engin alþjóðalög brotið
á íslendingum, en Englendingar
þrásinnis. Ofbeldi má og nefna
það, er íslenzk skip voru tekin í
landhelgi eins og »Flóra« 1916, er
flutt var til Englands með 100
farþegja, flest fátækan verkalýð,
er misti atvinnunnar, þótt smánar-
bætur kæmu í staðinn (endur-
greiðsla á ferðakostnaði til Seyðisfj.).
— Ymislegt fleira mælti nefna, er
íslendingar hafa orðið að láta sér
lynda þessi eymdarár, en því skal
slept að- þessu sinni. Á þessum
hörmungarárum hafa þó þau tíð-
indi gerst, er ís'endingar eiga ef-
laust ófriðnum að þakka og verða
munu ljós og styrkur landsmanna
á ókomnum tímum: viðurkenning
Dana og síðar væntanlega alls
heimsins á fullveldiskröfum íslend-
verið trúlofaður dóttur minní, og þetta ráð á nú að
staðfesta þegar hún verður 18 ára, en þann dag
verður hún fjár síns ráðandi samkvæmt erfðaskrá
minni. Við það hjónaband hverfur ættaróðalið forna,
sem hefur tilheyrt ætt vorri um fimm aldir, aftur í
minn legg, svo að segja, án þess að ganga úr eign
frænda mins, sem nú er löglegur eigandi þess, og
dóttir mín getur borið framvegis aðalsnafn það, sem
eg er stoltur af að hafa áunnið mér«.
Ekkert svar. Joster er að innsigla bréfið og horfir
eins og hugsunarlaust á aðals-skjaldarmerkið, sem
prentað er upphleypt með rauðum lit á umslagið.
»Joster, hvenær má eg lofa að handritið mitt verði
tilbúið? Getur það orðið tilbúið — segjum að minsta
kosti í maílok?«
wPað verður tæpast, Sir Victor. Eg get ekki lofað
yður að það gangi neitt hraðara en nú gengur, því
að eg ver öllum stundum til þess. Það væri vissara
fyrir yður að segja í júnílok«.
»Jæja, það er gott. Auðvitað verð eg feginn þegar
því er lokið, og veit eg þó að eg mun sakna yðar
frá starfi yðar hér«.
Það er eins og baróninn herði sig upp til að segja
þetta, ef til vill af því að hann er að reyna að hugsa
sér að þessi ósk sé skylda sín; ef til vill líka af því
að honum finst skylda sín vera ósk sín.
»Hvað hugsið þér yður nú að taka fyrir þegar þér
farið frá mér?«
»Eg hef í huga að reyna að fá mér svipað verk
annarsstaðar, Sir Victor; en það er nú nógur tíminn
að hugsa um það þegar þar að kemur«.
»Minnist þess ávalt, Joster«, segir baróninn og
8
horfir hugsandi og nærri blíðlega inn í fallegu aug-
un, sem hann hefur orðið svo undarlega feginn að
horfa í, svo oft í einverunni á skrifstofu sinni, —
»minnist þess ávalt, að sérhvað það sem eg þarf að
láta skrifa, og þér getið skrifað fyrír mig, það mun
eg ávalt verða feginn að leita með til yðar, einkan-
lega þegar — Hm! — eftir að dóttir mín er farin
frá mér, og eg verð hér aftur einmana«.
Hinn ungi maður þakkar honum rólega fyrir, og
er eins og hann finni dálítið til sín, heldur svo áfram
að skrifa, og Sir Victor þagnar.
Tveim mánuðum síðar.
Clara er úti í garðinum hjá blómunum sínum;
morgunsólin skín svo glatt, og Clara er að syngja
fyrir munni sér. Hún hefur hálf-útsprungna rós, sem
hún ætlar að láta í brjósthnesluna hans pabba síns,
og er nú að leita að jasmín-blómum til að stinga í
fallegan blómvönd, sem hún ætlar að binda, til að
prýða með borðið til morgunverðar.
»Clara, komdu inn, ljúfa mín! Morgunverðurinn
bíður, og eg bíð. Svo hef eg líka hérna bréf til að
sýna þér«.
Hún kemur inn um gluggahurðina, leggur frá sér
blómkörfuna sína á stól, og festir rósina í barminn
á frakka föður síns.
»Eg held að eg komi nógu snemma, pabbi. Mr.
Joster er ekki kominn að borða enn, og hann lætur
aldrei bíða eftir sér«.
»Mr. Josterl Það er góð klukkustund síðan hann