Frækorn - 15.03.1901, Page 3

F R Æ K 0 R N.
43
á að styðjast. Er hún sannleikur,
grundvölluð á guðs orði?
Nei, og aftur nei.
Drottinn heitir í orði sínu ódauð-
leika og eilifu lífl þeim, sem lifa guði
og þjóna honum ; hann mun gefa
„þeim, sem með stöðugleika í góðu
verki leita vegsemdar og heiðurs og
ódauðleika, eilíft líf“. Eóm. 2, 6. 7.
En ódauðleikann á maðurinn ekki að
eðlisfari, því að um „hinn sæla og
alvalda konung konunganna og drottinn
drottnanna" lesum vér, að hann ,,einii
sainaii liefuródauðleikaiin46. l.Tim.
6,16.—Það sern hann „einn saman“
hefur, það hafa. ekki mennirnir. Ef
maðurinn ætti ódauðlega sál, þá væru
þessi orð ritningarinnar öldungis ósönn;
en sannleikurinn er sá, að öil ritning-
in vitnar með þeim, þar sem það
hvergi er einn einasti texti í bibií- _
unni, sem kennir, að maðuiinn sé
ódauðlegur. Orðin „sál“ og „andi“
koma fyrir á hér um bil 1700 stöð-
um í ritningunni, en hvergi með lýs-
ingarorðið „ódauðlegur".
En sá, sem er- dauðlegur, bæði til
sálar og líkama, getur heldur ekki
kvalizt óendanlega í neinum kvala-
stað, og vér viljum sýna, að hegn-
ingin í komanda lífl, samkvæmt skýr-
um orðum íitningarinnar, verður end-
anleg.
(Eramh.).
Leitun eftir trú,
Ræðubrot eftir 0. H. Spurgeon.
„t’egar mannsins sonur kemur, mun
hann þá finna trú á jörðu?“ Lúk.
18, 8.
Þessi spurning hlýtur að þrengja sér
inn hjá jafnvol hinum vonaibezta á
vorum tíma; því að mörg áhrif eru
nú augljós, sem stuðla að því að
veikja og drepa trúna. Ritningin
verður fyrir „fijálsum" aðfinningum,
án alls fjálgleika, og jafnvel á grund-
völl biblíunnar ráðast þeir menn,
sem nefna sjálfa sig kristna. Köld,
drepandi kritík er komin í stað heitr-
ar, barnslegrar, elskandi trúar og
trausts. Með sanni hefur það verið
sagt, að vór höfum musteri en engan
helgidóm. Hið yfirnáttúrlega er „sett
af“, til þess að skynsemin geti ríkt.
Menn hafa etið af skilningstró góðs
og' ills; þangað til þeir álíta sjálfa sig
að vera guðir. Hinn opinberaði sann-
leikur er ekki lengur kenning, sem
á að trúa. heldur setning, sem á að
halda kappræður um. Hin elskandi
kona við fætur Jesú verður út rekin,
og svikarinn fær leyfi til að kyssa
kinn Jesú. Eins og Beltsazar drekka
„nútíðar spekingarnir", sínum eigin
guðum til heiðurs úr kerum, teknum
frá helgidómi Jehova. Hinni barns-
legu trii er hafnað, og sá, sem
getur efast mest og kastað mestum
saur á guðdóm hins opinberaða orðs,
er álitinn spakastur og fær mestan
heiðurinn.