Frækorn - 15.03.1901, Síða 6

46
FRÆKORN.

„Við verðum hér í Púteólí 7 daga, áð-
ur en við förum til Rómaborgar. Þú
getur notað þá dagana eins og þér
líkar. Þú getur gengið hvert sem þú
vilt, ef þú hefur einn hermann með
þér. Oskir þú að sjá Neapel á þess-
um tíma, þá geturðu gjöit það. Eg
þakka þér fyrir þín góðu og frelsandi
ráð í þeim lífsháskum, sem við höf-
um verið í á hafinu. Guðirnir séu
með þér.“
*
* *
„Páll fylgdi gjarnan ráði höfuðs-
mannsins að skoða Neapel. Samt var
það ekki eiginlega af því að fegurð
hennar eða listasöfn eða hið glaða
þjóðlíf lokkaði hann, eins og svo
maiga aðra. Hann hafði sérstakar
ástæður fyrir því. Helzta ástæðan
var sú, að Jesúm, þegar hann sem
unglingur- djúpt hugsandi gekk um
strendur Genesareths-vatnsins, ha.fði
langað til að sjá þessa töfrandi
sveit, og að haun hafði komið þang-
að og farið upp að fjallinu Vesúv og
séð sveitina.
Páll vildi setja fót sinn á sama
dust, er hinn syndlausi hafði stigið á,
og sjá sömu sjón og hann.
Og postulinn kom til Neapel, en
að skurðgoðahúsum bæjarins og hinum
óþreyjufulla skemmtunarfíkna lýð
sneri hann bakinti og fór út til Vesúv.
En þá leit fjallið ekki eins út og
nú. Hæsti kúfurinn, sem nú er um-
kringdur af eldlegum skýjum og ógnar
sveitinni með eyðileggingu, var þá
ekki til. Ekkert bar þess vott, að
fjallið væri eidfjall, og ekkert rit var
til, sem vitnaði um, að nokkurt eld-
gos hefði þar komið fyrir. Grísk lífs-
gleði og rómverskur munaður hélt
hátíð í lundum og bústöðum í fjall-
hallanum, allt upp að Sommas hálendi,
án minsta óróa út af því, sem náttúr-
an benti á, þótt sagan ekkert. hefði
um það að segja, nefnilega, að menn
lifði á barmi eldfjalls.
Upp að þessu fjalli var það að Páll
gekk; hann gleymdi öllum hugsunum
um þau afdrif, sem biðu hans í Róm.
Stöðuglega varhann að komast hærra,
þangað til hann komst að bletti, þar
sem var svo töfrandi fögur útsjón. að
hann var eins og bundinn við staðinn.
Hann leit út yfir Parthenope, sem
lá þarna niðri í lundum af lárbertrjám,
cypressum, platan- og olíutrjám.
Hann leithinar bæjumklæddu strend-
ur, hinar möigu fögru eyjar og hið
endalausa haf. Hann gladdist í hugs-
ununni um, að satna haf hafði einu
sinni speglað sína ljómandi fleti í hin-
um mildustu af öllum augum, í hinni
hreinustu og saklausustu sál, sem
var stigin niður til jarðar vorrar og
með krepptum höndum sagði hann
með mildum rómi: „Hið undrunar-
fulla eðli guðs skoðast i verkum hans,
í sköpun heimsins."
Framh.