Frækorn - 15.03.1901, Qupperneq 7

F R Æ K 0 R N.
47
Hvernig má skilja heilaga ritningu?
(Bftir. Dr. theol. N. Gr. Blœdel.)
Það ef svo eðlilegt, sem nokkur
hlutur getur verið, að margt hlýtur
að standa i hinni helgu bók, sem
manuleg skynsemi getur ekki skilið
og óendurfæddur maður enda hneyksl-
ast á. Vér getum ekki hugsað oss
það öðruvísi. Því hvernig ættum
vér að geta gjörskilið allt ráð guðlegr-
ar speki? Hvernig ættum vér að geta
skiiið, hvernig guð raskar venjulegum
nátturulögum ? Syndin hefur bannað
skilninginn; vér skiljum einu sinni
ekki í iífl vorrar eigin sálar. Það er
oss óskiljanlegt eins og kraftaverk.
„Það kemur af dýptinni, að sumt í
heil. ritningu er óljóst, en ekki af
því, að hún sé óskilmerkileg; hún er
stundum myrk, en það er af sömu
orsök og úthafið er myrkt." Páll
postuli hefur fyrir löngu leitt ijós rök
að því, að vantrúaður maður getur
alls eigi skilið orð heilagrar ritning-
ar (1. Kor. 2, 14):
„Óendurfæddur maður skilur það
ekki, sem guðs anda heyrir til; hon-
um finnst það heimska tóm, og hann
getur ekki skilið það, því það er dæmt
andlega". Á öllum öldum hefur þess-
vegna vantrú og veraldlegur skilning-
ur haft nóg af mótbárum gegn heil.
ritningu. En það skulum vér ekki
láta á oss fá; það getur ekki öðru-
vísi verið. En sérhvert andvitni gegn
guðs orði mun þó verða sér til skamm-
ar. Svo hefur það verið, og svo mun
það verða, meðan heimurinn stendur.
Ailar þær árásir, sem vantrúarmenn
veita ritningunni, eru fallnar og munu
falla magnlausar að jöi ðu. Efni hinn-
ar helgu bókar verður oss nreð hverj-
um deginum ljósara, ef vér höfum
hinn sama anda, sem ritningin er rit-
uð í, ef vér leiðumst af því sannleik-
ans vaidi og þeim þjóðaranda, sam á
öllurn öldum hefur búið í trúuðum
söfnuði, þvi þá býr sá andi í oss sjálf-
um, sem veitir oss beztu og óhult-
ustu skýringuna og leiðsögnina.
Sá sem ekki veitir anda ritningar-
innar hjartaniegar viðtökur, skilur
heidtir aidrei efni hennar. Þegar vér
ekki skiljum eitthvað í hinni helgu
bók, þá er það ekki annað en vottur
þess, að vér höfum ekki fengið þá
fræðslu af guðs anda, sem nægi til
þess, að vér getum skilið það. Þó
að hinn vitrasti meðal þeirra, sem
trúa, geti ekki fundið dýpt heilagrar
ritningar, þá getur þó hinn fáfróðasti
meðal þeirra fundið í henni aila þá
leiðsögn, sem hann þarf á að halda
til að finna sannleikann og til að verða
sáluhólpinn. F’að mætti þá líkja hei-
lagri ritningu við vatn, sem er tvennt
í einu: Svo grunnt, að hvert lambið
getur vaðið það, og þó svo djúpt, að
fíll gæti synt í því.