Frækorn - 14.08.1901, Qupperneq 3

FRÆKORN.
123
fessi þýðing er beinlínis röng.
Hún er röng, þar sem tekstinn er
látinn segja, að það að verða lærisveinn
Jesú og verða skírður sé eitt og hið
sama; menn verða ekki lærisveinar
Jesú með ]nn að skírast,, heldur með
því að trúa á hann.
Gríska orðið baptizontes. sem nú er
þýtt: „með því að skíra“ er blátt
áfram: „skírandi11; hefði J. H. þýtt
nákvæmt, þá hefði hann auðvitað
notað það orð.
Um þetta þýðingarmikla þýðingar-
mái hefur áður verið ritað í Frækorn-
um, og leyfl eg mér að benda mönn-
um á það (sbr. 1. árg. 23. tbl.).
Loks skal það tekið fram, að eg
hef borið hina málfræðislegu hlið þessa
máls undir nokkra hina helztu grísku-
fræðinga hér í bæ, og viðurkenna þeir
skýlaust, að eg hafl á réttu að standa
í þessu.
Eg efast ekkj um, að séra J. H.
með þessu eins og öðru af sínu verki
vinnur sannleikanuin til góðs, þeim
sannleika sem honum þóknast að kalla
villu. Ekki einu sinni miklir og lærð-
ir menn megna nokkuð „gegn sann-
ieikanum, heldur einungis með hon-
um.“
Barnaskírnin er ekki, hefur aldrei
verið annað en fánýt, gagnslaus manna-
setning, og þegar verjendur hennar
grípa til annars eins og þessa neyðar-
úrræðis, þá opnast augu fleirra, en
þeir ímynda sér. D. Ö.
Kynjahúsið.
Eg held, að eg hafl verið steinsof-
andi. Svefnherbergisdyrnar mínar voru
harðlæstar, og engin lifandi vera gat
komizt þangað inn, nema draumgyðj-
an; henni eru allar dyr opnar. Hún
er sú undarlegasta vera, sem eg hef
nokkru sinni kynnzt. Stundum er
hún svo Ijómandi fögur og fríð sýn-
um, saklaus og barnsleg, inndæl og
elskuleg að öllu leyti, að eg dáist að
henni, og mér finnst sem eg helzt mundi
vilja fylgja henni um- alla eilífð. Stund-
um er hún þvert á móti, ófríð og
stórskorin eins og tröllkona, leiðinleg
og dutlungasöm, önug og íll í skapi,
svo mér stendur stuggur af henni og
óska henni norður og niður, svo langt,
að hana beri aldrei fyrir augu mér
oftar. Mór flnnst sem eg bæði virði
hana og fyrirlíti; mér flnnst sem eg
bæði elski hana og hati, og eg veit
naumast, hvort aflið má sín meira.
Stundum lýgur hún að mér heilum
sögum, sem enginn fótur er fyrir; en
segir þær með svo mikilli alvöru, að
eg freistast til að trúa þeim; og svo
gjörir hún gys að mér fyrir heimsk-
una, hlær að mér og gefur mér
langt nef.
Stundum leiðir hún mig í ógöngur,
sem eg ætla aldrei að komast úr;
hún setur mig út á haf á áralausum
bát, eða eitthvað út í geiminn á stýr-
islausu loftfari; stundum telur hún