Frækorn - 14.08.1901, Síða 6

126
FBÆKORN.
hurðirnar smámsaman og hlógu hvert
í kapp við annað; „Ha, ha!, he, he!
hí, hí! ho, ho! hó, hó! hú, hú! hæ,
hæ!“
Hláturinn var svo hryllilegur, að
kalt vatn rann mér á milli skinns og
hörunds.
í einni gættinni var andlitið Ijót-
ast og viðbjóðslegast. Pað var gam-
all þursi, og virtist vera foringi alls
þessa hyskis.
„Guð minn góður!“ hrópaði eg;
„hvað erþetta! hvað gengurá! hvert
er eg kominn! hvað á þetta að þýða!
Góða draumgyðja, fylgdu mér heim
aftur sem allra, allra fyrst!"
„Vertu rólegur, maður!“ svaraði
hún; „þú hefur enn ekki séð allt; eg
þarf að fræða þig um þá, sem þú sér
í dyrunum. Þessj, sem þú sér þarna
í gættinni, er sjálfur djöfullinn, og allt
hyskið er fylgilið hans. Hann hugs-
ar sér að komast að hérna og reka
það allt burt, sem fyrir er“.
„Hamingjan góða hjálpi mér!“ kall-
aði eg upp; en urn leið féll eg í ó-
megin og hneig niður á gólfið. Svona
mikið varð mér um þessa sýn.
Löngum tíma síðar raknaði eg úr
rotinu, lauk upp augunum og stóð
upp.
Draumgyðjan var enn ekki farin.
Eg litaðist um. En sú breyting! í
hásætinu sat sjálfur djöfullinn með
viðbjóðslegu kuldaglotti; á góifinu lá
ástin í dauðateygjunum; lauslætisgyðj-
an, drottning djöfulsins, hafði hrund-
ið henni úr sæti og tekið það sjálf.
Hálfdimmt ogdraugalegt varinni, og
umskifti orðin í hverju sæti. Þar
var ótryggðin, þar var sorgin, þar var
óánægjan, þar var hrekkvísin, þar var
hræsnin, þar var heigulskapurinn,
þar var tilfinningarleysið, þar var
ranglætið, þar var ágirndin, þar var
yfirgangurinn, þar var lygin og þar
var dauðinn. — Stormur næddi um
húsþakið, svo það titraði og nötraði,
eins og skip í stórsjó. „Hvernig lízt
þér nú á?“ spurði draumgyðjan.
„Eg særi þig í nafni almáttugs
guðs; eg særi þig í nafni alls þess,
sem gott er og heilagt, að fylgja mér
heim aftur, ef þú getur! Eg dey, ef
eg á að vera hérna lengur!“
Hún leit framan í mig og brosti,
tók í hönd mér og leiddi mig út.
Eg var svo eftir mig eftir þessa
sýn, að eg gat ekki komið upp nokkru
orði í langan tíma. Loksins náði eg
mér svo, að eg mátti mæla, og varð
mér þá fyrst fyrir að spyrja, hvert
væri þetta undarlega hús, sem fyrst
væri svona óútmálanlega fagurt, en
gæti breytzt og orðið jafnviðbjóðslegt.
er mannshjartað", svaraði
draumgyðjan. í því vaknaði eg, og
draumurinn var á enda.