Frækorn - 15.10.1901, Qupperneq 1

§
Á Yegamótum.
„Varaðu þig á heiminum!“
Hve opt hijómuðu ekki þessi að-
vörunarorð frá vörum minna ástkæru
foreldra. En, — því miður, jeg veitti
slíkum aðvörunum svo litla eftirtekt.
Mér fannst þetta vera hótfyndni; —
„heimurinn,“ þessi ginnandi leikvöll-
ur æskumannsins, — mér fannst hann
ekki vera þannig, að maður þyrfti að
vara sig á honum eða óttast hann.
Nei, þvert á móti, mér fannst allt
líta svo broshýrt og vingjarnlega við
mér, og eg efaði ekki, að allir vildu
mér vel. Það gat því engin hætta
verið á ferðum. Nei, — fram á leik-
sviðið langaði mig, út í straum-
kastið.
Eg man lengi haustmorgun einn;
það var seint í september mánuði
1885. Við pabbi höfðum farið á fæt-
ur í dögun og gengum niður á ár-
bakka til þess að líta eftir kindum,
er reka átti í kaupstaðinn til slátr-
unar. Um nóttina hafði verið frost
og var því jörðin grá af hélu. Eg
man, hve gaman mér þótti að heyra
brakið í frosinni hánni, sem brotnaði,
er stigið var á hana.
Faðir minn gekk hljóðnr við hlið
mér, og mér virtist sem höfug tár
féllu niður eftir hrukkóttu kinnunum
hans. Mér þótti þetta kynlegt, því
eg vissi enga ástæðu til ógleði hans.
Sjáifur var eg fullur eftirvæntingar
og gleði, því nú átti eg að fara í
alþýðuskólann; eg átti að verða fjár-
rekstramönnunum samferða, sem í
dag áttu að leggja af stað með féð í
kaupstaðinn. Með fjárhópnum átti
að reka nokkrar kindur, sem eg átti
að leggja á borð með mér til vetur-
vistarinnar við skólann, og eg átti
að fá að ríða á reiðskjóta pabba
míns. Umhugsunin um þetta, — til-
hlökkunin til skólalífsins og það, að
verða bráðum nefndur stúdent og
komast í tölu tiginna manna, — allt
þetta gagntók svo huga minn, að
eg veitti litla eftirtekt hlutunum eða
því, sem fram fór í kringum mig.
Við gengum þannig nokkra stund
samhliða eftir árbökkunum, og eg
sá enn ljósari rnerki þess, hve dapui'
faðir min* var. Mig langaði til að
rjúfa þessa lamandi þögn, sem var
svo gagnstæð hugsjónum þeim, er
byltust um í huga mínum. Mig lang-
aði til að geta glatt hann eða á ein-