Frækorn - 15.10.1901, Blaðsíða 2

154
F R Æ K O R N.
hvern hátt að lokka burtu ömurleika-
skýið, er gjörði hann • svo niðurdreg-
inn. Mér fannst sjálfsagt, að hann
ætti og gæti verið glaður, eins og
eg, — gæti, eins og eg, séð sólbjörtu
íramtíðina, og hversu allt leit vin-
gjarnlega út. Eg tók í hönd hans,
og fann, að hún var köld og hörð.
„Pabbi minn!“ .... annað varð
mér ekki að orði. Hann leit blíð-
lega til mín, en sagði ekkert. Svo
héldum við enn áfram um stund.
Við þennan litla atburð snerust
hugsanir mínar í aðra átt. Eg fór
nú að hugsa um það, hve þung og
erfið kjör faðir minn hefði oft átt við
að búa, meðan við krakkarnir vor-
um ung, og móðir okkar heilsulaus.
Eg var nú 18 ára, og næst-yngstur
af 7 systkinum, er nú voru á M;
2 voru dáin. Móðir okkar hafði ver-
ið mjög heilsulítil og lá tímunum
saman rúmföst; höfðu þá foreldrar
mínir engan fyrir sig að bera, nema
krakkana, hina elztu, er snemma urðu
að góðu liði. Pabbi vann baki brotnu
nótt og dag að heita mátti, reri á
sjó og stundaði bújörð sína með
lítilli hjálp annari en þeirri, er við
krakkamir gátum látið í té. Dugn-
aður hans og atorkusemi var víða
rómuð, og allir minntust hans nú
með viðurkenningu fyrir að hafa leyst
ætiunarverk sitt aðdáanlega vel af
hendi, eftir ástæðunum.
Þessi hönd, sem eg nú hélt í, var
hönd einyrkjans, — sú hin sama, sem
svo mörgum þungum steini hafðí
orðið að velta úr veginum, til þess
að gjöra hann færan fyrir sig með
unga hópinn sinn. Siggið í lófanum,
sem nú luktist utan um hönd mína,
var ör eftir sár, er faðir minn hafði
fengið í bardaganum fyrir tilveru
minni, og hrukkurnar í andliti hans
voru vottur um dýrtkeyptan sigur í
þeirri baráttu.
Nú fannst mér eg vera ræktarlaus
sonur: að vilja nú yflrgeía föður
minn og móður, þegar eg ioksins var
kominn á þann aldur, að eg gat orð-
ið þeim að liði. Mér lá við að iðr-
ast þess, að eg hafði beðið um að
mega fara í skólann, — burtu frá
foreldrunum, sem í gegnum and-
streymisins beisku tár höfðu brosað
við tilhugsunina um það, að vér böm-
in þeirra mundum margfaldlega launa
þeim umhyggju þeiira og fyrirhöfn,
burtu frá þeim, sem með árvekni og
alúð höfðu vakað yflr tímanlegri og
andlegii velferð minni, — frá þeim,
sem ein áttu tilkall til mín, og sem
eg var skyJdugur um allt, já meira
en eg gat í té látið. Eg sagði því:
„Ertu óánægður yfir því, pabbi minn,
að eg ætla nú að fara burtu frá
ykkur?“
„Ónei, drengur minn“, svaraði hann,
„en guð má vita, hvort þú nokkurn
tíma kemur til okkar aftur, úr því
þú nú fer frá okkur. En hvemig