Frækorn - 04.11.1902, Blaðsíða 4

F R Æ K O R N.
i 32
endurleysir oes úr böndum syndarinnar, liann
friðþægir oss bæði við gnð og sjálfa oss.
Það ætti i sannnleika að vera hverjlim einum
fullnægjandi, að vita sig frelsaðann fyrir nýjan
anda, að reyna friðþægingnna í betrun síns
eigin lífernis og í trúnni á miskun guðs.
Dr. Fasting veit að þeir menn eru til, er
nieira þarfnast. Látum svo vera. Það fer
eftir kröfum satnvizkunnar, því hér er það hún,
sem hefur úrskurðarvaldið.
Afstaðan til guðs heimtar hjá sumutn, að
Jesús sé guð sjálfur; en aðrir láta sér nægja
nreð minna. Það er ekki undir því komið,
hvað tniin er umfaugsmikil, segir Fasting, held-
ur er það hinn skapandi innilegleika ltehnar,
sem þýðingu hefur. Það sem eg tileinka mér
sem sannleika er ekki allt sannleikur í þínum
aitguui. En'.það, að trú okkar beggja gjöri
okkttr steika og staðfasta í hinu góða, það er
okkur báðtttn áríðandi. Með myndugieika, en
þó hógværum og santifærandi orðttm, sýnir
liantt okkttr fram á þann sannleika, að í öllum
tilfellum er það samvizkan, er hefttr síðasta
valið. Af þvi að.þessa hefitr ekki verið gætt,
höfttui vér eitinig t andlegum efnutn ltegðað
oss eins og skrælingjar, er annað hvort heiinta
undirgefni eða útskúfun. Þessvegna höfiim vér
byggt „frelsunina" á blindri trú, en ekki á
ávaxtarsamrí tileitikun. Því er að sönnu; ekki
að neita, að hið fyrnefnda getur leitt til lífs í
hreínleika; en einttngis hið síðarnefnda gefur
eðlilegann örttggleika.
Eg álít þessvegna, að Dr. Fasting ltafi tneð
þessu itntiið þýðingarmikið verk fyrir oss. Eg
er sannfærður tun það, að fyr eða síðar mun
þessi skoðun hans á afstoðunni til gttðs og
lýsingtt þess í biblíunni, ryðja sér til rútns. Og
við þaö ávinnst að lokum ástúðlegt samband
milli hinna trúuðu, og víðtækara umburðarjyndi.
En fyrst ttm sinn verðtir Dr. Fasting að
sætta sig við að líða fyrir trú sína. Það ertt
prestarnir, sem nú eins og áður — sjá fyrir
því. „Hinir geistlegu", þ. e. hinir andlegu
valdsmenn. Svo andlegir eru þeir ennþá.
II.
Jarlbergsprestarnir sendtt inn kæru, jrar sent
talin vortt ttpp 8-átta kæruatriði, er kæmu
í bága við tntarjátiTÍnguna (þ. c. gttðfræðina),
sttm andstæð biblíunni og öll á nióti „sannleik-
amtm og [sáluhiálpinni." Minna mátti ek-ki
gagn gera.
Oóðir tnenn, httgsið ykkttr nú þessar Jarls-
bergs barnasálir, sem álíta, að lúterska gttðfræð-
in sé ein af námsgreinununi á hininum, að.
kandídatarnir þar ttppi verði líka að ganga ttnd-
ir próf í „spurningakverinu", og falli þeir í
gegn við prófið, þá fati þeir þráðbeint til
helvítis!
Og |jetta á sér stað á árinu nítján hutidrttð
og tvö eftir Krísts fæðingu.
A meðal marksteinanna á vegi „sannleikans til
sáluhjálpar" erkt. d. mttnnmælasagan 11111 synda-
faliið. Quðfræðingar Oyðinga hafa lagað hanatil í
hettdi sér, og ttú hljóðar 'hún svo, að eitur-
spilling syndarinnar í blóði niannkynsins stafi
frá nautn hins fotbcðna cplis.1
Hin gttðfræðislegtt vísindi hafa fyrir löngtt
hafnað þessari barnalegu jTjóðsögtt. Við ltáskól-
ann er hún ekki lengur kénnd. Htin ercndnrritnð.
En óbreytt stendur luin enn í trúarjátning-
íinni, og þeir, sem ætla að.verða prestar verða að
vinna eið að henni. Að vístt er það svo, að þó
1 Oþarít finnst”oss aF hitutm heiðraða höf. að
tala í slíkttm tón um sögttna af syndafallinu.
Þann sannleika, sem htin hefur að geyma, nl.
að syndaspilling mannanna stafi frá óhlýðni
gegn vilja guðs, álítum vér enn þá fullkomlega
haldgóðann. Að opinberunin tttn þetta stór-
mikla atriði skyldi vera „öldttm eldri en hin
sögttlega líð" og jafnvel andstæð því, sem
margir jjykjast vita, virðist heldur ekki nema
eðlilegt.O En þessi saga eins og allt gttðs orð,
verður að skiljast eftir andanttm. Að kirkjan
hafi farið ílla tneð þennatt liluta heilagrar ritn-
ingar eins og nteð fleira, breytir engau vegifni
sannleikanum, - það aðtins hvetur til að fara
réttara mcð Itann iramvegis. - Sagan 11111 synda-
fallið stendur ekki i „tiúararjátningu" kirkj-
unnar. Grðið „tri.ai jatning" hjá B. B. cr hér
við haft í víðtækari merktngu en \analegt er.
Ritstj.