Frækorn - 24.12.1902, Síða 3
JOLABLAÐ FRÆKORNA
s=.r-; ,, J ’ íl'i< ,
JÓl-
J ól með tólgarkerti
og laufabrauð
í hreinum,sak-
lausum barna-
höndum, með
margra daga
spennandi bið
eftir hinu stóra
dularfulla, ó-
komna, sem
dregur barnahugann með geislaskærum
ljósörmum og hjartahrífandi hátíðarblæ
með margleitar hugsanir, er allar stefna
innað. Til hjartans.
- Jól yfir stórhýstum, ijósieiftrandi bæ,
með blikandi rafljós frá götum og glugg-
um, með ómandi hljóðfæraslátt frá ótal
húsum, með hjartnæman barnasöng í gleði-
töfrandi leik kring um gjafaskreytt jólatré.
Með klukknahljóm í málþungu samræmi
skjálfandi út yfir vík og vog.
-- Jól yfir snæþaktri,
barmbreiðri byggð, yfir
beinvöxnum, dökk-
grænum skógi, er
teygir arma sína í
titrandi, þögulli til-
beiðslu móti guðs
heiðum himni, þar ótal
stjörnur loga og leiftra eins og ljósskær kerti,
og tunglið hylur heiminn silfurhvítri draum-
blæju sinni, og hann opnar ástarþyrstann
faðminn móti alkærleika guðs í gleðiboði
jólanna. Því að heimsins stóra hjarta þráir
grátsárt ást og eilífan frið.
Já, eg man það svo glöggt, allt þetta, er
nú líður að jólunum, og eg sit aleinn
um miðja nótt og læt herskara liðinna til-
burða svífa framhjá í huga mínum. Hljótt
og þögult fer fylking sú.- Jólaminni líða
framhjá, heilsa, brosa og kinka kolli, sum
með táravot, sum með gieðileiftrandi augu,
en sum brosandi í tárum. Og eg teygi
armana eftir þeim og hjarta mitt er fulltaf
blóðheitri þrá, því aldrei hef eg verið eins
einmana — eins aleinn í heiminum eins og
nú. — Það er svo stillt, að eg heyri hjarta-
slátt minn. Og langt inn í hyldýpi huga
míns sé eg óskabarn allra minna jólaminn-
inga. Ó, hveeg elskaþað! í vakandidraumi
og á andvökunóttum kemur það í heimsókn,
strýkur migyfir
enni og augu
með hvítum,
mjúkum barns-
höndum, kyss-
ir mig á kinn-
ar og munn
ineð blóðheit-
um, skjálfandi
vörum, leggst
dúnmjúkt og
draumfagurt að brjósti mínu. -
Það eru rétt sex ár síðan, aðfangadags-
kvöld kl. 6. Eg kom á skíðum gegnum
skóginn. Hafði hlaupið langt yfir holt og
hæðir í einhverju hálftryllings heimþráaræði,
sem hafði komið yfir mig, þótt eg væri þá
búínn að vera fern jól að heiman frá skyld-
mennum og ættjörðu minni. Jeg lifði
margbreyttu og tilburðaríku skólalífi, átti
marga kunningja og vini meðal skólabræðra
minna, og allt líf mitt var ungt og bjart
og fagurt En nú hafði eg fylgt þeim öll-
um á eimskipabryggjuna. Því þeir fóru
heim nm jólin. Olaðir cg hugfagnandi.
Koma heim tíl foreldra ogsystkina. Hvílík