Frækorn - 17.02.1903, Blaðsíða 1

FRÆKORN.
HEÍMILISBLAÐ MEÐ MYNDUM-
---*--*-
RITSTJÓRI : DAVID ÖSTLUND.
4. áraransur. SeyðisfirÖi. 17. febr. 1903. 3. töiublað.
TÝNDUR OQ FUNDINN.
Það vantaði einn af hundraðs hjörð,
sem við húsin undi kát;
bara' einn, sem veðrin velktu hörð
og varga fyrirsát.
Svo fjærri var hirðir, hjálp og ráð,
hann hlaut að verða dauðans bráð.
♦ Þú enn átt ni'tíu og níu til,
þó nú sé horfinn einn «
En hirðirinn sagði: „Eg víst ei vil,
að villist frá mé nein n.
Ri bíði mín frost og fár og nauð,
eg fer að heimta minn týnda sauð.i
Ó, hver fær sagt, þó að heimtist heim,
hvað hirðirinn góði Ieið,
í villumyrkrum, um voðans geim,
yfir vötn og klungrin breið!
Hann heyrði kallað á hjálp í nauð,
nann heyrði gjörla sinn týnda sauð.
Hvað þýða þeir dropar, sú dreyruga slóð,
ó, Drottinn, þá köldu leið?
>Fyrir sauðkind mína eg sel mitt blóð;
hún var sokkinn í dauðans neyð.“
>Hví er hönd og fótur með svöðu sár?«
• Þar særði mig þyrnanna hvassi ljár.«
Þá flaug um jörðina fegins-óp,
þó full sé með sorg og nauð,
í fjöllunum gullu við gleði-hróp:
>Ó, gleðjist, eg fann minn sauð!«
og Ijóssins englar við æðri sól
það endurtóku við Drottins stól.
(Matthías Jochumsson þýddi tir ensku.)
OOv^) -(&&0
„Láttu þyrnana vera “
Margir þeirra, sem ganga á lífsins
vegi, hafa hugann jafnan á yfirsjónum
sínum, tilraunum sínum, er misheppnast
hafa, og vonbrigðnm sínum, og hjörtu
þeirra fyllast harmi og hugleysi. Þegar
eg var í Evrópu, fékk eg bréf frá trú-
systur minni einni, er þetta hafði gjört,
og var mjög áhyggjufull. Hún bað mig
að skrifa sér eitthvað, til að örfa sig og
hugga.
Nóttina eftir að eg las bréf hennar,
dreymdi mig, að eg væri stödd í ald-
ingarði, og þótti mér maður, sem virt-
ist vera eigandi garðsins, leiða mig um
hann. Eg tíndi blóm og gladdist af
ilm þeirra. Þá benti systir mín, sem
mér þótti hafa gengið við hlið mína, mér
á nokkra ljóta þyrna, sem voru í vegi
fyrir henni. Þarna stóð hún, full sorgar
og áhyggju. Hún fór ekki götuna, sem
leiðsögumaðurinn gekk, heldur gekk hún
meðal þyrnanna og þistlanna. Hun kvart-
aði: >Æ, er það ekki sorglegt, að þyrn-
arnir skuli spilla þessum fagra garði?«
Þá sagði leiðtoginn: »Láttu þyrnana
vera; þeir særa þig aðeins, ef þú átt við
þá. Les þú rósir, liljur og negulblóm.c