Frækorn - 17.02.1903, Page 6

22
FRÆKORN.
Týndi faðirinn
XXXVII.
»Já,« segir bróðir minn, »satt er hið
fornkveðna spakmælið, að jörðin er hel-
heimur.
Hér brennur eldurinn, sem ekki slokkn-
ar. Hér nagar ormurinn, sem aldrei
deyr. En eldurinn nefnist Hatur, og
heyti ormsins er Hugverkur.
Sjálfir erum vér sálirnar sem brenna.
Og bláan logann leggur af oss í last-
verkum vorum og ódyggðum, eiðum og
illyrðum,
Og sjálfir erum vér hinir plágandi
púkar, sem berum eldsneyti hver að
annars báli, klípum hver annan með
glóandi töngum og svíðum með eldrauðu
járni. Og eldsneistum og eitri spúum
vér hver í annars ásjónu.
En satt er það einnig, að jörðin er
guðsríki. En fáir finna það, því vegur-
inn er mjór og hliðið þröngt. Og upp-
yfir hliðinu blasir krossinn með eldlegu
yfirskriftinni: vertu trúr til dauðans.
En sá sem finnur það, hann þekkir það og
segir: fyrir þá sælu sem eg hef hér
fundið, verður aldrei of mikið í sölurnar
lagt.
En margir eru þeir, er hvorki ná til
himins né helheims. Þeim er jörðin
hulduhcimur. Þeir lifa hér á músum og
froskum og verða feitir, og safna sorpi
og smásteinum og haida að það sé
gull. Hér binda þeir sér blómsveiga
úr visnu laufi og skei a sér stafi úr fún-
um við, glamra á garnastrengi og dansa
og syngja:
Höndlað er stærsta hnoss,
heimurinn lýtur oss.
Sælir eru þessir huldumenn. Þeir eru
ánægðir með hólinn sinn og það sem í
honum er; þeir eta og drekka, elska og
leika sér, en hlæja að þeim, er leggja
alvöru í lífið og leita inngöngu í him-
ininn — eða helvíti.«
»Spaklega talar þu, St. Páll bróð-
ir minn, en ekki minnist þú á annað
líf.«
»Allt sem sagt er um annað líf, er dul-
speki og draumsjónir, sem vér ekki get-
um gert oss nokkra ákveðna hugmynd
um. En vonina höfum vér, allir sem
gerum hið góða.«
»En þeir sem illt aðhafast?*
»Þeir deyja hinum öðrum dauða, og
eins og illgresi og úrhraki mun þeim
verða burtu fleygt eða á bál kastað.«
»1 hinn eilífa e' '«
»Eldurinn *■ .randi, en úrhrakið
varla.«
Hann þagnar. Eftir stundarbil segir
hann :
»En sé nokkux sa_ er h^gsi að ávinna
sér annað lff með góðverkum, þá dreg-
ur hann sig á tálar. Vinni eg í launa-
skyni, fæ eg engin laun; því dómarinn,
hann sem býr hér inni og sem ekki læt-
ur leika á sig til lengdar, — hann veit,
að ef ekki vonin um laun eða hræðslan
við hegningu hefði aftrað mér, þá hefði
eg heldur kosið að gjöra hið vonda.
Aðeins ein laun eruóbrigðul: lífigildi
lífsgleði, sálarfriður.« Hann l’tur f,'l mía
og brosir: »Þér þykir það lítið ?«
»Marga fær þú ekki með þér,« sogi
eg-
»Engan,« svarar hann, »nema þá sem
erfiða og eru mæddir, og sem vanþríf-
ast í heiminum. En aðrir eru það held-
ur ekki sem þarfnast Meistarans.«
XXXViII.
Friður sé með þér, Hávarður gamli, þú
örvasa útkulnaða skar. Genginn ert þú
nú veginn allrar veraldar og alfarinn
fluttur til friðarins bústaða.
Rólegur og hreinn eins og barn ligg-
ur hann þar undir líkblæjunni; og lítið
gætir þess nú, að hann hefur í níutíu ár
staðið í stríði fyrir tilveru sinni. Og eg
öfunda hann af því, að hafa nú aflokið
síðustu og þyngstu þrautinni.
Svona ætti maður að deyja. Hann
slokknaði útaf einhverntíma í nótt, án
þess nokkur vissi af. Og sjálfur hefur
hann ekkert af því vitað.