Frækorn - 30.04.1903, Blaðsíða 7

FRÆKORN.
55
Þetta líkaði hans tign að heyra, en
óvættur klóraði sér og sagði, að það
væri ekkert ennþá. »Svona sitja þeir og
hugsa einungis um sjálfa sig og sína af-
komu, og sé sessunautur einhvers veik-
ari fyrir en hann sjáifur, ýta þeir honum
frá sér, en leggjaniður skottið og smjaðra
við þá, sem sterkari eru eða meiri.
Látum þá fá sér meira tár, þá verður
það enn þá betra.«
Því meira sem þeir drukku af þessu
»ljúffenga víni«, sem þeir kölluðu svo,
því meiri varð hávaðinn. Það voru töl-
uð nokkur gróf orð þar í stofunni, er
meiddu einhvern, og þá lenti öllum sam-
an í harðasta bardaga. Veitingamaður- |
inn kom ruggandi og vildi skilja menn
með því að berja þá, en þá réðust allir !
á hann og börðu hann svo vel, að harð-
ur flskur hefði ekki þurft meira. En há-
tignin strauk á sér yfirskeggið og sagði:
»Jæja, það er ekki sem verst.« »það I
er nú ekkert enn þá,« sagði óvættur með !
sjálfstilfinnmgu, »það verður enn betra;
fyrst ýlfra þeir eins og úlfar, en bráð-
legafáið þér að heyra þá rýta sem svín.«
Þessir góðu menn og hinn gestrisni
húsbóndi voru nú komnir á fæturna aft- i
ur, og með því að hver um sig hafði
ekki neina hugmynd um hver hafði móðg-
að hann, var áformað að drekka sætta-
skál.
Veslings konan hafði mist niður úr
einu glasi og fengið ofanígjöf fyrir, en
nú streymdi vínið í pottatali út um borð
og bekki með þvílíkum daun, að hans
hátign tók hið fljótasta upp sinn brenni-
steinssósaða vasaklút og barði sig í fram-
an með honum.
Smátt og smátt fór hjalið og drafið í
gestunum að breytast í snökt og hrinur.
Einn og einn, tveir og tveir eða fleiri
saman, sumir á tveim en sumir á fjórum
fótum, fóru nú gestirnir að týnast út,
sumir urrandi eða skrækjandi stef og stef
úr ýmsum ljótum vísum. Og nú kom
bóndaskepnan vagandi til dyra, til að
kveðja gesti sína með nokkrum djörfum
orðum, sem efasamt var, að yrðu af miklu
viti töluð, en þá varð hann fyrir því ó-
happi að reka tærnar í dyraþrepið, svo
hann féll áfram og kom beint á höfuðið
ofan í poll. Þar lá hann, svo langur sem
hann var, og gaf frá sér undarlegt hljóð
er líktist urri.
»Ha, ha, ha,« hló hans hátign, »þctta
er ágætt; eg skal við tækifæri muna eft-
ir þessu.«
Og á næsta nýári gerði hann óvætt-
ina litlu, sökum dugnaðar í þessu rráli,
að reglulegu kammerráði.
I.auslega þýtt af V. S,
Til yðar, hinna eldri, segjum vér: Hafið
gát á »Brennivínsmeinvættinni,« að hún
ekki skemmi yður sjálfa eða börn
yðar! Yður, hina ungu, biðjum vér: Gætið
yðar fyrir hinum vonda freistara, að hann
ekki komist að yður og yfirvinni yður!
Hve marga hefur hann ekki yfirunnið.
Þess vegna, allir fram í stírð móti honum!
Háðsiega segir hinn milki rússtieski
höfundur, að óvættur sú, er kendi bónd-
anum að búa til brennivín, hafi í stað-
inn verið gerð að reglulegu kammer-
ráði í Helvíti. Hinn sorglegi sannleikur
er sá, að varla nokkur annar löstur heftir
svo framfarir lands vors, sem einmitt
drykkjuskapurinn. Hann eyðileggur vinnu-
kraftinn, eyðir atvinnunni, leiðir af sér
mikla óhamingju. Allir þér sem unnið
þjóð vorri og viljið stiðja að framfórum
hennar — yður biðjum vér: Hefjum
stríð móti »Brennivíns og Bjór óvættin-
um« og hvað þeir heita allir þessir mörgu
Spiritusóvættir.
Burt með þá úr húsum vorum, af
heimilum vorum, af landi voru!
Dómur
er nú fallimt í máli því, sem höfðað var,
samkvæmt skipun landshöfðingja, gegn Arn-
björgu Stefánsdóttur á Hánefsstaðaeyrum hér
í Seyðisfirði út af því, að nún lét jarða lík
manns síns sáluga, nálægt heimili sinu, þar
sem prestur hér bannaði henni að láta jarða
í kirkjugörðum þeim, sem hann réði yfir,
nema með því móti einu, að þjóðkirkjulegir
greftrunarsiðirværu viðhafðir; en þessu mót-
fallinn hafði Sigurður sál. tjáð sig, og í bana-
legu sínni, hafði hann beðið konu sína, að svo
yrði eigi.
Dómurinn var kveðinn upp í lögreglurétti
Norðurmúlasýslu 17. apríl og er svohljóöandi:
„Hin ákærða, Arnbjörg Stefánsdóttir á Há-