Frækorn - 14.04.1905, Blaðsíða 11

FRÆKORN
67
Hefnd Indíánans.
Framh.
Hún var einkadóttir ensks sjómanns, sem
var guðhræddur maður, og þegar hún var í
æsku, var alt útlit fyrir, að hún, að því er
trúna snerti, myndi verða alt, sem trúrækinn
faðir gat óskað sér. En guðhræðsla hennar
var þá fremur siðasðk, en hjartans mál; hún
gat ekki staðist ástarjátningu hins unga, fall-
ega Sullivans, enda þótt hann væri alt annað
en trúrækinn, og þá hvarf trú hennar, eins og
morgundöggin fyrir sólgeislunum. Þegar hún
var gift honum, misti hún allan áhuga á því,
sem hún einusinni mat svo mikils. Hún var
mjög hamingjusöm, að því er virtist, en í allri
gleði hennar var einhver beiskja; það var hin
sífelda meðvitund um, að hún hefði syndgað
með því að snúa sér frá hinum lifandi guði.
Þessi meðvitund festi æ dýpri og dýpri rætur.
Guðs andi hafði áhrif á hjarta hennar og
koin því til leiðar, að hún daglega minntist
þeirra dýrðlegu sanninda, sem hún hafði heyrt
í æsku, og reyndi að leiða hana aftur á veg,
sem hún ekki þekti. Þau töluðu lengi saman;
og þetta kvöld, féllu ungu hjónin í fyrsta
skifti á kné með bæn til guðs.
Morguninn eftir, þegar veiðimennirnir fóru
á stað, var mjög fagur. Ekkert ský huldi á-
sýnd William Sullivans. Hinir skæru geislar
morgunsólarinnar virtust hafa rekið á flótta
hræðsluná, sem hafði komið yfir hann kvöldið
áður; og það var aðeins af því, að kona hans
beiddi hann átakanlega, að hann reif ekki fjöðr-
ina úr húfunni. Hún hélt um hönd hans,
meðan hún hvíslaði einhverju í eyra honum;
hægur titringur kom á varir hans, um !eið og
hann sagði: „Gott og vel, kæra Mary, ef þú
í raun og veru heldur, að þessi fjöður muni
vernda mig fyrir rauðhúfunum, vil eg þín
vegna láta hana vera."
William setti upp húíuna, lagði byssuna
um öxl sér, og bráðum voru veiðimennirnir
komnir á leiðina til þess að leita villidýranna.
Dagurinn leið eins og vanalega gjörist hjá
slíkum veiðiflokkum. Mörg dýr voru að velli
lögð, og um nóttina, fengu veiðimennirnir sér
skjól í bjarnarbæli, sem einn veiðimaðurinn
hafði verið svo heppinn að skjóta, þegar hann
um sólarlagið gekk niður að fljótinu.
Kjöt hans veitti þeim ljúffenga steiktil kvöld-
verðar, og húðina breiddu þeir yfir laufið og
hcfðu í kodda stað. Við fyrstu birtingu yfir-
gáfu veiðimennirnir hið óbrotna náttból sitt,
til þess að halda áfram veiðunum. William,
sem með altof miklum ákafa elti hjartsarkálf,
varð viðskila við sinn flokk, og þegar hann
reyndi að finna aftur veginn, viltist hann.
Klukkustund eftir klukkustund reyndi hann á-
rangurslaust eftir einu eða öðru merki, sem
gæti sýnt honum í hvaða stefnu hann ætti að
fara að finna aftur veginn, því trén stóðu svo
þétt, að hann eínungis við og við gat séð sól-
skinið. Og þar eð hann ekki var vanur skóg-
arbúalífinu, gat hann ekki, eins og þeir, leið-
rétt sig með því að gefa gætur að því, hvaða
hlið trjánna var mest mosavaxin. Margsinnis
brá honum mjög við, og hann varð angistar-
fullur, því honum virtist, sem hann sæi augna-
ráð eins eður annars Indíána, sem sæti fyrir
sér; hann hóf byssu sína, reiðubúinn til þess
að selja líf sitt svo dýrt sem auðið væri.
Um sólarlag varð skógurinn grisnari, og
loksins kom hann að takmörkum stórrar gras-
sléttu (Prærie); var hún vaxin löngu grasi, og
hér og þar voru raðir af smátrjám og runn-
um. Fljót rann eftir hinni víðáttumiklusléttu,
og þangað gekk hinn þreytti Sullivan. Hann
var þreyttur og svangur, þar sem hann hafði
ekkert borðað síðan um morguninn. Áfljóís-
bakkanum voru margir runnar, og þessvegna
færði William sig nærri þeim með varkárni og
hafði byssubógiun dreginn upp til hálfs, til
þess að hann gæti verið reiðubúinn, hvaða
hætta sem kynni að koma. Hann var enn þá
nokkurar álnir frá fljótsbakkanum, þegar hann
nam staðar af þruski, er hann heyrði frá runn-
anum, og á næsta augabragði braust stórt
villinaut fram. Dýr þessi reika vanalega um-
hverfis á sléttunuin í stórhópum, sem stundura
eru margar þúsundir að tölu. En það ber
einnig við, að maður getur hitt eitt einstakt,
sem hefir orðið viðskila við hjörðina, annað-
hvort af hendingu eða Indíönum, en þeir eru
mjög leiknir í að veiða þessi hættulegu dýr.
Villinautið nam snöggvast staðar; því næst
beygði það höfuðið niður og braust fram móti
hinum nýkomna óvin. Sullivan miðaði, en
dýrið var of nálægt honum, til þess að hann
gæti gjört það með þeirri ró og vissu, sem
þurfti til þess, að úrsiitin yrðu heppileg; og
enda þótt dýrið særðist dálítið, réðst það sarnt
sem áður móti honum með auknu æði. Sulli-
van var mjög sterkur maður, og enda þótt