Frækorn - 14.04.1905, Blaðsíða 12

68
FRÆKORN
Tiann væri bugaður orðinn af langvinnu mat-
arleysi og þreytandi göngu, veitti liiti voða-
lega staða hans honum afhir kjark og krafta.
Með sjaldgæfu snarræði réðst hann á dýrið,
þegar það rak í hann hornin, dróg hnífinn
úr slíðrum með vinstri hendinni, ekki alveg
vonlaus um, að geta rekið hann í háls óvin-
arins. En kraftarnir í orustu þessari voru alt
of ójafnir. Villinautið hafði þegar hrist hann
með hornum .sínum og varpað honum til jarð-
ar til þess að troða hann í hel, þegar hann
heyrði hvelt byssuskot fyrir aftan sig. Villi-
nautið tók geysilegt viðbragð og féll því næst
þunglamalega til jarðar, rétt við hliðina á
Sullivan, þar sem hann lá endilangur á jörð-
inni, já, jafnvel að nokkuru leyti ofan á hann.
Augabragði síðar sveif dimm mynd í Indína-
klæðum fram hjá og stakk veiðihnífnum sínum
í háls dýrsins, enda þótt skotið hefði hitt alt
of vel til þess, að það hefði ekki undi.eins'
dauðann í för með sér, þar eð kúlan hafði
smogið inn í heilann; en stóra blóðæðin á
hálsinum var nú sundur skorin, og dýrinu
blæddi út, og með því varð kjötið betra og
fært um að haldast miklu lengur óskemt.
Indíáninn snéri sér því næst að Sullivan,
sem nú var laus undan þunga dýrsins. Með
tilíinningum blönduðum von og ótta, sem staf-
aði af því, að hann vissi ekki, hvort Indiáninn
heyrði til hinni vinveittu þjóðkvíslinni eða ekk',
bað Sullivan mann'þenna að vísa sér leið til
næstu nýlendunnar, sem hvítir menn bygði.
,,Ef hinn þreytti veiðimaður vill hvílast hér
til morguns, mun örninn vísa honum leið að
hreiðri hvítu dúfunnar," svaraði Indiáninn á
líkingamáli því, sem er svo alment meðal þjóð-
ar hans. Fví næst tók hann í hönd hans og
fór með hann gegnum hið áfallandi myrkur
til staðar, þar sem nokkrir Indíánar höfðu búist
um undir nokkurum stórtrjám, sem uxu á fljóts-
bakkanutn. Þar gaf Indíáninn Sullivan kost-
uglegan kvöldmat af maisgraut og villidýra-
kjöti. Síðan breiddi hann nokkurar húðir á
jörðina og bauð gesti sfnum að hvílast til morg-
uns. (Framh.);
MiSprentast
hefir í kvæðinu „Ódáinsheimur", bls. 35 í
4. tbl., 4. er., 5. 1. „guðdómlegar", á að vera:
„guðdómslogar" og í sama erindi, 6. 1.: ,,bláu",
á að vera „bldau.
Bftirmæll.
t>ann 20. janúar s. 1. andaðist á Seyðisfirði
merkiskonan Jónína Jónsdóttir. Hún var fædd
á Þórarinsstöðum við Seyðisfjörð 14. okt. 1873,
dóttir Jóns bónda Jónssonar, er þar bjó lengi,
bróður Sigurðar hreppstjóra frá Firði og þeirra
systkina, og Þórdísar Pálsdóttur, er þar býr
enn, ekkja eftir Jón. Hjá móður sintii var hun
þar til árið 1898 að hún giftist eftirlifandi
manni sínum Tryggva Ouðmundssyni barna-
kennara í Seyðisfjarðarkaupstað. Eignuðust þau
hjón 5 börn, er öll lifa.
Það má með sanni segja um Jónínu sálugu,
að hún var gædd flestum þeim lyndiseinkunn-
um, sem konu mátti prýða. Hún var göfug í
sjón og raun og stundaði heimili sitt með frá-
bærum kærleika og prýði. Hún var sérlega
staðföst í sinni barnatrú; það virtist eins og
hún helgaði lífsstarf sitt kærleikanum — kær-
leika til allra — hún var líka alin upp á því
heimili, sem ersönn fyrirmynd kristilegs siðferðis.
Hún var vinföst og trygg í lund, og enginn mun
sá vera, sem nokkur kynni hafði af henni, ergat
annað en með aðdáun orðið hrifinn af viðmóti
hennar og lyndiseinkunum þeim, er hún hafði
fram yfir svo tnarga. Er hennar því sárt sakn-
að — ekl-i einungis af eiginmanni og börnum,
sorgmæddri móður og bræðrum — heldur og
öllum þeim, sem hana þektu fjær og nær.
Blessuð veri hennar minning. —
Einn af vinum liinnar látnu.
-------—-----------
Kenslu fyrir smábðrn
Hr. kennari Hallgr. Jónsson ætlar að gera
tilraun hér í sumar með nýrri lestrarkensluað-
ferð, fyrir börn, sem ekki hafa lært að lesa.
Tíminn verður frá 14. maí til 14. júlí.
Kenslan mun verða með sama móti og nú
tíðkast um Norðurlönd, og hefir hún mikla
og góða kosti fram yfir |>á lestrarkensluaðferð,
sem héb alment tíðkast hjá oss.
Fáum dettur líklega í hug, að það sé nokk-
ur vandí að kenna börnum að lesa, og að á
samastandi, hvernig það sé gert. En það er
nú samt ekki svo. Skólafræðingar segja, að
stórkostlegur léttir sé börnunum að fá að læra
eftir hinni nýju aðferð.
Vér mælum því hið bezta með tilraun þess-
ari. Þó ekki væri annað en það að forða börn-
unum frá götulífinu, væri um mikið að tala.
En hérer vafalaust nieiraað hafa upp úr þessu.
Oddrúnarmálið.
Það hefir nýlega verið dæmt í yfirrétti þann-
ig, að Oddrún Sigurðardóttir, sem hafði borið
meinillar ærumeiðingar á tvo menn í Seyðis-
firði, sé sýknuð vegna þess, að yfirrétturinn
komst að þeirri niðurstöðu, að Oddrún þessi
sé ekki heil á sönsum. Eru þannig ærumeið-
ingarnar meðþessu dauðar og ómerkar dæmdar.
Prentsmiðja D. Östlunds.