Frækorn - 30.04.1905, Qupperneq 5

FRÆKORN
73
Það er sumt af þeim, sem v.ar táknmynd
upp á Krist, svo sem t. a. m. fórnfæringar-
lögmálið ; það er auðvitað ekki lengur í gildi,
því það átti að eins við, þangað til hann kom.
Svo eru ýms önnur fyrirmæli um borgara-
leg efni, sem auðvitað að eins giltu fyrir þá
þjóð, sem þau sérstaklega voru gefin. Dæm-
in, sem þér komuð með í >Fj.k.«, voru ein-
mitt þess eðlis.
Loks kem eg að því, sem kristnir menn al-
ment viðurkenna, að hafi varanlegt gildi, og
það eru þau lög og fyrirskipanir, sem snerta
afstöðu mannsins gagnvart guði. Boðorðið
um að leita ekki frétta af framliðnum, sem
þér, hr. E. H., kannist við að sé bann gegn
athaifi ípiritistanna, gildir, af því það sneríir
beint afstöðu manna gagnvart guði og af
því að slíkt sé »drotni andstyggilegt«, »sví-
virðing« í hans augum o. s. f.
Guð er óumbreytanlegur. Jak. i, 17. Það,
sem á dögum Móse var honum andstyggilegt,
getur ekki verið honum velþóknanlegt nú.
Og nýja testamentið er eins mikið móti
spíritismanum eins og hið gamla. Les t. d.
2. Tess, 2, 9.; 1. Tím. 4, 1.; Opinb. 16, 16.;
Opinb. 13, 11 —18. o. m. fl.
Spíritistarnir segja, sumir af þeim, að Kristur
hafi verið »miðill« og að spíritisininn sé ki isti-
legur, en þó þeir kynnu að vilja sýna oss
Krist í »launkofum« eða kabinettum sínum,
og það væri auðvitað ekki nema sjálfsagt, ef
svo væri, að þetta athæfi alt væri með feldu,
þá segir frelsari vor : „Þegar þeir segja, að
hann sé í launkofum, þá trúið því ekki’
Matt. 24, 26. D. Ö.
-^vAr
Um spíritismarm
(„andatrú")
hélt hr. Einar Hjörleifsson fyrirlestur í
Bárubúð 25. þ. m.
Menn munu alment hafa komið til
þessa fyrirlesturs nteð miklar vonir um
að fá að heyra rækilega frásögn um þau
»tákn og stórmerki«, sem gerast hjá spírit-
istum, og þá sérílagi um hin »dularfullu
fyrirbrigði , sem að sögn hafa gerst hjá
spíritistunum í Reykjavík.
En úr því urðu vonbrigði. Tvær, þrjár
kynjasögur enskar og ummæli nokkurra
manna enskra og danskra var alt og sumt
í þá átt. Og af þvi urðu naumast marg-
ir spíritistar.
Eu það fengu menn að vita, að hr.
E. H. er trúaður á spíritismann, sem
er reyndar kunnugt áður.
Hr. E. H. sagði »spíritismann vera
trúarbrögð «.
Pað var heldur engin nýlunda, nema
ef vera skyldi fyrir ritstjóra »ísafoldar«,
því að hann sagði hér um daginn í »ísaf.«,
að spíritisminn væri eintóm vísindi og
hefði ekkert með trú að gera! »ísa-
fold« leiðréttir vonandi þetta, því hún
leggur mikið upp úr orðum hr. E. H.
Hr. E. H. kvartaði mikið um vöntun
á umburðarlyndi hjá þeim, sem halda því
fram, að spíritismi og kristindómur sé
sitthvað og hvort öðru gagnstætt. Rar
sem nú þetta er heilagur sannleikur, þá
er þessi umkvörtun harla einkennileg. Vér
héldum, að hr. E. H. væri þó ekki á
móti því, að menn mættu bæði hugsa og
tala rólega um hvert mál sem er og færa
ástæður fyrir því. Rótt menn haldi nú
— sem fyllilega leyfilegt er — að spírit-
isminn sé ekki kristilegur, þá getur nm-
burðarlyndið við hr. E. H. og þá, sem
honum fylgja, verið jafn mikið fyrir það.
— Hr. E. H. sýnir sjálfur, þótt það sé
ósjálfrátt hjá honum, að spíritisminn sé
ekki kristindómur. I »Fjallkonunni« XXII,
15 talar hann um, að fylgismenn spírit-
ismans séu þeir, sem ekki aðhyllast krist-
indóminn. Hví amast hann þá í fyrir-
lestri sínum við »Þjóðólfi«, sem segir,
að þeir gerist spíritistar, sem »varpað háfi
kristilegri trú fyrir borð«? Svo mikið
umburðarlyndi ætti hr. E. H. þó að hafa,
að hann leyfi mönnum að segja það sama,
og hann segir sjálfur. Og munurinn á
þessu tvennu í »Fjk.« og »Pjóðólfi« er
víst sáralítill, sé hann nokkur.
Hr. E. H. leitaðist þá við að gylla
spíritismann sem trúarbrögð. En svo var-
lega, sem hann fór að því, og enda þótt
hann í þá átt ekki segði nema mjög svo
einhliða frá þeim, gægðist þó hið anti-
kristilega í spíritismanum mjög greinilega
fram úr. Hann sagði sem sé frá því, að
spíritisminn viðurkendi ekkert lausnargjald
fyrir syndir manna annað en það, sem
hver maður sjálfur greiði í þessu eða
öðru lífi. En þetta er sama sem að afneita
friðþægingardauða Jesú Krists, eins og
hver maður skilur.
— Fyrirlesturinn var snildarlega fluttur.
Það er altaf skemtun að framsetning hr.
E. H. Það sorglega er, að jafn góður
og gáfaður maður og hr. E. H. skuli
fylgja þessu máli fram.