Frækorn - 20.07.1905, Blaðsíða 4

FRÆKORN
llö
í því hann kom út úr skemtihúsinu, þar
sem hann hafði setið.
»Já, eg er leiður yfir, að eg varð svo
fljótt að kalla á þig aftur, en hr. Thom-
sen óskaði eftir, að eg gæti komið þess-
um böggli á járnbrautarstöðvarnar, svo
hann geti komist með fyrstu lest, og nú
eru_síðustu forvöð. Viltu hlaupa með
hann, drengur minn?«
»J4, með ánægju,< sagði Hinrik, og
hljóp strax á stað, eins hratt og fæturnir
leyfðu.
»Rað er enginn efi á því, að hr. Arne-
sen hefir haft á réttu að standa, það er
þegar komið í ljós,« sagði herra Berg,
þegar hann sá, hve hart sonur hans hljóp
niður götuna.
^Rað er mikill kraftur í vingjarnlegum
orðum. Guð gæfi, að eg aldrei framar
gleymdi þeim sannleika. Pað er léttara
að leiða en knýja. Hve átakandi, að eg
hef ekki séð þetta fyr. Hve mikið sól-
skin hefði eg ekki getað varðveitt á heim-
ili okkar, og í hjarta drengsins míns, og
hve mikla sorg hefðum við þá verið lausir
við. Rað er satt, að kærleiksn'k orð
deyja aldrei, þar sem hörð orð vekja
reiði á margvíslegan hátt.«
Meðan hann stóð þannig og talaði við
sjálfan sig, kom Hinrik til baka aftur og
gekk inn á skrifstofuna með björtum og
ánægjulegum svip, ogsagði: »Er nokk-
uð meira, sem eg get gjört fyrir þig, pabbi?«
»Já, sonur minn, komdu og kystu mig,
og hjálpaðu mér til að vera ástríkur og
hógvær faðir, í staðinn fyrir að vera
harður og óvingjarnlegur.«
Þeir grétu báðir af gleði, því þeir
reyndu nú, hve undra mikill máttur var
í þeim kærleika, er nú var kveiktur í
hjörtum þeirra. —
Einkennileg barnaskírn.
Einhverju sinni, er Alexander biskup í
Alexandríu var staddur í heimboði hjá
prestum nokkrum í húsi einu háu, þar
sem þeir gátu séð út yfir báðar hinar
Alexandrísku hafnir, veitti hann eftirtekt
fjölda af börnum, sem léku sér á ströndinni.
Pegar biskupinum virtist leikur barn-
anna verða um of alvarlegur, sendi hann
nokkra af prestunum að kalla á börnin
til sín, sem þeir og gjörðu. Hann ávít-
aði þau fyrir að hafa leikið sér með helgi-
siði trúarbragðanna. — Fyrst neituðu þau
því, en svo könnuðust þau við að þau
hefðu verið að líkja eftir skírnarsakra-
mentinu. Pau höfðu valið einn dreng-
inn til að vera biskup, og hann hafði
dýft þeim niður í sjóinn, eftir að hafa
undirbúið þau með viðeigandi spurningum.
t’egar biskupinn sá, að alt hefði rétt og
formlega framfarið, lýsti hann þá yfir, að
skírnin væri gild, og hann sjálfur smurði
með staðfestingarsmyrslum. Pessi dreng-
ur var Athanasius, sem síðar varð svo
nafnfrægur í hinu aríanska stríði.
Þessi frásaga er í Stanleys History of
the Eastern Church. Sami höfundur
segir: »Pað getur ekki verið spursmál
um, að hin upprunalega skírnaraðferð —
eftir þýðing orðsins — hafi verið full-
komin niðurdýfing í vatnið, og að eng-
in önnur aðferð hafi verið þekt, eða á-
litin fullgild í minst 400 ár, að undan-
teknum hættulegum sjúkdómstilfellum, sem
voru nær yfirnáttúrlegar undantekningar.
Og hin austræna kirkja heldur sér enn
þá fast við hina upprunalegu aðferð.«
Hinn byzantiski (gríski) hluti hennar,
sem er hinn álitlegasti, kannast öldungis
ekki við neina aðra aðferð. Hin latneska
kirkja hefir gjörsamlega breytt um
aðferð, og yfiraustur með fáum drop-
um vatns, er nú í vesturlöndum komin
í stað niðurdýfingar í vatnsfall eða stór-
ar skírnarþrór í austurlöndum. —
J. C: Nielssen.
Barnatrú.
— Litla stúlkan var mjög veik; sjúk-
dómurinn hafði gjört hana blind. Einn
dag heimsótti hjúkrunarkonan hana. »Ert
þú alveg blind, Mary?« spurði hún. »Já,
— en eg get séð Jesú,« svaraði Mary.
Hvernig getur þú séð Jesú, Mary?« —
»Mcð augum hjarta míns,« svaraði barn-
ið. Var hún ekki sæl? Eigum við að
líkjast Mary? —