Frækorn - 20.07.1905, Blaðsíða 6

118
FRÆKORN
ur af áhyggjum og sorgum? Kristur er
hinn mikli kennari og læknir. Hver sem
aðgætir hans orð, fær fræðslu. Og ef
hann meðtekur Krists kenningu, getur
hann ekki verið vonlaus í þessu lífi, né
án sællrar eftirvæntingar hins tilkomandi
lífs. Nýja testamentið segir oss frá öltu
um hann,« sagði prédikarinn.
»Gott, en eg á enga biblíu,« sagði
skósmiðurinn.
Prédikarinn gaf honum sína eigin vasa-
biblíu; og þegar hann nokkrum mínút-
um síðar kvaddi, skildi hann eftir utaná-
skrift til sín ásamt ósk um að heyra slð-
ar frá skósmiðnum.
Tveim mánuðum síðar, er hinn góði
maður sat heima í lestrarherbergi sínu í
borginni, var honum sagt frá ókunnum
manni, sem vildi tala við hann. Gest-
inum var boðið inn, o'g þekti prédikar-
inn hann ekki, og kom hin innilega kveðja
honum því á óvart.
»Minnist þér ekki þess að hafa gefið
skósmið nokkrum biblíu ?« sagði hann og
nefndi stað og tíma. »Eg er maðurinn.
Biblían yðar hefir sýnt sig að vera lífs-
ins brauð fyrir hjarta mitt. Eg hefi fært
yður litla gjöf, og vona þér veitið henni
móttöku, sem litlum þakklætisvott frá
minni hálfu til yðar,« og hann opnaði
böggul og tók úr honum Ijómandi falleg
stígvél og rétti prédikaranum.
Hann reyndi stígvélin, og til mestu
undrunar pössuðu þau ágætlega.
»Hvernig gátuð þér farið svo nærri um
mál af mér?« spurði hann.
»Þérjjskilduð eftir fótspor yðar í hinni
linu leirjörð við húsið mitt; eg mældi
sporin, og eftir þeim gjörði eg stígvélin,«
sagði skósmiðurinn.
Prédikarinn var hinn ánægðasti og
lýsti því yfir, að hann hefði aldrei fyr
veitt móttöku jafn fögru vináttu-merki.
»En, vinur minn,« hélt hann áfram,
»hið bezta af öllu þessu er þó breyting-
in á yður. Pér eruð öldungis nýr mað-
ur. Eg þekki yður ekki.«
Breytingin var augljós. Skósmiðurinn
var orðinn nýr og hamingjusamur mað-
ur, og hann gjörði nú öðrum jafnmikið
gott og prédikarinn hafði gjört honum.
Pegar hann fór aftur til baka til hinna
fjarlægu heimkynna sinna, tók hann með
sér byrgðir af biblíum. Nágrannar hans
höfðu nú fengið eins mikla löngun til að
eignast biblíur, eins og hann hafði sjálfur
haft.
í nafni meistarans.
Lítill drengur, á að gizka 10 ára að
aldri, stóð berfættur úti fyrir skóbúð einni
í Broadvay New-York, og horfði inn um
gluggann, skjálfandi af kulda. —
Heldri kona, sem kom akandi eftir göt-
unni í skrautlegum vagni, með tveim
fjöruginn hestum fyrir, tók eftir litla drengn-
um, sem leit út fyrir að vera gagntekinn
af kulda, og samstundis bauð hún ekiln-
um að stansa framan við búðina. Kon-
an, sem var klædd, steig út úr vagnin-
um, gekk með hægð upp til drengsins
og sagði:
»Hversvegna horfir þú svo inn um
gluggann, drengur minn?«
»Eg var einmitt að biðja guð að gefa
mér eina skó,« svaraði hann.
Konan tók hann þá við hönd sér,
leiddi hann inn í búðina og spurði eig-
andann, hvort hann vildi láta einn af
þjónum sínum fara og kaupa hálfa tylft
af sokkum fyrir sig. Hann varð strax
við bón hennar. Síðan spurði hún, hvort
hún gæti fengið vatn í fat og handklæði,
og svaraði hann: »já, undireins«; og í
einni svipan útvegaði hann þetta.
Hún tók hinn litla vin sinn afsíðis í
búðina með sér, og þegar hún hafði tek-
ið af sér hanzkana kraup hún niður og
þvoði hina litlu fætur, og þerði þá á
handklæðinu. —
Um sama leyti kom verzlunarþjónninn
aftur með sokkana. Pegar hún hafði
klætt drenginn í eina sokkana, keypti hún
skó og gaf honum, og þegar hún hafði
bundið saman það, sem eftir var af sokk-
unum og fengið honum, klappaði hún á
vanga hans ogsagði: »Eg vona, dreng-
urinn minn, að þér líði nú ögn betur.«
Pegar hún snéri sér við til að fara,
tók drengurinn, sem hafði verið utan við
sig af undrun, í hönd henni, horfði upp