Frækorn - 20.07.1905, Blaðsíða 2

114
FRÆKORN
skýlaust: lYi skalt ekki fara með þeim
og lýs ekki óbænum yfir þessum lýð,
því að hann er blessaður (4. Mós. 22,
12). Balak sendir samt sem áður »fleiri
og ágætari höfðingja« og endurtekur
beiðnina. Bileam sýnir, að hann er sér
þess fyllilega meðvitandi, að það sé.ekki
guðs vilji, að hann fari með sendimönn-
um konungs, því hann svarar: »Enda
þótt Balak vildi gefa mér hús sitt fult
af gulli og silfri, mætti eg samt ekki gera
á móti boði drottins, míns guðs, með
því að gjöra í þessu efni mikið eða lít-
ið« (18. v.) En þrátt fyrir það segir
hann: »En verið þó hér í nótt, að eg
megi skynja, hvað drottinn vill enn frem-
ur við mig tala. (19. v.) Hann vill því
spyrja aftur og aftur, þrátt fyrir vissu
sína. Auðsætt er, að þessar spurningar
Bileams eru ekki annað en dulklæddar
en magnlausar tilraunir til að fara í kring
um skipun drottins.
Sá, sem ekki spyr til að fá vissu, held-
ur til að fara kring um þá vissu, sem
hann liefir, syndgar á móti þessum orð-
um Jesú: »Gangið, meðan þér hafið ljósið,
svo myrkrið falli ekki yfir yður«, og hann
mun komast að raun um, að >sá, sem
gengur í myrkri, veit ekki, hvert hann
fer.« (Jóh. 12, 35.)
Til vonar og vara vd eg að eins bæta
því við, að það leiðir af sjálfu sér, að
ítrekun spurningar getur verið réttmæt.
Einu sinni spurði Davíð drottinn aftur
og aftur um hið sania, þrátt fyrir það
þó drottinn svaraði honum í fyrsta sinni.
(1. Sam. 23, 1 — 4). En hjá Davíð var
það sprottið af trúarveikleika, — af þrá
eftir að fá að vita vissu sína um sitt mál-
efni, en ekki eins og hjá Bileam, af því,
að viljann vantaði til að gjöra það, sem
guð hafði sagt. (Framh.)
-----------------
Kraftur kærleikans.
(Christian Common Wealth.)
Raðjvarj’snemma dags,r að Hinrik litli
Berg var’að skemta sér með skólafélög-
um^sínum, úti í garðinum;' þeir ’ höfðu
frí í skólanum. Faðir^hans kom þá út
fyrir dyrnar, og kallaði höstum rómi:
»Komdu hingað, Hinrik, þú verðurað
reka erindi fyrir mig.«
IJað virtist sem Hinrik tæki ekki strax
eftir, hvað faðir hans sagði, en hélt áfram
að leika sér.
»Heyrir þú, hvað eg segi,« hrópaði
faðirinn enn þá byrstari en áður. »Komdu
hingað á augabragði«!
Hægt og seint og með hrygðarsvip
yfirgaf Hinrik félaga sína, og hélt í átt-
ina til föður- síns, eins og hann væri
hræddur við hann.
»Komdu, og berðu fæturna lítið eitt
hraðara! « sagði faðir hans í byrstum róm.
lYgar eg kalla, vonast eg eftir, að mér
sé hlýtt á augabragði. Skrýddu ekki eins
og ormur, en flýttu þér af stað, Farðu
með þetta bréf til herra Friðriksens og
hlauptu eins hart og þú getur. Láttu
ekki grasið vaxa undir fótum þér á leið-
inni. Heyrðu nú það, sem eg segi, og
komdu svo fljótt til baka aftur sem þú
getur.«
Hinrik tók við bréfinu af föður sínum
og hélt á stað hægt og þunglamalega,
þungbúinn á svip, sem sýndi, að hann
var ekki sem ánægðastur yfir orðum föð-
ur síns, né kærði sig mikið um að hlýða
skipun hans. Þegar faðirinn sá þetta,
hrópaði hann enn þá einu sinni til hans
í ströngum róm:
»Er þttta að gjöra það, sem eg bauð
þér? Sagði eg ekki, að þú skyldir flýta
þér? Heyr, hvað eg segi; ef þú verður
ekki kominn aftur eftir hálfan tíma, verð-
urðu barinn.«
Regar drengurinn hafði fengið þessa
aðvörun, gekk hann að sönnu lítið eitt
hraðara, en það var auðsætt, að hin hörðu
orð föður hans höfðu sært tilfinningar
hans djúpu sári. Hann hafði af náttúr-
unni erft nokkra af eiginleikum þeim, er
sérkendu föðurinn, sem sé sjálfsþótta og
þverlyndi, og þegar þessar tilfinningar
vöknuðu, leiddu þær til kærulausrar breytni,
án þess að skeyta hið minsta um afleið-
ingarnar. Við þetta tækifæri fann Hin-
rik, að hann hafði orðið fyrir harðri og
óréttlátri meðferð. Ressar tilfinningar urðu
því sterkari, sem hann fjarlægðist félaga
sína meira.
»Eg verð að segja, að eg hef aldrei