Frækorn - 15.09.1905, Blaðsíða 3

FRÆKORN
139
lítil með rúnir spillingar og siðleysis
á andlitum sínum. Vanalega eru bú-
staðir þessara aumingja rakaf ullir,
þröngir og dimmir kjallarar. í þess-
um vesælu klefum fæðast börn þeirra
og alast upp án þess að sjá neitt að-
laðandi eða fegurð náttúrunnar, sem
guð þó hefir ætlað mönnunum til
gleði og unaðar, en í þess stað sjá
þau ekki annað en volæði og guð-
ieysi. Guðs nafn heyra þau aðeins
með alskonar vanhelgum og saurug-
um orðum. í híbýlum þessum er
loftið þrungið af tóbaksreyk og áfeng-
isílm. Par mætir ekki annað auganu,
í íám orðum sagt, en siðferðisleg
spilling í alskonar myndum, sem leið-
ir afvega hugsunarhátt unglingsins.
Rótt þessir áminstu aumingjar þurfi
mikillar hjálpar í mörgum greinum,
ber einnig að gefa gaum hinum ríku,
sem á sinn hátt eru einnig bágstadd-
ir. Sálir allra manna, ríkra og fátækra,
eru jafn dýrmætar í guðs augum. fVð
er sorglegt, en satt, að auðmanninum
hættir mjög við að skoða auðinn, sem
drottinn hefir sett manninn sem ráðs-
mann yfir, sem hina æðstu hnoss. Retta
verður honum til freistingar og syndar.
Eftirlátsemi við fýsnirnar á meðlætis-
dögunum verður oft að drotnandi
vana. Oft finnast fátækir menn, sem
minnast sinna liðnu daga með eftir-
sjá og söknuði, — minnast eyðilagðr-
ar heilsu og sóaðra efna. Einatt
finnast þesskonar sorgleg dæmi í hin-
um ýmsu embættastéttum. Rar hafa
menn hneigst að drykkjuskap með
eim svívirðingum, sem honum fylgja.
egar nú hin sorglegu dæmi þessara
föllnu manna hræra oss til meðaumk-
unar, ætti sannarlega að benda þeim
á hættuna, sem enn ekki eru komnir
út í djúp spillingarinnar, en sjáanlega
eru á leiðinni þangað. Að sækjast
eftir feitum embættum, heimslegum
unaðsemdum og alskonar makinda-
lífi er oft að stofna sál og líkama í
dauðans hættu. Myndu ekki alvar-
legar hjálpar-tilraunir í þessu efni
varpa Ijósi á braut einhvers, sem er
að fara af réttri leið?
Prestarnir, stjórnfræðingarnir, rithöf-
undar, auðmenn og yfir höfuð allir
framsóknarmenn íheiminumeru í háska
staddir, af því þeir sjá ekki hættuna,
sem í því felst að gæta ekki hófs, af
fremsta megni, í öllum greinum. Peir
þurfa að gefa gaum að hinu ægilega
valdi holdlegrar eftirlátsemi, ekki á
þröngan og einhliða hátt, heldur
skoða það í Ijósi guðlegrar stjórnar
og tilætlunar með mannkynið. Yrði
þessum mönnum, með góðum árangri
bent á hið fagra og sanna, myndú
þeir kannast við sóma sinn gagn-
vart guði og náunganum.
Pótt nú hinn ríki liggi ekki í þeim
löstum, sem varða við borgaraleg lög
og sé fyrir það, eftir heimslegri mæli-
snúru, talinn sómamaður í mannfé-
laginu, er þó ástin til auðæfanna og
áhuginn að safna æ meiru og meirU
af peningum, sem einmitt er því til
fyrirstöðu, að hann vaxi í guði. Af*
leiðingin af þessu verður einatt sú:
hann villist út á eyðimörk lasta og
glötunar. Og vegna þess, að hann
hefir hugann einungis á hinum tím-
anlegu hlutum og er sífelt önnum
kafinn að gæta þeirra, verður hann
ærið tilfinningarsijór fyrir kærleiks-
kröfum guðs og þörfum meðbræðra
sinna. i stað þess að líta á hinn jarð-
neska auð sem gjöf frá guði, er hann
eigi að verja honum til dýrðar og
gagns og gleði hinum fátæka og
munaðarlausa, skoðar hann hann sem
sjálfkjörið fé sér til eftirlætis og mun-
aðar, og þakkar þetta sjálfum sér.
Hann byggir hvert húsið á fætur öðru
og kaupir hverja landspilduna eftir
aðra. Hann fyllir hlöður sínar og
forðabúr með alsnægtum, sér og sín-
um til saðnings og svölunar, meðan
skorturinn og neyðin heimsækir ná-
granna hans og bakar honum freist-
ingar sjúkdóm og dauða. Peir, sem
þannig helga líf sitt eigingirninni og
sjálfselskunni, lifa einungis í sjálfum
sér, en ekki guði.
Pessum atidlegu fátæklingum þarf
að boða fagnaðarboðskapinn. Peir
þurfa að snúa sér frá hégómanum og