Frækorn - 15.12.1905, Blaðsíða 3

FRÆKORN
105
þaö er þekking og hversdagsreynsla. 1
Eg sé stöðugt hin ótvíræðustu dæmi j
upp á bænheyrslu. Alt líf mitt er fult !
af þeim.«
Eitt, aðeins eitt!
Vor æfibraut oft liggur um þyrnum þakta |
grund,
þótt þakin sýnist rósum um lífsins morgun- J
stund,
er æskusólin fögur með unaðs-bjarma skín,
því oftast fyr en varir sú gleðistundin dvín.
t>ví eins og veðrið breytist, þótt björt sé morgun-
stund
eins breytist gjörvalt lífið á óhamingjustund,
svo það, sem áður ljósið með lífsins krafti 61,
það lykur harður jökull sem aldrei bræðirsól.
Og þar, sem áður ætíð var unaðslegt og bjart,
nú inni grúfir myrkur svo hræðilega svart,
sem heims ei rnegnar gleði úr hjörtum reka
braut
né hrífa burtu sorgir, er beiska vekja þraut.
En eitt er þó, sem megnar að hrekja sorgar-
húm,
úr hjörtum syndaranna og veita gleði rúm,
það guðs er orð og andi, sem æ fær kjörum
breytt,
og eflir friðinn sanna, er læknar hjarta þreytt.
Breiðdal.
Hinn vitri dómari.
Emírinn í Algier, Banakas, heyrði tal-
að um, að þar í bæ nokkrum litlum
mundi vera frábærlega duglegur dóm-
ari, sem væri svo skarpvitur, að eng-
inn bófi gæti gabbað hann.
Banakas vildi sjálfur fullvissa sig
um, að hve miklu ieyti orðrómurinn
mundi vera sannur. Hann klæddi sig
því sem kaupmann og fór til bæjar-
ins, þar sem dómarinn bjó.
Við borgarhliðið mætti hann krypl-
ingi, sem bað hann um ölmusu.
Banakas gaf honum pening og vildi
ríða leiðar sinnar, en betlarinn hékk
utan í honum.
»Hvað vilt þú?« spurði Emírinn.
»Hef eg ekki þegar gefið þér pening?«
»Það hefir þú gjört,« svaraði betl-
arinn, »en, viltu ekki líka lofa mér að
ríða hiá þér til torgsins? Eg get ann-
ars auðveldlega orðið troðinri undir
af úlföldum og hestum.«
Banakas lofaði þá betlaranum að
koma á bak fyrir aftan sig, og þann-
g komu þeir til torgsins. Rar stöðv-
aði hann hestinn, en betlarinn fór ekki
af baki.
»Hvers vegna fer þú ekki af baki?«
spurði Emírinn. »Farðu af baki, við
erum við markið.«
»Hversvegna ætti eg að fara af baki?«
mælti betlarinn. »Hesturinn er mín
eign. Ef þú vilt ekki með góðu gefa
mér hann eftir, þá verður þú að fylgj-
ast með til dómarans.«
Rað þyrptist fólk í kring um þá til
að heyra skammirnar.
»Farið þið til dómarans,* hrópuðu
menn til þeirra, »hann getur skorið úr
þrætunum.*
Banakas og betlarinn fóru þá til
dómarans.
Rað vóru þrengsli í réttarsalnum,
og dómarinn kallaði á þá sem hann
ætlaði að dæma, hvern eftir annan í
röð.
Áður en röðin kom að Emírnum,
voru vísindamaður og bóndi kallaðir
fram. Þeir þráttuðu um konu. Bónd-
inn hélt því fram, að það væri sín
kona, og vísindamaðurinn að hún væri
sín.
Regar dómarinn hafði yfirheyrt þá
báða, þagnaði hann sem snöggvast og
sagði síðan :
»Látið konuna vera hér eftirhjámér
og komið aftur á morgun.«
Næst á eftir kom slátrari og olíu-
mangari inn. Slátrarinn var auðvitað
blóðugur, og mangarinn var með
fjölda af olíublettum. Slátrarinn hélt
á stórum peningapung í hendinni, og
olíumangarinn hélt fast um hendi slátr-
arans.
Slátrarinn sagði:
»Eg keypti olíu af þessum piltungi
og tók upp peningapung minn til að