Frækorn - 15.12.1905, Síða 5

FRÆKORN
197
vatni og aðgætti í morgun, hvort nokk
ur olía flyti ofan á. Hefðu pening-
arnir tilheyrt olíumangaranum, mundi
hann hafa atað þá með fitugum hönd-
unum; en fyrst vatnið var hreint og
fitulaust hlutu peningarnir að vera
slátrarans eign.
Hvað hestinn áhrærir, var það sízt
erfiðara. Betlarinn þekti líka hestinn
aftur jafn fljótt og þú, á meðal tutt-
ugu annara. En eg reyndi einnig
með yður einungis til að sjá, hvern
ykkar hesturinn þekti aftur. Pegar þú
komst til hans, snéri hann höfðinu til
þín, en þegar betlarinn snerti hann,
lagði hann kollhúfur og sló aftur und-
an sér. A þennan hátt gat eg séð,
hver var hinn rétti eigandi hestsins.«
Pá sagði Banakas til hans:
»Eg er ekki kaupmaður, heldur Em-
írinn Banakas. Eg er kominn hingað
til að sjá, hvort það er satt, sem sagt
hefir verið um þig. Eg sé nú, að þú
ert ákveðinn og skarpvitur dómari.
Bið hvers sem þú vilt, og þér skal
verða veitt það.«
»Eg þarfnast engra launa,« svaraði
dómarinn. »Hrós Emírsins hefir gjört
mig nægilega ríkan.«
Hitt og: þetta um Japana.
Regar Japanar byggja hús, byrja
þeir á þakinu; síðan reisa þeir stoð-
irnar, er þakið á að hvíla á, og þar á
eftir leggja þeir undirstöðusteinana; að
því loknu byrja þeir á veggjunum, og
ganga svo frá þeim, að þá megi draga
frá og fyrir eftirvild; veggir úr pappír
eru mjög mikið tíðkaðir. Ofnar og
reikháfar eru óþektir í Japan.
Verkfæri og áhöld brúka Japanar
öfugt við okkur. Hefilinn draga þeir
að sér og saga upp á við; skrúfur
og borar snúast til vinstri; fsegar þeir
sauma, þræða þeir ekki nálina, heldur
næla þráðinn, og í staðinn fyrir að
draga nálina gegnum dúkinn, halda
þeir nálinni kyrri og hreifa dúkinn.—
Komi Japani inn í ókunnugt hús, tek-
ur hann af sér skóna, en hefir hattinn
kyrran á höfðinu, ef hann er þá ekki
berhöfðaður, sem oft er. Þegar hann
heilsar, sezt hann fyrst niður, eða,
eins og konur gera þar alment, fleyg-
ir sér niður og snertir gólfið með
knjám og andliti. Vér látum alt af
beztu herbergin snúa fram að götunni,
en Japanar hafa þau ætíð við bakhlið
hússins.
í Japan eru karlmenn rétthærri en
konur. Ef karlmaður, sem ekur sér
til skemtunar, »lítillækkar« sig til að
taka konu sína með sér, lætur hann
hana hjálpa sér upp í vagninn, en
sjálfur þykist hann of góður til að
rétta henni hjálparhönd. — Þegarjap-
anar syrgja, klæðast þeir hvítum föt-
um; það er þeirra sorgarbúning-
ur.
í stað þess að konur Norðurálfubúa
sakna æskunnaryfirleitt, vilja þær Jap-
önsku helzt vera og nefnast gamlar;
því hærri sem aldurinn er, þess meira
veitist þeim af heiðursmerkjum ellinn-
ar. Astæðan er sú, að í staðinn fyrir
að takmark Evrópuþjóða vorrar aldar
er framtiðin, börnin og hin sjálfstæða
og sjálfvalda lífsstaða, er hin siðfræði-
lega skoðun Japana alveg gagnstæð.
Rar er liðna tíðin lotningarverð og
forfeður og foreldrar sjálfsögð fyrir-
mynd og há elli í sjálfu sér mjög
heiðursverð. Með smábreytingum á
búningi sínum sýna Japanar nákvæm-
lega aldur sinn. Til þessa dags hafa
þeír rakað augabrýr sínar og litað
tennurnar svartar, svo að allir skyldu
sjá þegar þeir væru giftir.
Eftir bað brúkum vér þurt hand-
klæði, en Japanar »þerra« sig með
því votu. Ajapönskum úrum og
klukkum standa ^vísirarnir kyrrir, en
skífan snýst. — A japönskum bókum
er titilblaðið aftast og þær lesnar það-
an fram eftir; línurnar eru lesnar frá
hægri hlið til vinstri, þvert á móti því
sem við gerum. Utanáskrift með jap-
anskri orðaskipun yrði því t. d.: Reykja-
vík, Aðalstræti, Jón Jónsson o. s. frv.
Petta eru að eins örfá dæmi.
Pjóð, sem er jafnþvert á móti mörg-