Frækorn - 01.03.1906, Blaðsíða 4

68
FRÆKORN
Masjinka dreipti á hann svaladrykk, og j
móðir hennar hélt köldum umvöfum við '
brunasárin, en ívan og Fedor fóru eftir
íækninum og prestinum.
Læknirinn sá fljótt, að hér var um
ekkert líf að ræða, baðst þá sjúklingur-
inn þess, að fá að vera einn með prest- j
inum og húsbændunum og börnunum.
Fedor litli kraup við rúmið og hélt í
hendina á bjargvætti sínum.
»Eg á nú ekki langt eftir, vinir mínir, i
skriftatími minn er stuttur«, sagði sjúk- í
lingurinn, öruggur í anda, en barðist við
sárar kvalir. »Eg er rær.inginn Mikael j
PeruL« Reir, sem við staddir voru, kipt- j
ust við, er þeir heyrðu þetta, en Fedor
hélt þó fast í hönd hans og horfði vín-
gjarnlega og blíðlega á hinn deyjandi vin j
sinn, en úr augum hans “Skein ró og j
friður, en þó sár iðrun.
»Eg get ekki«, mælti hann, »sagt yð-
ur, hvernig eg lenti á þessum sorgíega j
og voðalega glæpavegi, er eg hefi svo j
lengi gengið; eg ætla heldur ekki að
telja hér upp öll þau morð og rán, er j
eg hefi framið og liggja nú þungt á j
samvizku minni; en þið munið öll eftir
kvöldinu fyrir 7 árum, þegar Wolskoi,
sem nú er húsbóndi minn, kom heim úr j
ferðalagi sínu. Eg lá í leyni bak við J
krossinn til þess að myrða hann og ræna.
Pá komu börnin til að biðja fyrir föður j
sínum undir krossinum.
Bæn litlu stúlkunnar hafði þegar undr-
unarleg áhrif á mig. En undir eins og
hún hafði lokið bæn sinni, vaknaði aftur
freistingin upp í mér, og eg sagði við
sjálfan mig : »þú ert eigi að síður glat-
aður, skjóttu kaupmanninn, og vittu hvert
þú ert ekki sterkari en sá guð, sem er
að varðveita hann. En þá fór dreng-
urinn að biðja, og er hann í sakleysi
sínu bað einnig fyrir veslings ræningjun-
um, virtist mér sem engill beiddi guðinn
að frelsa einnig mig; og þegar kaup-
maðurinn kom, fleygði egfrá mér morð-
tólum mínum og laumaðist burt.
Pað er enginn hægðarleikur að verða
alt í einu heiðarlegur maður upp úr ræn-
ingja, og mér kom oft í huga að fram-
selja mig sjálfur réttvísinni til þess sem
fyrst að öðlast frið í dauðanum. En enn
þá var svo mikil auðn og tóm í hjarta
mínu, og mig langaði svo til að vera
viss um að á himnum stæðu mér opnar
dyr.
Það var eins og eg dragist stöðugt
nær og nær þessum börnum, þau komu
mér fyrir sem englar, er eg gæti ekki án
verið, og svo fór það þannig, að eg
komst að þjóns-starfinu hérna.« Nú þagn-
aði hann yfirkominn af sársauka.
»Veslings Nikulás« sagði húsfreyjan, »en
að þú skyldir verða fyrir þessu dauðans
óláni trúmennsku þinnar vegna.«
»Ó, að drottinn vildi skoða það sem
bót fyrir einhver brot min«, sagði hinn
deyjandi þjónn. Ffann leit með glaðleg-
um svip til himins og mælti: »Eg hefi
fundið náð hjá guði.«
Augun voru brostin, áður en prestur-
inn gat boðað honum í nafni drottins
syndanna fyrirgefningu, en rósemd sú,
sem afmáluð var á andliti hans, sýndi
fyllilega, að þessi síðustu orð hans voru
sönn.
Flinn umliðni syndaferill þessa ræningja
fór með honum í gröfina, en minningin
um dygð hans og trúmensku lifði í þakk-
látum hjöidum.
Fiús kaupmannsins var bygt upp aftur
en fegurra og skrautlegra en áður. Eftir
dauða foreldranna bjó Masjinka þar
með ástríkum eigin-manni. Fedór settist
á jarðeignir föður síns og var mildur og
góður húsbóndi við undirmenn sína, en
Ivan lagði stund á það sem hugur hans
girntist mest og fór víða um lönd og
saltan sæ, en engan fjársjóð kvaðst hann
hafa eignast meiri en þann að hafa lœrt
að biðja.
Norskir skiðamenn.
Myndin á næstu blaðsíðu er af norsk-
um skíðamönnum. Engin þjóð í heimi
heldur skíðaíþróítinni í jafnmiklum heiðri
og Norðmenn. Bæði ungir karlmenn og
kvenmenn taka þátt í skíðaferðunum. Ekk-
ert er betur fallið til þess að þroska lík-
amskraftana og stuðla að heilbrigði æsku-
lýðsins. Æskilegt væri, að íslendingar
í þessu líktust Norðmönnum meira en
þeir gera.
»Frækorn« hafa áður flutt langa grein
um skíðaferðir (III, bls. 118), og leyfum
vér oss að benda lesendum vorum á hana.