Frækorn - 23.05.1906, Side 5

FRÆKORN
1 65
því sama allan daginn. Við getum
líka altaf hist seinna!«
Fuglinn nálgaðist óðum; hann grun-
aði ekki hvaða þýðingu líf hans hafði
á þessu augnabliki. Öll eftirtekt Bar-
bones var nú á gamminnm og um
inn að hlaða byssu sína.
xPað, sem rétt er, mun ávalt sigra,«
hrópaði hann þegar fuglinn óskadd-
aður hélt áfram fluginu. Og nú skal
sigur fylgja réttinum. Nú hefegyfir.
höndina eins og þú sér,« sagði hann
um leið og hann sló á byssuna, »og
ef þig skildi langa til að hlaða byss.
una þá mundi mér veitast létt að
endurgjalda þér í sömu mynd.« Með
jöfnum skrefum gekk hann að gems. I
anum og bar hann með aðstoð sonar
síns yfir klettana. Barbone varð að
láta sér nægja að hæðast að honum. ;
Hann hafði reitt sig á dugnað sinn
og því fallist á að þessi umsamdi
endir yrði gerður á leikinn, og var
hann á leiðinni alveg hamstola af
bræði við forlögin og nágrannann.
»Sá þjófur! Hann kemur hingað
til að stela dýrinu mínu! Eg hef eytt
heilum degi hans vegna! Nú segir
hann auðvitað öllum hvernig hann
gabbaði mig, og að eg hitti ekki
gamminnN
»Eg sá vel aðjakob hló þegar þú
hittir ekki pabbi minn.«
»Rú heldur þig frá honum eftir-
leiðis. Við skulum reyna að hefna
okkar. Mín skömm er einnig þín,
það væri óskemtilegt ef vió ekki gæt-
um hefnt okkar á þeim.«
^Þér er óhætt að reiða þig á mína
aðstoð pabbi!« svaraði Viktor hug-
hreystandi.
Drengirnir léku sér aldrei saman
eftir þetta, og ef þeir mættust vék
Viktor til hliðar; þeir voru einnig
alstaðar keppinautar þar, sem æsku-
i lýður þorpsins kom saman, og Vik-
tor gerði alt til þess að láta sem mest
bera á yfirburðum ættmenna sinna,
en honum veittist það oft mjög tor-
velt, því Jakob var honum að engu
kraftaminni. Rað var nú í báðum
húsunum farið að undirbúa burtför
drengjanna til útlanda. Viktor hafði
! fengið belgpípu sem hann æfði sig
að spila, og þótti yngri systkinum
hans mjög gaman að hlusta á. Yfir
í hjá nágrannanum voru líka gerðar
æfingar, en af annari tegund. Cesa-
rio hafði keypt handa syni sínum apa
og fiðlu. Jakob, sem var efni í iista-
mann, lærði að leika á fiðluna, hið
vandasama hljóðfæri, hjá hljóðfæra-
leikara bæjarins, og í vetrartómstund-
unum var apinn æfður í allskonar
listum. Æskulýður bæjarins safnað-
ist þá, frá sér numinn af fögnuði og
aðdáun, við húsið, til þess að horfa
á þessa sjaldgæfu eign Jakobs, en
Viktor öfundaði keppinaut sinn af
þessum yfírburðum hans.
Rannig leið veturinn. Vorið var
komið, og skilnaðarstundin nálgaðist;
samt sem áður átti Jakob að reka
geiturnar til fjalls, en siíkur dagur
var hátíðisdagur. Pað var óvenju hlýtt
[ veður, grasið og blómin voru farin
að gægjast upp, en þetta var löngu
fyrir þann tíma, sem þau voru vön
því, og uppi í selinu var nú orðið
j algrænt í aprílmánuði. f*egar hann
var búinn að koma geitunum vel fyr-
ir, ætlaði hann heim og framvegis
j átti yngri bróðir han-s að annast um
þær. Hann varð nú að kveðja kæru
Alpafjöllin, sem hann átti nú ekki að
j sjá í mörg ár.
Selið lá í hlíðinni á Glacetindi sem
gnæfði hátt uppi í skýinu, krýndur
eilífum ís og snjó. Hinn hlýi sunn-